De zon schijnt, de lucht is blauw met hier en daar een wolkje. Warhorse en ik zijn op weg naar de Vogezen. Ik ben er nog nooit geweest, maar het schijnt een Walhalla te zijn voor de motorrijder. Bochten draaien, heuvels, dalen en héle hoge heuvels.... Dat gaat, naast het bezoeken van nog een aantal interessante sites, de apotheose worden van mijn reis. Een apotheose in twee delen.

Vandaag voert de route naar Saint Dié des Vosges. Een kleine 200 kilometer sturen via de kleine binnenweggetjes van Noord-Frankrijk. Als we de grote stad Nancy uitrijden, verschijnt alras weer de bekende grijns op mijn gezicht. Een onbeheerst giecheltje ontsnapt aan mijn lippen. Ik wil het wel uitschreeuwen van plezier, maar wacht toch nog maar even tot er geen mensen meer om mij heen zijn. Die kleine slingerweggetjes door het bloeiende koolzaad, die typische Franse dorpjes. Ik geniet.

Ik geef gas, Warhorse brult en nu schreeuw ik echt: Vogezen, here we come!!

Na de Frans Duitse oorlog in 1871 moesten de verslagen Fransen Elzas Lotharingen afstaan. Franse steden als Metz, Mulhouse en Straatsburg werden ineens Duits. Na meer dan veertig jaar zat de wrok over deze verandering de Fransen nog altijd zeer hoog. Niet verwonderlijk dat juist hier de oorlog in 1914 in alle hevigheid oplaaide. Direct bij het uitbreken van de vijandelijkheden zetten de Fransen hun "Plan XVII" in werking. De herovering van het in 1871 afgestane gebied.

Het eerste gebied waar ik vandaag doorheen trek, kende vooral in de jaren 1914 en 1915 felle gevechten. De tijd dat de Duitsers nog met een punthelm rondliepen en de Fransen in een rode broek.

Ik kom aan bij het Soldatenkerkhof in Reillon. Hier liggen een Franse en een Duitse oorlogsbegraafplaats uit de Eerste Wereldoorlog naast elkaar. Er liggen 5428 Duitse (waarvan 2586 uit de Tweede Wereldoorlog) en 1326 Franse graven. Goed is nu het verschil te zien tussen de Franse stijl en de Duitse, die begrijpelijk een stuk soberder is. Maar het is bijzonder dat het kan.

Ondertussen wordt het steeds beboster en de weg slingert zich steeds meer over hogere en steilere heuvels heen. In een rustig tempo en met steeds meer plezier rijden we op aanwijzing van de (feilloos werkende) TomTom de Vogezen in. Als je links en rechts tussen de bomen doorkijkt, zie je regelmatig plekken waar zich loopgraven hebben bevonden.

Waar dat helemaal duidelijk te zien is, is bij "la Fontenelle", een heuveltop die op een dusdanige plek in de heuvel van de "Lage Vogezen" ligt, dat alle belangrijke routes tussen de omliggende heuvelkammen waarneembaar zijn. Reden te meer voor iedereen om de top in bezit te willen hebben. Nu heb ik de afgelopen dagen al meer loopgraafstelsels bezocht, maar het bijzondere aan deze plek is, dat een Franse priester en brancardier, Loys Roux heeft ontelbare foto's van de slagvelden en het dagelijks leven in de loopgraven gemaakt, onder andere aan het front in de Vogezen. Dat iemand in deze tijd een fototoestel had, vind ik al bijzonder te noemen.

Dit gezien hebbende trekken we verder, genietend van de omgeving, de prachtige motorroute. Mijn eindpunt vandaag is een bed&breakfast, genaamd "Serendipity for all", in Saint Dié. Ik kom even na vier uur aan bij een prachtige verbouwde boerderij en wordt hartelijk ontvangen door de vrouw des huizes. Tot mijn verassing is zij Nederlandse. Samen met haar Belgische echtgenoot runt zij twee gîtes en één kamer ten behoeve van B&B. Daarbij richten ze zich ook op de (Nederlandse) motorrijder. De prachtige kamer die ik heb geboekt voor, laten we zeggen, de prijs van een shabby hotel in Reims, gaat al mijn verwachtingen te boven. Op echtgenote's aanraden, boek ik er direct twee nachten bij, zodat ik morgen mijn laatste tocht lekker bagageloos van hieruit kan rijden en daarna een dag rust kan pakken voor ik de reis terug naar Nederland aanvaard.

En Warhorse staat weer lekker droog vannacht.

Geschreven door Warhorse