Met één druk op de knop springt Warhorse vanochtend aan. Hij heeft er kennelijk zin in, na zijn welnessdag van gisteren. Dat komt goed uit want ik heb er ook zin in. Ik zwaai mijn been over het bagageloze zadel en met een brul schiet Warhorse naar voren.

Ik wil de tocht van vandaag beginnen bij het museum Romagne 14-18, een privémuseum van de Nederlander Jean-Paul de Vries. Hij woont al sinds heel lange tijd in Romagne-sous-Montfaucon en heeft een collectie tentoongesteld met alles wat hij zelf in de omgeving heeft gevonden. S en bijzonder museum van een bijzondere man. Ik ben hier vorig jaar al met mijn team geweest en we hebben toen een indrukwekkende wandeling over een stukje van het slagveld gemaakt, met De Vries als gids.
In 1918 werd in deze buurt het Meuse-Argonne-offensief uitgevochten en de restanten hiervan (mens, metaal en munitie) komen nog jaarlijks uit de akkers naar boven. Het is bijna gevaarlijk om hier als boer je land te ploegen....

Helaas is het museum op maandag en dinsdag gesloten, dus het gaat er ook niet meer van komen. Voorwaarts dan maar. Ik rijd via de openbare weg, die dwars door het grootste Amerikaanse oorlogskerkhof van de Eerste Wereldoorlog (14 246 graven) voert en vervolg mijn route zigzaggend en met een zeer ruime bocht richting de stad Verdun.

De Slag om Verdun woedde van 21 februari tot 19 december 1916 en de Duitsers wisten dat de Fransen Verdun nooit op zouden geven en hun plan was om de Fransen zichzelf hier "dood te laten bloeden". Nu, dat lukte behoorlijk, het enige was dat de Duitsers daar zelf ook een behoorlijke slagaderlijke bloeding opliepen. De gevechten zorgden naar schatting voor meer dan 700.000 doden, gewonden en vermisten, in een gebied van nauwelijks meer dan tien bij tien kilometer.

Ik ben al twee keer in dit gebied geweest en besluit de stad in te sturen om een bezoek aan de citadel van Verdun te brengen. Via een pompeuze poort leidt een weg naar de Citadel Souteraine. De weg wordt geflankeerd door een serie immens grote beelden van soldaten in heldhaftige poses.

De ondergrondse citadel had een gangenstelsel van bij elkaar meer dan zeven kilometer. Ze fungeerde tijdens de slag als bomvrij onderkomen voor meer dan 2.000 soldaten, die hier leefden en sliepen tijdens de veldslag. Er was een bakkerij, een kantine, een drukkerij, een officiersmess, kortom een hele kazerne onder de stad Verdun.
Ik laat mij verleiden om in het automatische treintje te stappen dat mij door een paar honderd meter van het gangenstelstel van in totaal zeven km rijdt. Ik merk dat het aan mij niet besteed is. Om de zeven euri die ik als veteraan moet neertellen hoef ik het niet te laten, maar ik vind het zonde van mijn tijd. In plaats van in te gaan op de functies en geschiedenis van de diverse gangen en kamers, rijd ik door een soort Efteling van "la Grande Guerre". Filmpjes met acteurs beelden scènes in de citadel en aan het front uit. Wegwezen hier....

Ik pak de terugtocht weer op in de richting van mijn trekkershut bij Romagne.

Onderweg doe ik het Amerikaanse monument bij Montfaucon-d’Argonne aan. Het Memorial is geplaatst ter nagedachtenis aan de Amerikaanse overwinning van het Meuse-Argonne offensief in 1918.

Het plaatsje Montfaucon-d’Argonne (Departement Meuse) was gebouwd op een heuvel van 280 meter hoog. Het dorpje viel tijdens de Eerste Wereldoorlog al snel in Duitse handen, die onmiddelijk begonnen het in een vesting te veranderen. Van het dorpje zelf bleef na verloop van tijd weinig over. Net zo min als van de kerk en het klooster op de top van de heuvel. Tussen de resten van de gebouwen bouwden de Duitsers diverse observatie- en gevechtsbunkers.
Op 26 en 27 september 1918, de eerste twee dagen van het Meuse-Argonne offensief, werd de heuvel aangevallen door twee Amerikaanse divisies en bijna 200 tanks. Na zware gevechten wisten de Amerikanen de heuvel (Hill 336) op de Duitsers te veroveren.

De gedenknaald die de immer bescheiden Amerikanen op de heuveltop plaatsten, is van heinde en verre te zien. Vanaf het monument ben ik een aantal kilometers teruggereden in de richting van waaruit de aanval moet zijn begonnen. Als je dan omkijkt kun je je precies voorstellen door wat voor storm van hagel en vuur de Amerikanen de heuvel hebben moeten veroveren.

Morgen zadel ik Warhorse weer op en vervolgen we onze tocht in oostelijk richting. We zijn er klaar voor en we hebben er verschrikkelijk veel zin in.

Geschreven door Warhorse