21 mei. Ik ben weer thuis. 2 dagen geleden heb ik Warhorse bepakt, afscheid genomen van het sympathieke stel dat "Serendipity for all" bestiert. De motor start als vanouds weer met één druk op de knop en vrolijk denderen we de licht naar beneden hellende weg af. De eerste meters richting huis zijn gezet. Warhorse heeft zich bewezen de afgelopen weken, maar die laatste 750 kilometer in twee dagen moeten er ook nog even bij. Het liefst zonder problemen.

Ik heb hem ook wel afgebeuld deze reis. Alleen al het gewicht van mij als prominente berijder en alle bagage, is iets waar een Belgisch trekpaard problemen mee zou hebben. Hij heeft verschillende keren de nacht in de kou en stromende regen doorgebracht en last but not least: ik heb hem twee keer laten vallen. (Twee keer? Ja twee keer, ik hoef niet àlles te vertellen.) Warhorse heeft het allemaal over zich heen laten komen en is gewoon blijven presteren. Een krasje hier en daar, de rechter kofferbeugel zit iets scheef en de remhendel kraakt een beetje, dat is het enige. Een boel liefde en een goede onderhouds- en poetsbeurt moeten voldoende zijn om dit raspaard weer in topconditie te brengen.

Met één oog op het donker en dreigend wolkendek gericht, rijd ik via de autoweg richting Nancy. De mooie kleine weggetjes kosten nu teveel tijd. Het omringende landschap is eerst nog interessant en heuvelachtig, maar al gauw wordt het saaier en vlakker. We rijden Duitsland in en mijnheer TomTom weet ons feilloos om benzineparadijs Luxemburg heen te sturen. Onder het tevreden gestamp van Warhorse onder mij, dwalen mijn gedachten af naar wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt en gezien.

De eerste wereldoorlog was voorheen voor mij niet meer dan een historische gebeurtenis in het verleden. Een oorlog waarin Nederland nog niet eens had meegevochten ook. In de voorbereiding van de reis heb ik er veel over gelezen, maar ik was nog lang niet klaar toen de dag van vertrek zich aandiende. Hoe meer ik door het landschap trok, de bijzondere sites en musea bezocht, hoe meer ik onder de indruk raakte van wat zich in die tijd in West-Europa heeft afgespeeld.
De bekende militair strateeg generaal Carl von Clausewitz (1780-1831) stelde ooit in zijn boek Vom Kriege: "Oorlog is de voortzetting van de politiek, maar met andere middelen". Ik vind het verbijsterend om te zien hoe makkelijk regeringen en bevelhebbers in de Eerste Wereldoorlog omgingen met mensenlevens. Ik ben nu op de plekken geweest waar duizenden hun leven verloren in een gevecht om het bezit van een heuveltop. Op een fluitsignaal stapten zij uit hun relatief veilige dekking en liepen rechtop in lange rijen op de opstellingen van de vijand af. Op de klassieke manier in het gelid voorwaarts stappend en stervend als vliegen in het moordend vuur van de moderne wapens, zoals de mitrailleur, het moderne kanon en de vlammenwerper.
Er is veel wat ik gezien heb en er is nog veel meer wat ik nog wil zien. Ik denk dan ook dat ik nog regelmatig de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog zal opzoeken, maar dan lokaler, beter voorbereid, zoekend naar de details...

Ik rijd aan het eind van de middag van de eerste dag via Aken Zuid Limburg binnen. Een uur voor aankomst storten de donkere wolken nog net even hun vochtige lading over mijn hoofd uit. Met bijna geen zicht door het minuscule ruitje van mijn helm en voortgejaagd door knetterende donderslagen, rijden we het plaatsje Vijlen binnen waar ik een hotelkamer heb geboekt. Warhorse parkeer ik op het terras; de gelagkamer was geen optie, zei de waard.
Druipend van de regen kijk ik door het raam van de mij toegewezen kamer, en ontwaar op nog geen 500 meter hemelsbreed de boerencamping waar ik de eerste nacht heb gekampeerd. De enige nacht dat ik heb gekampeerd. Ik geef toe, het weer zat mij niet mee, vooral de eerste anderhalve week. Uiteindelijk verkies ik de betrekkelijke luxe van een trekkershut of een shabby hotel, boven die van een opblaasmatras in een tentje. De lage kosten en avontuurlijke romantiek van het kamperen in een klein tentje, staan in geen verhouding tot de tijdwinst, de souplesse van mijn rug en de kwaliteit van mijn nachtrust. Iedereen wist dat natuurlijk al, behalve ik.

De volgende dag start Warhorse gewillig, ondanks de regen van de afgelopen nacht. Het zijn de laatste 350 kilometer van deze reis en we ruiken allebei de stal. Recht toe recht aan richting Steenwijk, als 't maar niet over de snelweg gaat, is iedere snelle route geoorloofd. Alsof mijnheer TomTom me gehoord heeft, stuurt hij ons onmiddellijk weer Duitsland in. Het enige voordeel is dat je hier al snel 100 kilometer per uur mag, ook op de binnenwegen. Als na uren sturen de grens met Nederland weer in zicht komt, kan ik mooi de laatste benzinepomp voor de grens nog even pakken. Ik gooi de tank vol en spreek nog even met de chagrijnige beheerster van het station. Met een wolfachtige grijns geeft zij aan dat dit inderdaad het laatste benzinestation voor de grens is, als je het vanuit de Nederlandse kant bekijkt dan.... dat verklaart dan in ieder geval de hoge kosten van die tien liter benzine.

Tegen drie uur stuur ik de weg naar de thuisbasis in. Echtgenote en hond staan al te wachten. Ik ben weer thuis.

Ik heb onderweg veel tijd gehad om na te denken. Die uren in het zadel, met het monotone gebrom van Warhorse als muzikale omlijsting van mijn gedachten.
Wat heeft de reis mij gebracht? Is mijn hoofd leeggemaakt? Is mijn geest gelouterd en weet ik wat ik wil? Ten dele denk ik. Het wereldnieuws drong niet of nauwelijks tot mij door. Ik verbleef in een andere wereld, de wereld van 14-18.
En weet ik nu wat ik wil? Ik weet dat ik zoveel mogelijk de controle over mijn eigen tijd wil houden en zelf de invulling daarvan wil bepalen. Genieten van die tijd met de mensen van wie ik houd. Mijn vrienden, mijn familie en mijn gezin.
Ik heb een prachtige tocht gemaakt, met als enige gezelschap een ouwe legermotor uit 1991. Indrukwekkend en om nooit te vergeten. ik heb mij geen moment verveeld, als was het maar vanwege het blog dat ik bijhield, een blog dat veel groter werd dan ik had bedoeld. Het gaf mij veel plezier en de aanmoedigingen en het meeleven van de lezers zorgden ervoor dat ik mij nooit alleen voelde.

Ik weet dat ik zo lang mogelijk dit soort reizen wil maken. Langer of misschien wel vaker, maar korter. Warhorse will ride again!


"Een reis bestaat uit drie fasen: de voorbereiding, de reis en de herinnering. Het meest waardevol is de herinnering."
Jan Krakau de Jong (1927 - 1991).


Deze reis draag ik aan hem op.

Geschreven door Warhorse