De zon schijnt uitbundig, graadje of vijftien, zestien. Ideaal motorijweer, alleen de wind mag iets minder. Vandaag verlaten we camping La Gabriëlle in Romagne om onze tocht langs de frontlinie in oostelijke richting te vervolgen. Ik pak alle spullen weer in en laad het hele pakket in de koffers en op de sterke rug van Warhorse. Ik reken af met de vriendelijke campingeigenaren Roland en Beatrice en bedank ze voor de gastvrijheid.
Met een aan acrobatiek grenzende spagaat steek ik mijn been voor de bagage langs en kom in het zadel. We hebben er zin in en de motor laat dat weten ook, want één druk op de knop is voldoende om hem tot leven te brengen.

Een mooie dag en een mooie route voor de boeg. Ik betrap mij er in dit soort gevallen wel vaker op dat ik onder deze omstandigheden vaak een enorme grijns op mijn gezicht heb. Erger: af en toe stoot ik een ongecontroleerd soort waanzinnig gegiechel uit, gelukkig overstemd het tevreden gebrom van Warhorse dit soort onvolkomenheden in mijn gedrag.

Allereerst tokkelen we nog eens langs het slagveld van Verdun. Ik rijd langs het Ossuarium van Douaumont, een monument waarin zich de resten van 130.000 ongeïdentificeerde op het slagveld van Verdun gesneuvelde Franse en Duitse soldaten bevinden. Verder rusten op de begraafplaats aan de voet van het monument nog eens 16.142 Franse soldaten en officieren. Ik stop hier niet, want ik ben hier vorig jaar nog uitgebreid geweest.

Onderweg naar mijn volgende doel, kom ik langs  l'abri des 4 Cheminées. Een bunker met vier schoorstenen, zoals de naam al zegt. De bunker was eigenlijk bedoeld om een reserve eenheid in te huisvesten en was niet meer dan een ondergrondse galerij met twee ingangen en 4 luchtkokers. Al snel kreeg het tijdens de gevechten een andere functie. Er werd een commandopost in gevestigd en een verbandpost. Ook diende het als schuilplaats voor infanterie gedurende de verschrikkelijke artilleriebombardementen.
Als ik even van de motor stap om de plek te bekijken, bedenk ik mij hoe Verdun is veranderd van een kaal, onvruchtbaar maanlandschap in één groot bos. In de twintiger jaren is men het gebied gaan beplanten en het resultaat is een heel groot bosgebied. Omdat het nooit echt geruimd is, liggen er tussen de wortels van de bomen behalve wapens en onontplofte munitie, waarschijnlijk nog tienduizenden gedode soldaten.

Ik ga door naar Fort Vaux. Dit fort werd zeer zwaar bevochten tijdens de slag om Verdun in 1916. Op 1 juni 1916 is het fort omsingeld en vecht het garnizoen van 500 man onder leiding van Majoor Raynal voor hun leven. Na helse bombardementen en het gebruik van gas, lukt het de Duitsers na een aantal dagen het fort binnen te komen, waarna het nog tot hevige man tegen man gevechten komt. Pas als de Duitsers vlammenwerpers inzetten, moet de uitgeputte fortbemanning zich overgeven. Van de 500 man waren nog 250 in leven. De Duitsers verliezen 2700 mannen bij de verovering van het fort. Lang heeft de overwinning niet geduurd, want op 2 november wordt het fort 1916 terugveroverd door de Fransen, en de rest van de oorlog niet meer afgegeven.

Hierna rijd ik nog even door naar de heuvels rond het plaatsje Saint-Mihiel om te kijken bij het Bois d’Ailly. Dit bos was in september 1914 het toneel van gruwelijke gevechten. Nog steeds zijn de loopgraven in het bos zeer duidelijk te herkennen. Ik moet er weer een behoorlijk stuk offroad voor rijden en besluit dat het genoeg is geweest. Ik keer terug naar Saint Mihiel en neem mijn intrek in het Hotel de la Gare. Warhorse staat helaas weer buiten vannacht.

Ik trek nog even het dorp in voor een biere presson. Na veel zoeken vind ik nog net één plekje aan de drukke boulevard. Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen. In Saint Mihiel....

Geschreven door Warhorse