Mobility, Vigilance and Justice.

Ik zou het denk ik vertalen als "Mobiel, Waakzaam en rechtvaardig". Dit was het motto van een Amerikaanse militaire politiemacht die speciaal werd geformeerd voor het optreden in de Amerikaanse bezettingszone van Duitsland. Hun taken behelsden het bewaken van de publieke orde en de controle van de grenzen met de Sovjet bezettingszone. De eenheid was 38.000 man sterk en bestond tussen 1944 en 1952.

We hebben vandaag een tocht van meer dan 200 kilometer, dus ik sta op tijd op. Om 09.00 uur rijd ik met Warhorse de parkeerplaats af van het goedkope hotelletje waar we gisteravond onze intrek hebben genomen. Een hotel heeft niet mijn voorkeur, maar een douche en wc voor mezelf zijn een heel prettige bijkomstigheid. En voor de prijs hoef ik het niet te laten.

Na diverse bezoeken aan DDR grens installaties en musea, was ik eigenlijk wel benieuwd naar een voorbeeld van hoe aan Westelijke zijde de grensbewaking was georganiseerd.

Daarom was mijn belangrijkste doel deze dag een bezoek aan Checkpoint Alpha. Een kleine basis in de rand van het bos, tegen de Sperrzone aan van de DDR. Van hieruit voerden Amerikaanse militairen observatie-, bewakings- en verkenningstaken in de nabijheid van de DDR grens uit. Tevens dienden ze als een soort "early warning system" in het geval van een opkomende aanval op West-Europa en de NAVO landen..
Het Amerikaanse leger had diverse van dit soort kleine posten langs de DDR grens , maar Checkpoint Alpha bevond zich midden in de zogenaamde "Fulda gap". De plek waarvan de NAVO uitging dat de speerpunt van de Warschaupact strijdkrachten doorheen zouden komen bij een aanval.

Het kamp was nog helemaal in de staat zoals de Amerikanen het hebben verlaten in 1991. Een klein omheind kamp, met een grote uitkijktoren, een opstelplaats voor enkele voertuigen en een stuk of vier barakken. Meer niet. Op het kamp werden 24/7 (twenty-four/seven) patrouille- en observatiediensten gedraaid door een groep van ten hoogste 200 militairen.

Tegenover het kamp en de toren is het deel van de DDR grensinstallaties bewaard gebleven, wat mij een goed beeld gaf van hoe de situatie er in die tijd uit heeft gezien.

Na een uur rond te hebben gedwaald houd ik het voor gezien, zwaai mijn been met balletachtige gratie tussen tank en volgepakte bagagedrager door en start de motor van mijn loyaal wachtende Warhorse.

Rustig tokkelen we over kleine landweggetjes door het glooiende landschap. Als je zo gedetailleerd je routes plant zoals ik met een voorkeur voor de kleinste landweggetjes, kunnen verrassingen natuurlijk niet uitblijven. Regelmatig sta ik voor een verbodsbord om in te rijden, behalve voor landwirdschaftliches Verkehr. Hoe vaak kun je doen of Warhorse een tractor of een combain is? En TomTom biedt ook heftig weerstand als je hem van zijn ingevoerde track wilt afhouden. Vaak kost het allemaal omwegen en veel tijd of je neemt het risico en pakt het slechts voor landbouwvoertuigen bedoelde pad. Maar Warhorse is op zijn best op die kleine weggetjes, juist als die wat minder toegangkelijk zijn voor de gemiddelde personenauto of motortourbuffel. En dan geniet ik ook met volle teugen.

Ook vandaag raakte ik op een boerenpad "verdwaald". Nergens heb ik énig bordje zien staan met een verwijzing naar verboden landbouw of natuurgebied. Het feit dat het allemaal zo rustig was had mij natuurlijk moeten waarschuwen, maar ik was verdiept in mijn eigen gedachten, druk met sturen en het overeind houden van de zwaar beladen Warhorse. Een bordje met iets over een "Schrank" of "Beschrankung" drong wel tot mij door, maar ik kon niet op de betekenis van dat woord komen. Totdat in een bos een auto uit tegenovergestelde richting komende, zodanig midden op het pad de weg versperde, dat ik dacht dat ik beter even kon stoppen.

Terwijl ik mijn helm van mijn hoofd afschroefde (ik was al even onderweg), kwam een man met een zekere autoriteit naar mij toe en begon mij te bevragen over het hoe en waarom van mijn aanwezigheid. Met de air van een verdwaalde sukkel, wierp ik alle schuld op mijn verduivelde TomTom en keek wanhopig om mij heen om te laten zien dat ik volkomen de weg kwijt was, dit geheel bezijden de waarheid overigens. En wederom deed Warhorse zijn werk: de Förster, want dat hij, ontdooide onder de koketterende koplamp van Warhorse en liet steeds meer zijn professionele afstand varen. Bewonderend liep hij toch maar een keertje om het uitdampende Strijdros heen en verklaarde gelukkig te zijn nog een keer zo'n mooi exemplaar met eigen ogen te mogen aanschouwen. Voordat we het wisten spraken wij als motorrijders onder elkaar (hij bleek de trotse eigenaar van een heule dikke BMW GS) over de zin van het leven en motorrijden in het bijzonder. Hij bleek een Roemeen van geboorte die nog in de tijd van de "niet-zo-vredige revolutie" in Roemenië als dienstplichtige belast was geweest met de verdediging van een radiostation, waar gelukkig verder niets gebeurd is.

Een uur later, na de inmiddels traditionele "selfie", wees hij me de weg het verboden gebied uit. Zal ik dan maar terugrijden? Welnee, je bent hier nu toch. Volg dit pad nog 20 kilometer in zuid-oostelijke richting tot je weer op de verharde weg staat.

Met een klap op mijn schouder vervolgde ik de bosrit. Weer een prachtige ervaring rijker, maar ik heb heel veel geluk gehad. Een volgende ontmoeting met een Förster ga ik echt liever uit de weg.

Geschreven door Warhorse