Vanochtend besloot ik het hotelpersoneel in het Engels aan te spreken en warempel, het leek wel of ze vriendelijker waren. Het kan ook verbeelding zijn.

Voor het ontbijt heb ik eerst Warhorse onder zijn zeiltje vandaan gehaald, de banden gecheckt en een slokje olie gegeven. De achterband slijt harder dan ik had verwacht. Ik hoop dat ie 't nog even uit houdt tot we thuis zijn. Anders moet ik zien dat ik hier ergens een band vandaan haal en laat plaatsen. "Vingers gekruist".

De atoombunker Harnekop van het Ministerie van Landsverdediging laat ik helaas voor wat het is. De bunker wordt gedreven door vrijwilligers en is alleen open in het weekend. Ik geef "Tom" opdracht me naar het dichtstbijzijnde punt op de nieuwe route te brengen. Na even slim nadenken, heeft het apparaat een mooie route uitgedacht. Ik geef Warhorse nog even een lekkere portie goedkope Poolse Premium benzine en "off we go!" in plaats van links af Duitsland in zoals ik had verwacht, dirigeert Tom mij rechtdoor langs de Poolse kant van de rivier de Oder. De weg ziet er keurig uit en ik kan nog altijd omdraaien... denk ik.

Het gladde asfalt kronkelt zich in langzame bochten door het prachtige landschap. Eerst open landbouwgebied en allengs door steeds meer bos. De weg wordt iets smaller, het asfalt lijkt steeds minder perfect en ik kom ook geen andere weggebruikers meer tegen. Tom blijft zelfverzekerd aanwijzingen geven en ik snap die al Poolse bordjes langs de kant ook niet echt. En dan is er altijd een "Point of no return" en dat hebben we inmiddels bereikt. Ik ben eigenlijk gewoon weer in de val gelopen. Het asfalt wordt nu echt slecht en ik moet de snelheid steeds verder naar beneden bijstellen. Angstvallig houd ik het rechter handje van Warhorse in de gaten, als plots het asfalt ophoudt. Geen klinkers, gewoon zand en modder. Ik ben zo ver gevorderd dat ik alleen maar door kan blijven rijden. De snelheid zakt tot onder de 20 kilometer per uur. Met al die bagage kun je gewoon niet te hard rijden, want als je valt is er niemand om je te helpen. Dertig kilometer bos, zand en modderpad later, kom ik glibberend, zwetend en hijgend het bos uit bij een boerendorpje. Het wordt van alle kanten doorkruist door zandpaden. Ik had toch minimaal één asfaltweg verwacht, hoe klein ook. Als ik bij een rommelig boerderijtje Google Maps erbij pak, zie ik tot mijn ontzetting dat ik nog minstens tien van die zanderige kilometers door te ploegen heb, voordat ik een verharde weg onder de wielen krijg. Vanaf het erf word ik zwijgend aangestaard door een grote bastaard hond. Als hij zijn lip onaangenaam optrekt, besluit ik dat het niet het goede moment is om af te wachten of mijn Lederhose bestand is tegen zijn tanden en geef Warhorse vol gas. Zand spuit onder mijn achterwiel vandaan en met de moed der wanhoop racen we slingerend de door Tom voorgestelde mulle zandroute in. De hond komt ons niet achterna, dus kan het tempo gelukkig weer omlaag. Na nog eens tien kilometer zwoegen lukt het ons de verharde weg te bereiken. Ik voel me als een drenkeling die op het laatste moment het strand nog heeft bereikt en laat me nog net niet van de motor vallen om het asfalt te kussen.
In Polen kun je nog rustig meer dan veertig kilometer door een bos raggen zonder één Förster tegen te komen. Wél een hond trouwens.

Ik zet rechtstreeks koers naar het Duitse stadje Schwedt en geef Tom geen kans om nog met "leuke scenic alternatiefjes" te komen.

De Militärgefängnis Schwedt, ook bekend als de "Armeeknast", werd opgericht in 1968 en het was de enige militaire gevangenis in de DDR. In eerste instantie werden hier voornamelijk tot langere gevangenisstraffen veroordeelde militairen van de Nationale Volksarmee (NVA) opgesloten. Onder hen veroordeelde criminelen, voor zware militaire misdaden gestraften en ook politieke, militaire gevangenen.
Vanaf 1982 kwamen hier ook de soldaten bij die tuchtrechtelijke vergrijpen hadden gepleegd. Voor deze laatste groep werd speciaal “Tuchteenheid 2” opgericht en werd de instelling uitgebreid tot maximaal 600 personen.
De meest voorkomende tuchtrechtelijke vergrijpen waren zoals in zo veel legers: ongeoorloofde afwezigheid, geweldpleging en verzet tegen superieuren, dienstweigering en alcoholmisbruik.
De re-integratie bij de oude eenheid werd officieel gezien als de afsluiting van het "opvoedingsproces" en voortzetting van de dienstplicht, want de diensttijd moest natuurlijk wel worden afgemaakt. En nee, de tijd in de militaire gevangenis werd daarin niet meegeteld.

De gebouwen van Schwedt staan nog, maar hebben een andere functie gekregen. Toch bijzonder om even te kijken.

Ik hoop op een mooie route richting mijn eindpunt, een klein hotel in "Rothenklempenow". Die hoop lijkt uit komen, want de wegen in Duitsland zijn nu eenmaal van een stuk betere kwaliteit dan in Polen. Op het laatst trakteert Tom Warhorse toch nog weer eens op een heel venijnige klinkerweg. Wie hier als wielrenner traint, lacht schadelijk om de hellerit van "Luik - Bastenaken - Luik". Deze weg is op deze motor eigenlijk geen doen. Ik moet gebruik maken van een soort stenige berm aan de linkerkant van de weg, anders was ik helemaal niet vooruit gekomen. En waar ik al bang voor was, wappert Warhorse na een paar kilometer met zijn rechter handje om aan te geven dat hij er genoeg van heeft. Ik geef hem groot gelijk, maar hij moet nog even door. Ik heb mijn waterpomptang in de tanktas, dus zonder af te hoeven stappen draai ik de moer weer aan. Een tegenliggende automobilist weet me te vertellen dat deze "Highway to Hell" in minder dan een kilometer overgaat in normaal asfalt. Dat redden we nog wel. Het is wel iets dat ik in de gaten moet houden deze reis en thuis in Warhorse' onderhoudsperiode eens goed naar moet kijken.

Dit keer zat het venijn hem in de kop én in de staart.

Geschreven door Warhorse