De laatste route van mijn Motortocht langs de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog alweer. Ik heb nog geen tijd om daar weemoedig over te zijn, want vandaag pakken we een onder motorrijders beroemde route. Minstens 3 sterren onder meest indrukwekkende motortour aller tijden. Deze route gaat namelijk over de toppen van de hoge Vogezen.

De mooiste route is de zogenaamde Route des Crêtes. Een logistieke weg die is aangelegd door het Franse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog, om het zuidelijke front in de Elzas met het noordelijke te verbinden. Dit vergemakkelijkte de aanvulling van voorraden en soldaten.

Ik ben een beetje zenuwachtig, want het wordt een pittige route. Warhorse gaat het wel redden, maar hoe zal het mij vergaan? Na een prima ontbijt in de tuin van de B&B, heb ik nog een goed gesprek met Mario, de aimabele eigenaar van "Serendipity for All". Een motorliefhebbers onder elkaar gesprek. Een motorrijder die de Route des Crêtes niet heeft gereden, zo zegt hij, heeft niets gezien. Hij geeft mij één advies mee voor vandaag: Geniet, Geniet, Geniet! Hij heeft de route meerdere keren gereden en raakt nog steeds in vervoering als hij erover praat. Hij belooft om mij vanavond over mijn ervaringen uit te horen.

Op weg dan naar de Route des Crêtes! En laten we vooral niet vergeten dat we ook nog iets van de Eerste Wereldoorlog willen zien.

Direct na Saint Dié berijden we kleine weggetjes die zich al slingerend omhoog en omlaag begeven. Pas vanaf het plaatsje Sainte Marie aux Mines wordt het echt menens. De weg voert plots steil omhoog, scherpe haarspeldbochten en immense uitzichten. De diepte naast de weg is af en toe fenomenaal. Angstvallig houd ik dan het midden van de weg aan, in de hoop dat een eventuele tegenligger niet hetzelfde doet. Ik merk dat mijn latent aanwezige hoogtevrees af en toe de kop op begint te steken. Geconcentreerd blijf ik sturen, dat helpt, het gevoel trekt weg.

Onderweg zit ik me af te vragen wat het motorrijden nu zo bijzonder maakt. Je bent buiten. Je voelt iedere hobbel in de weg, je ruikt de natuur: de geur van dennebomen, pasgemaaid gras, ja zelfs de mest bij een boerderij. Het is warm in het dal en koud op de Cols. Het is een extra dimensie die je in de auto niet meekrijgt.
Het is nog veel meer dan dat: het is de ultieme samenwerking tussen mens en machine. Je voelt zijn pijn als je te hard door een gat in de weg rijdt. Je voelt zijn plezier als je hard optrekt uit die lange, snelle bocht. Het trillen van het motorblok zet zich voort in je lijf en je voelt aan iedere slag van de zuigers hoe de motor zich houdt. De trouw van de motorfiets aan zijn berijder. Als je goed bent voor je fiets, is hij goed voor jou..... of wordt ik nu te sentimenteel? Een motorrijder weet wat ik bedoel.

Ik kom aan op de Lingenkopf, een bergtop op 985 meter hoogte, gelegen in ongeveer het midden van de Vogezen. Één van de toppen in dit gebied waar op leven en dood met elkaar is gevochten.

Een gedeelte van het voormalige slagveld is bereikbaar gemaakt voor het publiek. Buiten de begaanbaar gemaakte paden gaan is niet aan te raden, te zien aan de bordjes met het bekende doodshoofd die hier en daar in de grond zijn gestoken. Opvallend is hoe steil het gevechtsterrein is geweest en hoe dicht de loopgraven bij elkaar lagen. Er is vaak niet meer dan enkele meters tussenruimte. Vooral de Duitse stellingen, uitgehakt in de rotsen en
versterkt met beton, zijn goed bewaard gebleven.

Regelmatig gingen de loopgraven over in elkaars handen en ik kan er bijna geen touw aan vastknopen wat nu Frans en wat nu Duits gebied was, ondanks de plattegrond aan het begin van het loopgravenstelsel.

Ik leid Warhorse weer de Route des Crêtes op en we vervolgen onze weg. Het moet gezegd worden dat de uitzichten, zelfs nu het weer een beetje bedekt is, adembenemend zijn. Op de Grand Ballon ontvouwt zich een admbenemend uitzicht. Je kunt zo ontzettend ver kijken, dat je er heel klein van wordt. Een prachtige route die ik zeker nog een keer ga rijden. Aangekomen op het eindpunt besluit ik via de snelweg terug te keren naar mijn logeeradres. Een uitgebreide evaluatie met mijn gastheer staat nog op het programma.

Met gemengde gevoelens dringt het langzaam tot mij door dat ik vandaag de laatste route heb gereden. Natuurlijk, ik moet de ongeveer 750 kilometer nog naar huis rijden, maar het oorspronkelijke idee, een motortocht langs de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog, eindigt hier, vandaag.

Geschreven door Warhorse