Vandaag krijgt Warhorse een rustdag. Ik besluit om hem niet meer onder zijn zeiltje vandaan te halen tot morgenochtend, de dag van vertrek.

Ik wil graag graag de Brockenberg op, vooral in het kader van mijn reis langs de grenzen van de DDR. Omdat Warhorse Vandaag rust heeft loop ik de anderhalve kilometer naar het stationnetje bovenop de heuvel. Vandaar kan ik op een oude trein met stoomlocomotief opstappen naar de top van de berg. Lopen kan ook, maar dat is iets voor de ervaren "hikers", want de “Brocken” is met een hoogte van 1142 meter boven de zeespiegel de hoogste berg van Noord-Duitsland en in de Harz. Het is óók niet vreemd dat ik de berg al zag liggen, toen ik nog ruim 50 kilometer te gaan had.

Om een beetje op te gaan in de menigte wandelaars die wél de stijle wandeling van tweeënhalf uur afleggen, trek ik wel mijn "Wanderkostuum" aan. Met een pet, hoodie, korte broek tot op de knie, dikke Meindls aan de voeten en een rugzak voldoe ik bijna aan het ideaalbeeld van de ervaren "Wanderer".(Kniekousen met kwastjes heb ik helaas niet in mijn garderobe.) Ik heb een retourtje Brockenberg gekocht en ik hoop dat mijn medepassagiers op de heenweg denken dat ik de terugweg gá lopen en op de terugweg denken dat ik de héénweg heb gelopen. Ik oefen alvast een wat vermoeide, lege blik. Ik moet overigens nog wel die stijle anderhalve kilometer doen.

Voor mijn "me-myself-and-I-foto" ben ik wel even in de weer. En hoewel ik hiervoor tijd heb ingepland, schrik ik toch als ik in de verte de stoomfluit van de trein hoor en een smerige bruine rookveeg boven de boomtoppen uit zie voortschuiven. Zo snel mijn witte beentjes mij kunnen dragen, leg ik de laatste paar honderd stijle meters naar het treinstation af.

De ouderwetse coupé's zijn vol, maar ik zie her en der nog wat lege plaatsen. Als ik vriendelijk vraag of deze plaatsen nog vrij zijn, krijg ik overal een kort "nein" te horen. Allemaal bezet. "Und dort, und dort, undt dort sitzt auch schon Einer..." Knorrig begeef ik mij dan maar naar een sta-plaats op een plateau buiten de coupé. Daar betaal je dan vijftig piek voor. Het blijkt overigens een perfecte plek om wat mooie foto's te schieten, dus ik ben al snel over mijn chagrijn heen.

Op de top aangekomen haast de menigte zich de tein uit naar de diverse Stubes, Biergartens en Wurst Imbiss. Wat een kermis is het hier. Mensen komen van alle kanten de berg op, met de trein, lopend en zelfs fietsend (met en zonder trapondersteuning).

Naar verluidt heersen hier weersomstandigheden, vergelijkbaar met die van het noorden van Scandinavië. Een "Alpien klimaat", met korte zomers, lange winters, maandenlang een gesloten sneeuwbedekking en lage temperaturen. Door de geïsoleerde ligging en de afwezigheid van hogere toppen in de nabijheid komen er regelmatig zware stormen voor.
(Daar kan ik me alles bij voorstellen, want ondertussen waai ik bijna uit mijn Meindls en Wanderbroek.) Mede daardoor ligt de top boven de boomgrens. Die boomgrens schuift trouwens aardig op naar beneden. Ik ben erg geschrokken van wat ik hier om mij heen zie. Door de opwarming van de aarde heeft een schorskever hier voet aan de grond gekregen, die samen met de verzuring van de grond een verwoestend effect op de natuur heeft en met name op de "Fijnspar" waarmee de Harz bezaaid is. Je kunt dat vanuit de verte overal constateren en vanuit de trein lijkt het bij tijd en wijlen of je over een slagveld uit de Eerste Wereldoorlog rijdt. Klimaatontkenners (heet dat zo?), moeten vooral hier eens komen kijken. De dode en kurkdroge bomen laten ze staan en liggen waar ze gevallen zijn, onder het mom van: Natur Natur sein lassen! Uit ervaring weet men namelijk dat de natuur op de mest van de dode bomen sneller terugkomt.

De ligging en hoogte van de berg maakt het al sinds de jaren dertig van de vorige eeuw een uitstekende locatie voor het plaatsen van zenders.
Nadat de Amerikaanse troepen de Brocken in 1945 hadden veroverd, werd het in 1947 om een of andere duistere reden uitgeruild met het Rode Leger.
De Sovjets en later ook de Stasi zagen wel brood in deze top. Vanaf 1961 werden vanaf het plateau steeds meer geavanceerdere afluistersystemen gericht op het Westen, met de bedoeling militaire bewegingen van de NAVO te volgen en af te luisteren. De Brocken werd hiermee een van de belangrijkste bases van het Warschaupact in West-Europa.

Bijzonder is dat na de val van de muur op 3 december 1989 demonstranten uiteindelijk de toegang tot de heuveltop forceerden, die tot dan toe volledig was ommuurd en afgesloten. De nog steeds aanwezige Russische soldaten waren vriendelijk en voorzagen de "bezoekers" zelfs van hete thee. Pas in mei 1991 begon de sloop van de muur rond het hele topgebied en in 1992 werd de laatste uitkijktoren gesloopt. Het duurde echter tot eind maart 1994, voordat het Rode Leger zijn gebouwen had ontruimd en het personeel teruggetrokken.

Jammer voor mij, maar veel DDR gerelateerde zaken zijn er tegenwoordig niet meer terug te vinden. Ik vond de hoogte overigens wel zeer indrukwekkend en het uitzicht dat je naar alle kanten hebt. Slimme jongens die Ruski's.

Op de terugweg nestelde ik mij op tijd op een mooi plaatsje. Laatkomers in de volle coupé trakteerde ik voordat ze iets konden vragen op een soort Corona-achtige hoestbui, waarmee ik lastige vragen over een eventueel vrije zitplaats voorkwam. Zo! Dat kan ik ook.

Toen ik op de camping kwam aanlopen, zag ik in mijn verbeelding toch wat respectvolle blikken van al die watjes die lafjes op de camping waren achtergebleven. Mijn tenue en zorgvuldig voorgeoefende gelaatsuitdrukking deden hun werk. Dat geeft, hoe onverdiend ook, toch een fijn gevoel.

Op mijn veranda zittend met een kopje zelfgebrouwen Nescafé, viel het mij op dat steeds meer brandweerwagens met gillende sirenes de camping voorbij raceten. Als militair buiten dienst heb ik natuurlijk altijd een verrekijker bij me, hoe klein ook. Die had ik echter niet nodig om de dikke rookwolken achter de Brocken te ontwaren. Een beste natuurbrand is uitgebroken en het vuur doet zich tegoed aan het dode en kurkdroge hout. Drie helikopters met waterzakken en honderden brandweerlieden zijn momenteel bezig om de brand te bestrijden. Op de Brocken zijn inmiddels alle touristen, personeel en gasten van het hotel daar geëvacueerd. Natur Natur sein Lassen! houdt ook wel een risico in.

Ondanks de natuurramp die zich letterlijk voor mijn ogen voltrekt, was het fijn om hier twee dagen en drie nachten even een vaste plek te hebben, maar het kriebelt ook wel weer. Morgen weer samen op pad! Ik denk toch dat ik alvast maar wat spullen inpak....

Geschreven door Warhorse