Wegvarend van Frankrijk op het Engelse fregat “The Undaunted”, met 38 kanonnen, voelde Napoleon zich waarschijnlijk veiliger dan hij zich de afgelopen weken had gevoeld. De route van Parijs naar Zuid Frankrijk was niet zonder slag of stoot verlopen. Vooral in het zuiden, waar men altijd zeer Royalistisch was gebleven, liep het een aantal keren bijna uit op een lynchpartij. Het was dankzij list, vermomming én de Oostenrijkse begeleidende cavalerie dat hij op 27 april 1814 ongeschonden in de haven van Frejus aankwam. Hij had de Franse “brik” l’Inconstant die hem ter beschikking was gesteld voor de overtocht van Nice naar Elba met minachting afgewezen en daarmee de kapitein tot in het diepste van zijn ziel gekrenkt. Hij vond het geen schip voor iemand van zijn statuur en eiste een plaats aan boord van de Engelse begeleider.

De commandant van The Undaunted vond dat Napoleon nog het meeste leek op een portret dat hij ooit van hem had gezien; met zijn bekende steek op het hoofd en gevouwen armen. Hij zag er jong uit voor zijn leeftijd, maar was wel veel dikker dan op de tekening (geworden).

Napoleon had bijna tweehonderd werken meegenomen uit de bibliotheek van Fontainebleau, waaronder een reisverslag van Thiébaut de Berneaud, “Een reis naar het eiland Elba”. Hierin wordt beschreven dat men op Elba niet veel meer zou aantreffen dan een paar ruige en oneffen wegen, verlaten huisjes, ruïnes, ellendige gehuchten, twee dorpjes en een fort. De Berneaud vindt verder dat "de bergen van het eiland Elba samen slechts een massa dorre heuvels vormen, die de zintuigen vermoeien en de ziel sensaties van verdriet geven.”
Dan, wat positiever: “de bewoners hebben niets van de sluwheid, de luiheid of de lusteloosheid die zo natuurlijk zijn voor een zuidelijk volk” en “hoewel Elbaanse vrouwen over het algemeen niet mooi zijn, zijn die er wél in de westelijke bergen én in het mijnstadje Rio. Ze drukken hun gezwollen boezem onder enorme borstrokken die strak met linten zijn afgezoomd.” (Met beschrijvingen als deze laatste kom je als schrijver tegenwoordig niet meer weg).

The Undaunted passeerde op 1 mei "op kanonschot afstand” de noordpunt van Corsica, het geboorteeiland van Napoleon.
Op 3 mei in de middag bereikten ze de kleine hoefijzervormige haven van het stadje Portoferraio op Elba. Een oversteek die bij mooi weer in twee dagen kon worden gemaakt, had hen bijna een week gekost. Met roeiers werd het Engelse oorlogsschip de haven in gebracht.
Een aantal notabelen van het eiland ontmoetten Napoleon met zijn gevolg aan boord. Het Ontvangst Committee werd aangevoerd door de Fransman André Pons de l'Hérault. Hij was de bestuurder van de Elbaanse ijzermijnen die in het grootste deel van de economie van het eiland voorzagen. De duizenden eilandbewoners die voor hun levensonderhoud van hem afhankelijk waren, noemden hem dankbaar Babbo (Vader).

Er werd afgesproken dat Napoleon de volgende ochtend pas aan wal zou gaan, zodat de plaatselijke bevolking de tijd had om 's nachts een passende ontvangst voor te bereiden.

Ik sta op tijd op, omdat het mij niet meer gelukt is online de veerboot naar Elba te boeken. Een van de voordelen van een hotel is dat er bijna altijd, al dan niet tegen een extra vergoeding, een ontbijt klaar staat. De Italiaan is van een zoet ontbijt, dat niet altijd erg overvloedig is. In tegenstelling tot dit hotel, want het lijkt of ik niet in een ontbijtzaal ben maar in een patisserie. Taartjes, gebakjes en allerlei “mierzoetigheid”. Gelukkig ontwaar ik tussen dit alles een paar gekookte eitjes, wat plakjes brood en ham. De cappuccino is weer uitstekend en dat moet ook in dit land vind ik. Ik pik heimelijk nog wel even twee kleine croissantjes mee voor de lunch, wat natuurlijk weer getuigt van mijn typisch Nederlandse opportunistische natuur.

Ik heb de kamer leeg opgeleverd en zadel Warhorse op in de garagebox waar hij de nacht heeft doorgebracht. Terwijl ik het motortje weer tot leven wek, komt de senora van de hotelbalie naar buiten gerend. In haar hand mijn twee opladers die ik keurig in de muur had laten zitten. Zónder is verslaglegging van mijn tocht niet lang meer mogelijk. Even overweeg ik uit dankbaarheid de twee croissants weer in te leveren, maar besluit ze toch maar mee te nemen. Ze zijn trouwens toch al zo plat als een dubbeltje als ik ze uit mijn rugzak haal.

We rijden naar de haven, zo'n twee kilometer verderop. Het is rustig. Het vakantieseizoen is voorbij en de "Grijze Golf” heeft Italië nog niet overspoeld. Op de grote parkeerplaats bij de ingang scoor ik moeiteloos een retourtje Elba en krijg ik de dame achter het bordje “10 uur” ook nog eens zover dat ze van mij een foto neemt.

Ik neem Warhorse weer ter hand en tuf rustig naar “gate five” alwaar de veerboot ligt te wachten. Als motorminnend land heb je hier in Italië altijd een streepje voor, dus ik word samen met een andere “motorista” vriendelijk naar de voorkant van de rij wachtende auto's gewenkt. Na even te hebben gewacht word ik door een jonge Nederlander aangesproken of hij een foto mag nemen (toch leuk dat Warhorse dat effect heeft op mensen). Ik sta dat natuurlijk genadig toe, mits hij er ook een met mijn eigen smartphone neemt. Hij blijkt een jonge vader, die vanwege de uitbreiding van zijn gezin de motor heeft weggedaan. Geld nodig denk ik.

Als ik, daartoe uitgenodigd door het scheepspersoneel, Warhorse de buik van de veerboot inleid, kom ik mijn eerste VUP (Very Unfriendly Person) tegen. Een scheepsruimmedewerker zo vermoed ik, die mij al roepend en gesticulerend naar een plaatsje aan de zijkant van het ruim dirigeert. Als het allemaal niet snel genoeg gaat, begint hij nog harder te roepen en met zijn armen te zwaaien, waarbij zijn speeksel in de rondte vliegt. Als ik hem vriendelijk uitleg dat ik geen italiaans versta, gaat het roepen over in schreeuwen alsof ik hem dan wel begrijp. Omdat ik wel door heb dat hij degene is die mijn motor gaat vastsjorren, besluit ik niet terug te schreeuwen of hem te slaan, maar probeer zo goed mogelijk te doen wat ik denk dat hij wil. Als mijn loyale stalen vriend op zijn plek staat, wuift hij mij weg, waarbij zijn volume iets is afgenomen.

Op het bovendek geniet ik van de overtocht die maar een uurtje duurt. Ik blijf zoveel mogelijk uit de zon want die is behoorlijk fel.

Bij aankomst van het schip in de haven, wordt de meute weer naar het ruim gedirigeerd, alwaar ik Warhorse aantref aan een lullig stukje touw (ik zeg het maar zoals het is), dat hem bij een beetje golf echt niet overeind zou hebben gehouden. De VUP is trouwens nergens te zien.

Mijn hotel staat midden in de oude stad van het snikhete Portoferraio, op een steenworp afstand van Napoleons huis “Palazzina dei Mulini”. Ik stal Warhorse voor het hotel en pel mij in mijn hotelkamer uit mijn motorpak. Mijn shirt is dusdanig doorweekt, dat ik hoge ogen zou gooien op een “wet T-shirt contest”.... voor een publiek met een aparte smaak, dat dan weer wel.

Morgen als eerste maar eens op zoek naar dat paleisje van Napoleone.

Geschreven door Warhorse