Vandaag was het maar een kort ritje van zo'n 150 kilometer. Om 07.30 opgestaan volgens het credo: "Eerst koffie, daarna zien we wel". Om 10.00 uur tokkelde ik rustig camping "am Leuchtturm" af en zette koers richting de veerboot bij Wischhaven. Een file wachtende campers, vrachtwagens en auto's met caravan tufte ik vriendelijk glimlachend voorbij en stelde Warhorse nagenoeg vooraan op. Gelukkig werd dit door de verzameling wachtende vakantiegangers en vrachtwagenchauffeurs dociel geaccepteerd en kon ik als één van de laatsten nog nét met dit al bijna volle veer mee naar de overkant. Het voordeel van de motorrijder...

De immer aantrekkelijke Warhorse deed zijn werk en lonkte naar een aantal motorrijders iets verderop op de boot. Gelukkig was het de meest civiel geklede van het stel die de verleiding niet kon weerstaan en een praatje kwam maken. Twee met veel gezichtshaar, neusringen en tattoo's overdekte leren jasjes keken misprijzend naar de twee kleine cilindertjes van mijn BMW en verwaardigden zich niet naderbij te komen.

Terwijl ik gezellig stond te converseren met de wél geïnteresseerde motorrijder, slingerde de veerboot zich over de dit jaar ongewoon ondiepe Elbe heen naar de overkant bij Glückstadt. Deze stad is zeer bekend vanwege zijn Matjesharingindustrie, maar dat is voor de meeste van Warhorse' volgers natuurlijk helemaal geen nieuws. Zelf ben ik niet zo van de haring, dus eenmaal aan land draaide ik de gashendel krachtig open en volgde braaf de aanwijzingen van TomTom in de richting van Travemünde. Net als gisteren ontrolde zich een lang, vrijwel bochtenloos lint van saai asfalt onder onze wielen. De dorpjes waar we doorheen reden waren gelukkig nog een leuke afwisseling.

Zonder noemenswaardige avonturen bereikte ik mijn uitgangsstelling op een camping in de omgeving van Travemünde. Na het afzadelen en installeren hield ik mij allereerst bezig met het nakijken van mijn handrem, want ik heb ontdekt dat er wat remolie lijkt te lekken. Mijn inspectie levert niks op en ook het peil van de remolie is in orde, dus ik moet het maar in de gaten houden. Misschien dat een en ander te maken heeft met het recent vervangen van de remblokjes van de remschijf in het voorwiel.

Her stadje Travemünde ligt aan de Oostzee, pal aan de monding van de rivier de Trave. Morgen steek ik de Trave over naar het tegenover gelegen schiereilandje Priwall, met het vroeger zeer geliefde FKK nudistenstrand. Je moet er van houden, maar ik weet zeker dat de DDR grenssoldaten in de zomer met graagte een dienstje aan hun kant van de grens op zich namen .
Het schiereiland zat weliswaar vast aan het vasteland van de voormalige DDR, maar behoorde toentertijd de BRD toe. 3 kilometer vanaf de kade overschrijd ik de Inner Deutsche Grenze en begint mijn tour.

Oost- Duitsland, de Deutsche Demokratische Republiek, ik heb geen idee waarom het mij zo fascineert. Een land dat is ontstaan op de puinhopen van de Tweede Wereldoorlog en dat na 40 jaar ten onder ging toen de Soviet Unie, vechtend voor zijn eigen voortbestaan, zijn handen ervan aftrok. De "Socialistische Boeren en Arbeiders Staat" was uiteindelijk niet in staat zichzelf economisch overeind te houden. Ik lag met een afgescheurde achillespees in het Militair Hospitaal A. Mathijsen in Utrecht, toen ik op televisie zich de "Friedliche Revolution" zag voltrekken met de val van de muur in Berlijn.

Drieëndertig jaar na het einde van de Koude Oorlog ga ik op zoek naar sporen van dit "socialistische experiment".

Geschreven door Warhorse