Ik ben weer thuis. Het was een rit waarin Warhorse en ik geteisterd werden door slagregens, wind en natte kou. Het deed me beseffen hoeveel geluk ik heb gehad met het weer de afgelopen periode. De eerste week was het bij tijd en wijle nog behoorlijk warm, later werd het wat benauwder en heel af en toe overkwam mij een al dan niet pittige bui. Eigenlijk was het prima weer voor een motorvakantie. Gisteren liet mij echter zien dat het ook anders kan en het deed mij zelfs denken aan Warhorse' eerste reis in 2019 : "Mijn motortocht langs de slagvelden van de eerste Wereldoorlog."

https://www.pindat.com/reis/dagboek/warhorse/22389/2019-03-24/2019-05-21/mijn-motortocht-langs-de-slagvelden-van-de-eerste-wereldoorlog

Ik vertrok vroeg, omdat een aarzelend zonnetje nog steeds zijn best deed om tussen de wolken door te schijnen. Warm was het niet, maar nog steeds droog, dus "rijden!" was het devies. Goed ingepakt met mijn warme "snugpak" onder mijn motorjas, Goretex regenbroek aan en motorcol over de neus stuurde ik Warhorse "de snelste weg naar huis" op. Na een half uur begon het serieus te regenen en dat zou de komende uren niet veranderen. Ik heb mijn motorjas nog in de week voor mijn reis opnieuw in de wax gezet, maar tegen de waterkolom die ik over me heen kreeg, was hij niet bestand. Langzaam voelde ik het water zich door de naden van mijn jas een weg naar binnen banen. Mijn leren handschoenen zogen de regen op gelijk een kameel in de woestijn met nadorst. Met mijn natte motorcol over mond en neus, kreeg ik het gevoel alsof de CIA mij een bekentenis wilde afdwingen met een verfijnd staaltje "water boarding" (en daar bedoel ik geen bijzondere surfsport mee). Ik hoop dat deze beschrijving bijdraagt aan begrip van de desastreuse toestand waarin ik mij bevond.
Eenmaal op de veerboot durfde ik Warhorse niet los te laten, want de korte golfslag en het overkomende water van de Elbe deed het schip aardig slingeren. Het bleef maar regenen en ik waardeerde de paar honderd meter door de "Wesertunnel", omdat er even geen waterdruppels in mijn gezicht roffelden. Bij Oldenburg werd het iets beter en kwam een waterig zonnetje tussen de wolken door, maar veel te zwak om mij te drogen, laat staan te verwarmen. Hard zingend laveerde ik door de straatjes van de "Altstadt" en de dorpjes na Oldenburg, omdat ik het gevoel kreeg dat dit mij enigszins warmte gaf. "We are the champions", "Country road take me home" en het "Panzerlied" schalden vanaf de motor en en ik verbeeldde mij dat de mensen die zich na de stortbuien voorzichtig weer de straat op waagden, mij met opgetrokken wenkbrauwen nakeken.

Bij mijn aankomst bij huize "von Krakau", stond Echtgenote mij al op te wachten, de schuttingpoort reeds geopend. Mijn aankomst had zij op het "Warhorse-volgsysteem" nauwkeurig kunnen voorspellen en ik kon mijn trouwe ros op het laatste rubber van zijn achterband naadloos naar binnen sturen. Na het afzadelen en droog wegzetten van Warhorse, een warme douche van meer dan 5 minuten en drie glazen rode wijn, leek het mij opportuun het laatste epistel van mijn tocht nog even uit te stellen tot de volgende dag. Een goede zuidhelling prikkelt mijn inspiratie weliswaar, maar ik weet uit ervaring dat het niet ten goede komt aan mijn schrijverskwaliteiten. Overmoed en pedantie winnen het dan van rede en bescheidenheid, waardoor de kans aanwezig is dat ik mijn epistel onderteken met "Auke J.F. van het Reeve" of "Auke Mulisch".

Terugkijkend op de afgelopen 3 weken zie ik een reis die het wachten meer dan waard is geweest. Ik heb ondanks schijnbare tegenwerking van TomTom en de Duitse wegenbouwers genoten van prachtige routes. Ik heb grote en kleine verzamelingen en musea gezien, resten van de DDR grensinstallaties en plaatsen met een zeer zwart verleden. Ik ben op plaatsen geweest met een verhaal. Ik vond de lange route door het Poolse woud spannend, maar wist ook dat ik er altijd wel uit zou komen. Ook op deze reis bleek de klassieke motor dé troef om in gesprek te komen met interessante mensen onderweg. Hoe bijzonder was het om getuigen te spreken uit de tijd van het IJzeren Gordijn. Het geluk dat ik had om midden in een Duits particulier bos een Roemeense Förster tegen te komen, die zelf graag motor reed en mij daarom zonder boete liet gaan. Ik noem Panzermann Thomas Putchke en de in 1948 verdreven Renate uit Oost Pruisen. Allemaal bijzondere gesprekken met mensen die ik heb gevoerd doordat ik deze reis solo, maar vooral in het gezelschap van Warhorse heb gemaakt.

En dan Warhorse. Oké, liefdevol gezegd blijft het "Ouwe Meuk", maar wat heeft hij mij weer trouw en loyaal gediend de afgelopen 4208 kilometer. Ik kan er alleen maar met verbazing en respect op terugkijken. De afgelopen 3 weken geselde ik hem over de "Kolonnenwege" langs de "Inner Deutsche Grenze", de "pittoreske" klinkerwegen van de dorpjes en stadjes van de voormalige DDR en de gravel- en zandpaden van Polen. Is hij ongeschonden uit de strijd gekomen? Nee, niet helemaal, maar het is allemaal te repareren.
Mijn val onderweg naar de landingsplaats van de Ontsnappingsballon bij het dorpje Naila heeft wat lichte valschade veroorzaakt, krassen op de linker valbeugel en het kleppendeksel. Door het waanzinnige gerammel over de kasseienwegen lekt de linker vorkpoot wat olie en de rechter vorkpoot moet bij de bovenste kroonplaat op "moment" worden vastgezet. Het remlicht werkt niet bij gebruik van de voorrem en het gas blijft enigszins hangen. Motorisch lijkt Warhorse alles perfect te hebben doorstaan.

Ik heb onmetelijk veel plezier gehad in het bijhouden van dit Blog, niet in de laatste plaats vanwege de reacties en opmerkingen die ik kreeg onder de verschillende epistels, per whatsapp of de mail. Het was iedere dag een hele bevalling om alle gedachtes, bezienswaardigheden, avonturen en opgedane internet-, film- en boekenwijsheid in een leesbaar verhaal te gieten, maar het hield me bezig en liet mij nadenken over wat ik die dag gezien en beleefd had. Ik was blij met de steun van Echtgenote die iedere keer laat op de avond mijn hersenspinsels controleerde en de meest gruwelijke (spel-)fouten er uit haalde, zodat alles op een redelijk tijdstip nog "live" kon gaan.

De "Deutsche Demokratische Republik" werd in economisch en menselijk opzicht geleid door een uitgesproken fout regime, dat alleen maar kon voortbestaan door de uitgebreide steun van de Sovjet Unie. Toen die in de jaren tachtig verviel, betekende dat onvermijdelijk de ineenstorting van de DDR. De Sozialistische Einheitspartei Deutschlands (SED) hield tot die tijd de burger rücksichtslos onder de duim door onderdrukking. Er was geen vrijheid van meningsuiting en er was geen recht om te gaan en staan waar je wilt. Het ontnemen van rechten, mogelijkheden op ontwikkeling en studie, zware gevangenisstraffen waren beproefde pressiemiddelen. De angst voor de Stasi en haar "offizielle" en "inoffizielle Mitarbeiter" zat er bij de Oost-Duitser diep in . Wie iets verkeerds zei kon, door zijn eigen kinderen, ouders of door leerkrachten, worden verraden bij de Stasi met alle gevolgen van dien. Niemand was te vertrouwen voor degenen die kritiek hadden op het regime. Armoede en lange wachtrijen bij supermarkten en winkels waren voor veel Oost-Duitsers a fact of life. Dat maakt de "Ostalgie", het misplaatste verlangen naar het dagelijks leven ten tijde van de DDR, des te schrijnender. Mensen vergeten snel.

Mijn vader vond het behalen van mijn autorijbewijs een deel van mijn algemene opvoeding en mijn vrachtwagenrijbewijs moest ik ook halen omdat ik dan tenminste nog iets had om de kost mee te verdienen. Het was mijn moeder die mij mijn motorrijbewijs liet behalen, gewoon, omdat dat leuk is. Zonder dit rijbewijs had ik bijna 45 jaar aan ongelooflijk veel plezier in het motorrijden gemist en vooral: dan had ik deze twee bijzondere motorreizen nooit kunnen maken.

Deze motorreis draag ik aan haar op.

Dea Bouke Krakau de Jong - Bennema 1933 - 2016



"and in the end, somewhere somehow, Warhorse will ride again!"

Geschreven door Warhorse