290 kilometer staat er in mijn aantekeningen. Dat is minstens 6 uur rijden als je niet uit het zadel komt. Ik weet dus nu al dat ik niet de hele route zal kunnen rijden, maar het is niet anders. Er staat wel een aantal bezienswaardigheden op mijn lijstje waarvan ik er drie zéker niet wil missen.

Op 16 september 1979 wisten twee Oost-Duitse families (Strelzyk en Wetzel) met een zelfgemaakte hete luchtballon over de Inner Deutsche Grenze van de DDR naar West-Duitsland te ontsnappen. Ik heb hier een bloedstollende film over gezien en het eerste doel van vandaag is een bezoek brengen aan de plaats waar ze de ballon, 's nachts in het diepste geheim hebben opgeblazen.

De plek waar de ballon het luchtruim had gekozen stond bovenaan mijn lijstje van te bezoeken bezienswaardigheden vandaag. De Ballonwiese (Ballonweide) bevindt zich bij het plaatsje Oberlemnitz, enkele honderden meters vanaf de verharde weg in een bosgebied. Nadat ik me er extra goed van had vergewist dat er geen verbodsborden waren geplaatst, durfde ik Warhorse via het onverharde pad het bos in te sturen. Er verwees een officieuze richtingaanwijzer naar de plek, dus dat gaf me vertrouwen dat ik een nieuwe confrontatie met een Förster wel aan zou kunnen.
Er is daar niets te zien, maar ik vind het een beladen plek. Ik sprak ter plekke de zeer vriendelijke eigenaar van het perceel. Hij woonde daar toen ook al en vertelde dat terwijl de ontsnapping in de BRD groot nieuws was, zij in de DDR eigenlijk van niks wisten en dat de plek hermetisch was afgegrendeld voor het StaSi onderzoek.

De reis duurde 28 minuten, waarin een afstand van 18 kilometer werd afgelegd. De ballon landde in een bosrijke omgeving bij Naila. Na de landing verstopten de vrouwen en kinderen zich aanvankelijk in het bos terwijl de twee mannen het gebied verkenden. Uiteindelijk kwamen ze een Beierse politiepatrouille tegen die hen bevestigde dat ze de Bondsrepubliek hadden bereikt.

Daar wilde ik natuurlijk ook gaan kijken. Onderweg begon het heftig en langdurig te regenen. Door mijn beslagen bril en de regen pakte Warhorse met het voorwiel de rand van een soort stoep en gingen we onderuit. Gelukkig reden we niet erg hard en waren slechts de rechter valbeugel, kleppendeksel en mijn ego licht beschadigd.

Nog steeds in de stromende regen, stapte ik af bij een oude schuur in het gehuchtje Christesgrün. Ik maakte mij op om de laatste twee kilometer te voet het bos in te gaan, met achterlating van Warhorse. Dit keer stond er toch heel duidelijk bij de ingang van het pad op een bord dat gemotoriseerd verkeer niet gewenst is. De voorzienigheid was echter wederom met mij, want bij dezelfde schuur parkeerde ook der Reimund zijn pick-up. Een straffe baas van 71, die ooit vier jaar Fallschirmjager bij de Bundeswehr was geweest. Niet veel later zaten we voor zijn vakwerkhuis even verderop onder een tentzeil aan het alcoholvrije bier. Ook hij kende natuurlijk het verhaal van de ballon, sterker nog, hij had hem die bewuste nacht als een soort zwevende lamp in de lucht voorbij zie komen. Samen zijn we met zijn auto naar de plek gereden waar de ballon is geland.

Weer twee bijzondere ontmoetingen rijker, zette ik mijn tocht voort naar een laatste bijzondere plek voor deze dag. De regen was inmiddels opgehouden en door de warmte van de zon sloeg de damp van de natte weg. Via het gedeelde dorp Mödlareuth kwam ik aan bij het voormalige drielandenpunt van Tsjechië, de BRD en de DDR. Een mijlpaal op deze reis: ik heb de héle IDG gevolgd, vanaf het noorden aan de Oostzeekust bij Priwall tot aan het meest zuidelijke puntje bij de Tsjechische grens. Vanaf hier gaat de reis voort in Oostelijke richting.

Geschreven door Warhorse