Vandaag verlaat ik Elba. Met enige weemoed eerlijk gezegd, maar ik heb alles gezien wat ik wilde zien. Want het is tijd om te gaan.

En dat moet Napoleon uiteindelijk ook gedacht hebben.

Terwijl De Keizer van Elba zijn kleine rijk zat te besturen, zaten de overwinnaars vanaf 8 september 1814 bijeen op het “Congres van Wenen”. Hier werd met elkaar besproken hoe het nu verder moest met Europa: Wie werd waar de baas en waar lopen de grenzen. Eigenlijk een soort ruilverkaveling op Europees niveau.
De Grote Jongens in Wenen waren: Engeland, Rusland, Oostenrijk, Pruisen en notabene Frankrijk. Hertog de Talleyrand was een Franse diplomaat die onder Lodewijk XVI, Napoleon I, Lodewijk XVIII, Karel X en Lodewijk Filips had gediend. Ziehier de verpersoonlijking van het spreekwoord: Hij draait zoals de wind waait. Deze “draaikont avant la lettre” had zich in de vergadering weten te wurmen en de leden ervan overtuigd dat men al die tijd niet in oorlog was geweest met Frankrijk, maar met één persoon: Napoleon Bonaparte.
Er werd op het congres trouwens meer gefeest, gedronken en vreemd gegaan dan dat er serieus zaken werden gedaan.

Napoleon stopte zijn ogen niet in zijn zak en hield door middel van zijn spionnen iedereen en alles in de gaten. En hij begon zich om verschillende redenen zo langzamerhand toch wel ongerust te maken.
Op het congres gingen stemmen op om Napoleon te verplaatsen naar een ander, véél kleiner eiland; Sint Helena. Met een omtrek van 16 bij 8 kilometer niet meer dan een rotspunt in de Atlantische Oceaan op 2000 kilometer voor de kust van Afrika.
De hem beloofde toelage van 2 miljoen Francs per jaar bleef uit en de nieuwe Franse Koning Louis XVIII leek ook niet van zins om ze te gaan betalen.
Keizerin Marie-Louise reageerde niet op zijn smeekbeden om zich met hun zoon bij hem op Elba te voegen, sterker nog: ze liet zich versieren door de Oostenrijkse Graaf von Neiberg, waarmee ze uiteindelijk trouwde en drie kinderen kreeg.

Napoleons agenten vertelden hem dat men in Frankrijk zeer ontevreden was over de terugkeer van het “ancien regime”. Hiermee worden vooral de oude machtshebbers van voor de revolutie bedoeld zoals de Koning (Lodewijk XVIII), de gevluchte adel en de katholieke kerk. Ook werd in hoog tempo alles wat met de revolutie was bereikt teruggedraaid. Veel officieren en soldaten van Napoleons leger werden op half salaris gezet of ontslagen. Dit alles zette ontzettend veel kwaad bloed bij de Franse bevolking. Als Napoleon ooit terug wilde keren naar Frankrijk, kon hij niet te lang meer wachten.

Er was een Britse officier op Elba gestationeerd om Napoleon in de gaten te houden, Luitenant-kolonel Neil Campbell. Deze veteraan was dermate druk met het bezoeken van zijn minnares op het vaste land van Italië, dat het veranderde gedragspatroon van Napoleon niet opviel. Hij bedacht geen projecten meer en liet zich steeds minder buiten Portoferraio zien. Hij gaf monsieur Peyrusse, de schatbewaarder, opdracht om een half miljoen Francs in contanten te verzamelen en apart te houden. Napoleon begint een “vloot” te organiseren.

Het is tijd om te gaan.

Op de veerboot is de man die Warhorse aan het schip moet vastsjorren niet tevreden en stuurt mij een verdieping hoger voor een betere verankering. Dat doet me plezier, maar het blijft een wat sullig stukje touw waarmee de motor aan de muur wordt vastgezet. Als ik op het bovendek naar het langzaam kleiner wordende Portoferraio kijk, merk ik dat de golfslag pittiger is dan op de heenweg. Kortom; voldoende om mij gedurende een uur zorgen re maken over Warhorse en het zielige stukje touw waarmee hij vastgezet, als ik mij bij aankomst in de haven naar het ruim spoed, staat Warhorse er tot mijn opluchting nog even opgewekt bij als toen ik hem achterliet.

Op het eerste stuk na is de route weer zeer de moeite waard. Eerst door het binnenland, maar later worden we bij Viareggio over de kilometerslange strandboulevard geleid. Je kunt zien dat het seizoen voorbij is, het is rustig. Alleen de vele stoplichten blijven stug doorwerken alsof er van alle kanten nog verkeer is. Na deze “Weg der duizend stoplichten” rijd ik de bergen weer in. Langzame bochten draaiend, hoger en hoger, om na een uur of twee weer richting zee af te dalen.

Ik zet mijn hoofdkwartier vanavond op in Hotel Santa Maria te Chiavari. Warhorse staat veilig op de ommuurde parkeerplaats en ik heb vanuit mijn kamer een magnifiek uitzicht op het strand.

Ondertussen is Napoleon ook vertrokken. Terwijl Campbell bij zijn minnares is, steekt Napoleon op 26 februari 1815 om negen uur 's avonds ongezien in zee. Het flottielje bestaat uit de brik L’Inconstant met 26 kanonnen, vergezeld door zes kleinere scheepjes. Aan boord een eskadron Poolse Lanciers (een Cavalerie eenheid), zijn 700 soldaten van de "Oude Garde", 2 kleine veldkanonnen en 21 paarden. De zee was kalm en er stond weinig wind. Heel langzaam verdween het eiland Elba aan de horizon.

Geschreven door Warhorse