Gisteren tegen het eind van de middag stormden drie camperbusjes het terreintje voor mijn Hütte op en stelden zich in een open carré in mijn uitzicht. Het leken mij een soort hippies. Niet de hippies zoals wij die vroeger kenden, maar van die moderne. Vroeger hadden de mannen en vrouwen lang haar met bloemen er in, droegen ze sandalen en flodderbroeken en rookten ze wiet. Deze niet. Dit waren van die moderne: eind twintig, tattoos en door de dagelijkse bezoeken aan de gym een afgetraind lijf. Gelukkig kwam na het inrichten van de gezamenlijke eettafel in het midden van het carré, wel de nodige flessen wijn en diverse grote zakken van MC Donalds op tafel. Ohja en natuurlijk dribbelen er ook een drietal onvermijdelijke "Sjaak Russel" hondjes los en in een wijde boog rond het kampement. In verband met de voor mijn hut rustig pittende Warhorse, hield ik vooral de reutjes haarscherp in de gaten.

Het bleef nog lang onrustig op de camping...

Ik had het plan om vanochtend naar de top van de Brockenberg te gaan, omdat zich daar nog de overblijfselen van Sovjet afluisterinstallaties zouden moeten bevinden, maar onvoorziene omstandigheden deden mij besluiten het plan om te gooien en het vandaag rustig aan te doen. Dat kon ook makkelijk, want ik blijf hier twee dagen. Mijn allereerste echte vriend Jan Dirk is hier in de buurt aan het werk en de kans om elkaar weer eens te ontmoeten wilden we geen van beiden laten schieten. We zijn al 53 jaar boezemvrienden.

Ik kon het dus rustig aandoen. Om een uur of negen zat ik frisgewassen op mijn veranda met een in de campingkiosk gekocht Kaiserbrötchen und Kaffee (die hier overigens , oneerbiedig gezegd, niet te zuipen is). Op dat moment kwam ook het moderne hippiekamp in mijn gezichtsveld tot leven. Matjes werden uitgerold en diverse yoga en tai-chi oefeningen werden vooral door de dames ten uitvoer gebracht. Één van de dames was kennelijk te laat en rolde in t-shirt en string uit de bus recht in mijn waarnemingssector. Ik liet van schrik bijna mijn (niet te zuipen) koffie uit mijn handen vallen, toen zij haar tanige billen in mijn richting draaide en, zich niet bewust van mijn aanwezigheid, allerlei oefeningen begon te doen. Ik maakte me onmiddelijk zo klein mogelijk in mijn stoel en veinsde al mijn aandacht op mijn tablet, want voordat je het weet heb je een "me-too-tje" aan de broek en word ik de camping afgecanceled.

Zonder op mijn aanwezigheid betrapt te worden, kon ik rond een uur of elf met Warhorse de camping verlaten. Ik had nog even tijd voor ik mijn oude vriend zou ontmoeten, dus ik besloot het "DDR Museum Thale" met een bezoek te vereren.

"Keine Latte für die Laube, für den Trabbi keine Schraube, für die Toilette kein Papier, aber den Sozialismus hatten wir!" aldus het credo van dit museum.

Ik ben blij dat ik gegaan ben, want dit is een museum voor liefhebbers van "Ost-Kraftfahrzeugen". Een oude fabriekshal gevuld met voornamelijk Trabbi's, IFA's, Wartburgs, maar ook motoren en brommers zoals MZ en Simson. De bekende militaire uitvoeringen van de Trabbi en de MZ waren uiteraard ook aanwezig, compleet met in uniform gestoken etalagepoppen.

Maar het werd nog leuker. Door de muren van de fabriekshal drong mij namelijk al enige keren een luid geraas door. Het bleek dat op het terrein achter de hal nog een collectie militaire Sovjet voertuigen tentoongesteld waren en dat niet alleen, het spul reed ook nog. Een stel Polen had zich tot taak gesteld de voertuigen te onderhouden en er nog mee te blijven rijden ook. Je kunt tegen betaling ook meerijden, maar de voertuigen waren dermate smerig, dat ik dat deze keer als "niet opportuun" heb beschouwd. Volgende keer maar oude kleren meenemen.
Alles wat ik tijdens de lessen in mijn opleiding aan de hand van dia's in het hoofd gestampt heb gekregen reed hier rond. Ik ga niet verklappen welke voertuigen hier te zien zijn, want een deel van Warhorse' volgers zegt de namen niet zo veel, maar degenen met kortere of langere militaire ervaring zullen ze zéker herkennen.

Afijn, de ochtend was op deze manier zo om, dus ik moest Warhorse haasten om ons naar het rendez-vouz met mijn vriend Jan Dirk te brengen. Aldus blijmoedig de bochtige, perfect geasfalteerde weggetjes berijdende, bedacht ik mij dat dit voor een heleboel liefhebbers een motorparadijs moet zijn. En dat bleek ook, want hele colonnes ronkende motoren slingerde mij in tegengestelde richting tegemoet. Als motorrijders onderling was het altijd de gewoonte tegemoetkomende rijders even toe te zwaaien. Maar tot mijn grote ergernis doet lang niet iedereen dat meer. Soms wordt je alleen maar stoïcijns aangekeken: "zo opa, mag jij nog wel de weg op met dat ding?" Of men licht even de zwart gehandschoende vingers van het stuur. Ik stel dan ook voor dat die laatste categorie zijn vingers wit verft, dan kan ik het in ieder geval zien.

Wat betreft die wegen hier, daar ga ik in een dagblog aan de hand van een treffend voorbeeld nog wel een keer op terugkomen, maar dat voor later. Morgen ga ik de Brockenberg op, met een treintje, dat dan weer wel...

Geschreven door Warhorse