Het is een feestdag in Frankrijk vandaag. De Fransen vieren op 8 mei wat wij op 5 mei vieren. Zij noemen het Fête de la Victoire (Overwinningsdag) en wij noemen het Bevrijdingsdag. Zie hier het verschil van insteek.

Om tien uur vanochtend sprong Warhorse na enig aandringen in een wolk van stoom aan. Het had hard geregend vannacht en mijn ijzeren ros was behoorlijk nat geworden. Toch lijkt het starten iets beter te gaan dan een paar dagen geleden. Is het omdat het minder koud is of is het omdat ik hem verwen met de duurdere super benzine, met hoger octaan gehalte? Voorlopig is het een geruststellende gedachte, want hij krijgt 't per slot wel voor de kiezen. Er zit sinds vorige week al bijna 1200 km extra op de teller.

Qua weer begon de dag niet écht als een feestdag. De regen kwam met bakken naar beneden en er stond een gure, harde wind. Ik heb hierover een aantal keren kort, maar zeer duidelijk met de hogere macht geconverseerd. Ik denk dat het redelijke van mijn betoog daarboven werd ingezien, want na de middag hield het op met regenen en liet zelfs de zon zich af en toe even zien.

Mijn route vandaag voerde eerst nog een stuk langs het front in België, om vervolgens Frankrijk in te duiken. Niet dat je dat merkt hoor, je zit alleen plots in Frankrijk. Ik kwam in het eerste dorp, vlak voor de stad Armentiere, aan een herdenking in het kader van "Jour de la Victoire" voorbij. Ik ben er stlletjes bij gaan staan, al was het maar omdat ik 4 mei in Nederland gemist heb. Toen de Marseillaise (het Franse volkslied) werd gespeeld, heb ik ongezien even de houding aangenomen. Het brengen van de militaire groet, was me net iets te opvallend.

Al toerende langs de frontlinie bedacht ik mij dat al die musea wel een beetje op elkaar lijken (dat heeft echtgenote Hedy altijd al gezegd....), maar aan het landschap is eigenlijk veel meer te zien. Onder het rijden ontwaar ik vage contouren van loopgraven en ook bunkertjes in het terrein. Ik merk dat mij dat juist heel erg boeit. Je kunt je fantasie gebruiken om je een voorstelling te maken van wat er ter plekke is gebeurd. Regelmatig stap ik even af om bepaalde terreinkenmerken met een militair oog wat beter te bekijken.

Maar als je dan bij zo'n oorlogskerkhof komt, zoals op de heuvel "Notre Dame de Lorette", dan blijkt dat die fantasie nog schromelijk tekort schiet. Op dit grootste Franse Oorlogskerkhof liggen 40.000 Franse soldaten begraven.

Deze heuvel was sinds het begin van de oorlog in handen van de Duitsers en van strategisch groot belang. Toen de Fransen de top van de heuvel wilden heroveren, kregen ze echter te maken met een sterk uitgebouwde Duitse defensie, bestaande uit meerdere linies loopgraven, ijzerdraad en Friese ruiters, geflankeerd door mitrailleurs en fortificaties. Na drie dagen slaagden de Fransen erin de steile top te bereiken, na een strijd met zware verliezen.
In totaal zijn er zo'n 100.000 doden gevallen in de gevechten rondom de heuvel van Notre-Dame de Lorette. Dát gaat in ieder geval mijn verstand én fantasie ver te boven.

Mijn tocht verliep gedurende de dag steeds droger en de zon liet zich meer en meer zien. Via mooie kronkelende weggetjes met schitterende vergezichten en door bloeiende koolzaadvelden, bereikte ik uiteindelijk "la Grande Place" in het centrum van Arras. Na twee koppen cappuccino op een terras, begaf ik mij naar mijn logeeradres. Warhorse mag vannacht voor het eerst sinds ons vertrek in een droge garage staan.

Geschreven door Warhorse