Ik heb prima geslapen in dit kleine eigenzinnige DDR caravannetje. Ik stond op zonder de gebruikelijke haast van het ontbijten, bepakken en wegwezen. In plaats daarvan nam ik de tijd met een zelfgebrouwen bakje koffie en een bakje havermout. Daarna liep ik de 100 meter bos door en daalde een stijle trap af naar het strand en de zee. Terwijl de stevige wind trachtte mij uit mijn Birckenstocks te blazen, nam ik de tijd om wat te mijmeren, de zoute lucht op te snuiven en theatraal naar den einder te staren. (Dit laatste speciaal voor de foto.)

Het onderhoud voor gebruik van mijn trouwe Warhorse leert mij dat het remlicht niet werkt als ik de handrem gebruik. Bij gebruik van de voetrem werkt het wel, dus ik vermoed dat het iets is met de drukschakelaar of de stroomdraad. Niet iets waar ik nu wat aan kan doen. Primair de voetrem gebruiken dus.

Rond 12 uur ben ik in een gezapig tempo richting Kap Arkona getokkeld, hier niet meer dan een kleine 15 kilometer vandaan. Op deze kaap is een bunkercomplex gebouwd in de Tweede Wereldoorlog dat in de DDR-tijd is uitgebouwd tot een commandopost (Gefechtsstand) van het 6e Flottielje.

Aangekomen bij het plaatsje Putgarten kwam ik in een grote lopende menigte terecht, die zich allemaal vanuit een grote parkeerplaats richting de kaap bewogen. Vooral leden van "die Deutsche Graue Welle" waren oververtegenwoordigd. Het fenomeen deed me denken aan de avondvierdaagse of erger, een morbide scène uit "the walking dead". Onzeker tuf ik langzaam voort en vroeg mij af wat er in hemelsnaam voor evenement gaande was. Had ik een bord verboden voor voertuigen gemist en was dit inderdaad een soort wandelevenement? Of werd het begin van het naseizoen gevierd? Was ik in een internationale sekte terecht gekomen die het einde van de wereld niet wenste af te wachten en zich als lemmingen vanaf de kaap in zee wilden storten? Ik vond het raadselachtig.
Hoe dichter ik bij de kaap kwam hoe drukker het werd, al was het maar omdat de weg er naar toe steeds smaller werd. Op het eind van de weg was het zo druk dat men bijna niet meer vooruit kwam en uiteindelijk bij de vuurtoren als een stel pinguïns heen en weer stond te dribbelen.

Ik voelde mij met Warhorse niet op mijn plaats en ben toen het nog nét kon weer omgedraaid. Jammer van het "Marineführungscomplex", maar de beslissing om alsnog naar het oude Nazi prestige object "Prora" te rijden, was snel genomen. Aldus geschiedde en in een goed humeur en met een straffe wind in de rug begaf ik mij met Warhorse op weg.

Het "documentatiecentrum Prora" vertelt het verhaal van dit gehucht op het eiland Rügen in de Oostzee, dat hét vakantieoord voor de Duitse Nationaal Socialistische arbeider moest worden. Een plek waar 20.000 mensen tegelijk van een welverdiende strandvakantie moesten kunnen gaan genieten.
De organisatie die hiermee belast werd was "Kraft durch Freude" (KdF), een Nazi arbeidersorganisatie die goede arbeidsprestaties beloonde met uitstapjes en vakanties. Deze Nationaal Socialistische arbeidersbond had meer van dit soort initiatieven, zoals het reusachtige cruiseschip “Wilhelm Gustloff” en de ontwikkeling van de Volkswagen. De KdF-badplaats in Prora moest het grootste architectonische project van die tijd worden. De architect die hiervoor werd aangetrokken, was dezelfde die de kazernegebouwen op het oefenterrein Vogelsang heeft ontworpen. Menig Nederlandse militair is hier na de oorlog op oefening is geweest.

In 1936 is met de bouw van dit Nazi prestige object begonnen, maar in 1939 werd er alweer mee gestopt. De inspanningen van de bouwers waren vanwege de oorlog elders nodig. Er zijn dus nooit arbeidersgezinnen op vakantie geweest. Wel werd het nog lang niet voltooide complex gebruikt voor opleidingsdoeleinden voor gemilitairiseerde politie-eenheden bedoeld voor activiteiten in de bezette Oostelijke gebieden, vrouwelijke leden van de Verbindingsdienst (Blitzmädel), Russische krijgsgevangenen en als veldlazaret.

Na 1945 is Prora vooral voor militaire doeleinden gebruikt, achtereenvolgens door het Rode Leger, de NVA (Nationale Volksarmee) en op het laatst nog heel even door de Bundeswehr. Na 1992 stond het gebouwencomplex grotendeels leeg en verviel deels tot ruïne, een spookstad aan zee. Totdat projectontwikkelaars er de financiële mogelijkheden van inzagen. Prora is momenteel een mondaine badplaats in wording. De skeletten van het vakantie paradijs van de Nationaal Socialistische arbeider veranderen in hoog tempo in dure appartementen. Je moet goed kijken wil je de geschiedenis ervan nog in herkennen.

Het verval van Prora staat misschien wel symbool voor de ondergang van het Nationaal Socialisme. Ik hoop niet dat één of andere projectontwikkelaar dáár geld in ziet.

Op de terugweg scoor ik tot mijn vreugde nog een halve kip van het spit. Met zó'n sluitstuk kan mijn dag niet meer stuk.

Geschreven door Warhorse