Als eerste wil ik jullie allemaal bedanken voor de leuke berichten op deze site en in Whatsapp. Ik heb niet veel tijd om te reageren, maar ik lees ze allemaal. De wetenschap dat jullie mijn proza waarderen, doet mij veel plezier.


Tranquillo (ontspannen)


Vandaag heb ik een rustdag ingelast. Sinds de start van mijn reis heb ik alweer meer dan 1000 kilometer met mijn trouwe metgezel afgelegd. We hebben inmiddels vier landen doorkruist en zijn begonnen aan de vijfde. Door mijn aversie van snelwegen, halen we misschien een gemiddelde snelheid van vijftig á zestig kilometer per uur en hebben daardoor ook vele uren “en route” doorgebracht. 

Het is tijd voor een kort moment van rust voor man en paard. Dat wordt mij niet zozeer ingegeven door het bij mij zo bekende gevoel voor realiteit, maar vooral door de (alweer) wonderschone locatie van de gisteren door mij bereikte rustlokatie. En dat niet alleen, de route hier naartoe was dermate inspannend dat ik niet direct zin had deze vandaag in omgekeerde volgorde weer terug te nemen. Ik bevind mij namelijk op een welhaast eenzame hoogte van 1236 meter of 1329 meter, daarover verschillen de mij ter beschikking staande “alternatieve feiten”. ‘t Is maar waar je gaat staan denk ik.

De dag voor mijn sprong over de Col del Gran San Bernardo plande ik, zoals iedere avond, mijn overnachting voor de volgende dag. Ik doe dat via Google maps en Booking.com. Dat laatste vooral vanwege het boekgemak via internet. Ik probeer daarbij enigszins de kosten te beperken, vanwege de in mijn ogen verstandige maar dure beslissing deze tocht niet te gaan kamperen.

In mijn vreugde een redelijk budgettaire oplossing gevonden te hebben in het hotel “ Ristoro e locanda Maletto”, drukte ik gedachteloos op de knop “Boeken met betalingsverplichting”. Ik verzuimde hierbij even goed te kijken waar deze lokaliteit zich precies bevond. 

Toen ik niet lang daarna een mailtje kreeg met de tekst: “Buongiorno, grazie per la prenotazione. Raccomandiamo di NON seguire google maps…” (Goedemorgen, bedankt voor uw reservering. Wij raden u aan NIET google maps te volgen..), bedacht ik mij dat deze boodschap niet veel goeds beloofde.

En inderdaad, want aan het einde van mijn route in het pittoreske plaatsje Carema zag ik alleen maar een enorme, stijle berghelling. De mij toegestuurde routebeschrijving stuurde mij regelrecht naar boven. Hier had ik niet op gerekend, maar ja: “Boeken met betalingsverplichting”. Ik kon daar niet meer onderuit. Als ik het al niet warm had, dan werd ik het nu wel. Dat geldt overigens ook voor Warhorse. Met samengeknepen billen en het zweet gutsend uit al mijn poriën, stuurde ik mijn loyale krijgsmakker via de kleine stijle weggetjes omhoog. De weg was redelijk goed onderhouden, maar smal en gelardeerd met heel veel scherpe haarspeldbochten. In de eerste of tweede versnelling, afhankelijk van hoe stijl de weg was, ging het omhoog. Bij het gebruik van de verkeerde versnelling, gaf Warhorse luid gierend, dan wel krakend van zijn ongenoegen blijk. De Gran San Bernardo is een smakelijk lachertje voor de paar Italiaanse “Montanari” die hier op de hellingen wonen. En over het uitzicht heb ik het maar niet, want door de vele bomen is die er helemaal niet. Alleen af en toe kreeg ik een doorkijkje, waarbij de diepte onwillekeurig mijn omvangrijke achterste zich nog vaster om Warhorse’ zadel deed klemmen. 

Groot was mijn opluchting toen ik na zo'n drie kwartier ( of was het langer?) stug doordouwen in tien kilometer 1035 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 10% had overbrugd. Ten bewijze daarvan; zie bijgevoegde schema's. De beloning was overigens net zo groot als de inspanning. Het kleine hotelletje is schitterend gelegen bovenop de hellingen van de Aosta vallei. 

Na de verzorging van Warhorse, heb ik als verstokte rode wijndrinker mij eerst gelaafd aan twee grote glazen bier, uitkijkend over de prachtige vallei beneden mij. Al snel maakte ik kennis, nee vrienden, met twee bewoners van het piepkleine buurtschap Alpe Maletto; Lorenzo (78) en Sergio (72), evenals ik groot motorliefhebbers. Met een derde glas bier in de hand en met gebruik van handen en voeten, bleek ik ineens zeer begrijpelijk Italiaans te kunnen spreken. 

Deze ervaring én de prachtige omgeving (jaja) deden mij, na ampel beraad met Echtgenote, besluiten hier een dag extra te blijven. Gezien ik de enige hotelgast ben, is dat geen probleem. 

Mijn eerder genoemde superieure Italiaans hield helaas niet lang stand, want ik had geen idee wat ik ‘s avonds als diner besteld had (en de Chef volgens mij ook niet). Het typisch Italiaanse gerecht smaakte daarentegen gelukkig erg goed. Toen ik uitgegeten dacht te zijn kreeg ik nog een bord spaghetti gepresenteerd, dat ik kennelijk óók besteld had. Het laat zich raden dat ik die avond met mijn buikje rond, moe en tevreden mijn bedje in stapte.

Het is een goed besluit; ik geniet van mijn vrije dag, breng veel tijd door met een goed boek op het terras en laat mij met enige regelmaat een cappuccino serveren door de knappe Italiaanse signora. Vanuit mijn gezellige slaapkamertje heb ik uitzicht op een alleenstaande klokkentoren, met daarnaast een (gevallen?) adelaar. Dat kan geen toeval zijn.

Morgen gaan we op weg naar het slagveld bij Marengo en hoewel dat niet in de bergen ligt, heb ik van tevoren wel even een goede kaartstudie gepleegd, voor ik op de knop “boeken” heb gedrukt.

Geschreven door Warhorse