Heerlijk stil was het bij het klooster maar wel koud, 4 graden maar. Bovendien regende het vanmorgen pijpenstelen. Toch besloot ik om het klooster te bezoeken, Erik wilde liever in de camper blijven.
De ingang vond ik niet direct, wel een opening in een hek. Dat bleek later de toegang voor de arbeiders, die aan de restauraties werkten. Zo zag ik dan toch de achterkant van het klooster en de Fotorama, of de plek waar de monniken zich vroeger bij koud weer opwarmden aan een grote open haard.
Daarna ging ik op zoek naar de juiste ingang want hier kon men het klooster niet betreden. Terug bij de parking merkte ik grote pijlen op de grond, voilà hier moest ik zijn. Via grote maar gladde marmeren treden, belandde ik op het grote plein voor het klooster. Hier vertoefden de 15 overgebleven monniken. Een grote zwartgeblakerde boom herinnerde nog aan de grote bosbrand van 2023. Een angstaanjagende belevenis, als je bedenkt dat het vuur tot hier geraakte. Alle omliggende heuvels brandden toen af, te zien aan alle dode bomen en struiken op de heuvels en bergen rondom ons.

De Ingangsprijs bedroeg 2€, ik startte bij het museum ingericht in de vroegere olijfoliemolen. Hier stelden ze de gevonden fragmenten van omlijstingen, kozijnen, dorpels ed tentoon, die men tijdens de restauraties terug vond. Aardbevingen en WOII vernielden het klooster, dat telkens terug opgebouwd werd.

In 946 n CH bouwde de Zalige Loukas een kerkje ter ere van Sint Barbara. Hij leefde toen al teruggetrokken op deze plek met nog een paar andere monniken. Na zijn dood (953) liet de Byzantijnse keizer Romanus de Pangania kerk bouwen. Tijdens de 11de eeuw kwamen het katholikon gewijd aan Holios Loukas erbij met crypte, het waterreservoir, de refter, de olijfoliemolen, het hospitaal en andere bijgebouwen. De mozaïeken in de kerk realiseerden kunstenaars uit Constantinopel.

Het betreden van de kerk of katholikon overweldigt de bezoekers, allemaal schitterende mozaïeken, letterlijk en figuurlijk. In het museum zag ik, dat men 2 pleisterlagen moest aanbrengen vooraleer men de mozaïek stenen aanlegde. Wat een hels karwei en geduldwerk en dit allemaal boven je hoofd.

Binnenin weinig ikonen, doch de mozaïeken vormden immers de rijkdom van de kerk. Een Grieks echtpaar schonk nu één van de monniken een grote pot bloemen. Hij wist er echter geen raad mee, minutenlang liep hij ermee rond, waar zou hij de plant het beste plaatsen ?

In één van de koepels verving men de ooit beschadigde mozaïeken door fresco's, wat toch een minder mooi effect gaf. Vanuit het katholikon kon men meteen de Panagia bereiken, handig als het zoals vandaag regende ! Hier moesten de ogen weer even wennen, want beduidend donkerder. Een vrouw was devoot aan het bidden bij een glazen kast. Daar lag de Zalige Loukas niet opgebaard maar wel zijn skelet met een zwarte doek erover. Een paar vingerkootjes zag men net buiten het doek komen, toch wat luguber.

Ik stapte buiten , het miezerde gelukkig nog maar, het reservoir kon ik even bekijken en het gebouw binnengaan van de vroegere monnikencellen. Eentje hadden ze terug ingericht , een kijkje in hun verleden dus. Een groot houten platform liep langs de hele lengte van het gebouw met allemaal foto's en uitlegborden, telkens tweetalig.

Mijn bezoek eindigde tenslotte bij de crypte. Blij dat ik de moeite nam om het te bezoeken !

Erik had ondertussen een adres gevonden van een caravan- en camperverkoper in Athene. Het lek was er nl. nog, weliswaar minimaal, maar het moest hersteld worden. Dergelijke buizen vond men niet in Brico's maar louter in zo'n speciaalzaken. Daar de Grieken weinig met mobilhomes reizen, vind je zelden zo'n camperzaak.
Athene stond niet op ons plan, daar we grote steden vermijden. Maar we hadden geen keuze.
We namen de autobaan, waarbij we het tolsysteem in Griekenlamd niet echt doorhebben. Soms betaal je vanaf het oprijden van de autobaan, onafhankelijk van het aantal kilometers dat je gaat afleggen. Want het te betalen bedrag staat al aangekondigd op een bordje. Of je rijdt de autobaan op en betaalt bij de afslag, maar daar ook weer een vaste som onafhankelijk van waar je de autobaan opreed. Tot nu toe vielen we altijd onder categorie 3.

Op een gegeven ogenblik zagen we in de verte een file, gelukkig net op tijd gezien, dan maar de autobaan verlaten en Athene zo inrijden. Een goed besluit enerzijds, want de file liep kilometers door, anderzijds kwamen we in Napolitaanse verkeerstoestanden terecht. De eerste keer ,want tot nu toe vonden we de Griekse rijstijl enorm meevallen. In Athene niet, want er flitsten overal brommers en motors tussendoor. Overigens rijden ze hier ook nog veel zonder autogordel, op de autobaan verschijnt regelmatig het bericht dat autogordels levens redden.

Gelukkig loodste de Gps ons naar het juiste adres, want we konden ook even de ring terug op. Erik had nl een adres gevonden net langs een afrit, kwestie van te kunnen parkeren. We passeerden immers een andere camperdealer maar daar had je nooit kunnen staan. Aangekomen bij de caravanverkoper, er stond ook een Poolse mobilhome die zijn stroom aaangesloten had. Erik legde het probleem uit, de mechanieker vroeg of hij mocht kijken. Ja uiteindelijk bleek het geen lek aan een buis maar het t-verbindingsstuk had een klein gaatje, Na een uur werken was het klaar. Wij geluk. want ondertussen had ik een praatje gemaakt met de Pool die er al een dag stond. Zijn ijskast werkte niet meer en daar zijn garantie binnen 5 dagen verliep wilde hij dit toch nog hersteld hebben. Hij was wel verbaasd dat er in Griekenlang weinig camperverkopers waren, hij had helemaal van Kalamata (300 km ver) moeten afkomen. Eén dochter bleek getrouwd met een Italiaan uit Milaan, woonden enkele jaren in Utrecht en nu in Antwerpen. De andere dochter verbleef in Dordrecht.
We waren blij dat we konden vertrekken en niet in de helse ketel van Athene moesten overnachten. Doch hier in de buurt vonden we niets dan maar terug naar het klooster. Daar was het tenminste stil.

Geschreven door Girandolatrotter