Allereerst bedankt voor al de positieve reacties op onze verslagen, hetzij via deze blog of Whats App, we proberen er ook altijd meteen op te reageren, daarvoor kan je gewoon even terug gaan naar de vorige artikels.

Vanmorgen reden we naar het stadje Sines zelf. Het bleek een aangename verrassing te zijn, zoiets als Ancona: op het eerste zicht een havenstad, maar door verkenning de charme ervan te ontdekken. Tussen de container- en petroleumhaven in, bevindt zich op een heuvel gebouwd, de stad Sines zelf. We passeerden nog eerst het jachthaventje en de vissershaven. Er was een mooie boulevard aangelegd en een mooi strand ! Via een lift kwam je normaal in het bovenste gedeelte, doch aan de verroeste leidingen te zien, functioneerde die al geruime tijd niet meer. Dan maar via de benenwagen naar boven. Zo belandden we in wat achterafwijkjes, waar sommige oude huisjes opgeknapt bleken, andere plaats moesten maken voor moderne nieuwbouw. Al slingerend arriveerden we in het centrum zelf dat zijn authenticiteit behouden had. Gezellige straatjes allemaal. De meeste Portugese steden ten zuiden van Lissabon, bezitten vaak geen middeleeuwse sporen meer, door de fameuze aardbeving van 1755. Was er eentje van 9 op de schaal van Richter, dus een serieuze vernielkracht.

Ook hier weer een fort of kasteel maar niet door de Moren gebouwd maar in de eerste helft van de 15de eeuw. Van hieruit hadden we natuurlijk een mooi uitzicht. Bovendien zou hier de ontdekkingsreiziger Vasco Da Gama geboren zijn rond 1460-1469. Hij was de eerste Portugees die Indie bereikte.

De innerlijke mens wilde gesterkt worden en zo vonden we heel toevallig een restaurantje dat ons sterk deed denken aan onze Trattoria Anita in Cupramontana, nl gerund door de grootouders. Van binnen heel eenvoudig, 3 lange marmeren tafels met al enkele arbeiders en plaatselijke bewoners als eetgasten. De menukaart was de zoon des huizes zelf die afratelde wat we konden eten...precies zoals bij Anita....gegrilde dorade verstonden we , batata en salada ook. De bejaarde vader roosterde de vis meteen achter de toog in ons zicht. Hier had de tijd al jaren stil gestaan !!! Afhalen van maaltijden kon ook, iemand die met een rolstoel van buiten haar bestelling naar binnen riep en meteen bediend werd. De arbeiders waren snel klaar, een geluk want daarna werd het pas echt druk, allemaal sjiek volk dat binnen kwam, nu was het de middagpauze van het kantoorpersoneel. De zoon begon te stressen. We bestelden nog een koffiecake, natuurlijk ook huisgemaakt ! Bij het afrekenen (cash want het stond al geschreven geen kaartbetaling mogelijk) zei ik tegen de moeder dat dit restaurant zeker al heel oud was. "Oh ja" beaamde ze " al 140 jaar oud" en altijd in haar familie gebleven ! Complimenti zei ik. want het is toch zware arbeid. Inderdaad antwoordde ze heel zwaar.

We verlieten met een volle maag dit leuk restaurantje en besloten om terug naar het surfstrand te rijden, siesta tijd !!! Eerst kwamen we nog voorbij de resten van een Romeinse visfabriek. Want die hadden al de visrijkdom van deze wateren ontdekt, zodat in de de eerste eeuw nCH hier al visindustrie ontstond.

Echt voorzien om op het strand te zitten waren we niet, want vorig jaar tijdens onze 3 weken Spanje in februari, maakten we zulke warme temperaturen (vandaag 24 graden) niet mee. Maar in t-shirt en bermuda kon het ook, zodat we een fijne namiddag meemaakten al kijkend naar de acrobatische toeren van de surfers. Een vermoeiende sport waarbij veel geduld nodig was: we zagen ze meer peddelen en wachten op de juiste golven dan dat ze echt op hun plank stonden. Op het strand ook niet-surfers, zonnebaders, en veel wandelaars met honden. Of surfers met hun honden waarbij deze laatste aan de kant wachtten totdat hun baasje of bazin uit het water kwam. Maar het moet gezegd een uiterst proper strand, zonder afval en zonder hondenpoep. Dat laatste gold ook voor de Portugese steden tot nu toe, dit in tegenstelling tot Spanje !!!

Daarna reden we even langs het strand richting de deelgemeente Porto Covo, doch daar bleken de campers weer niet welkom, dus terug gereden naar de internationale surfcommunity. Natuurlijk zijn we niet de enige niet-surfers, je haalt de surfers er zo uit, want hun campers zijn bijna altijd zeer eenvoudig en selfmade. Aan onze parking staat zelfs nog een woonhuis met grote tuin van een bejaard Portugees koppel. Zij zijn er echt aan gewend aan al die buitenlandse gasten. Op aanvraag spoelt de heer des huizes met de tuinslang zelfs de surferskleren of de surfers zelf ! Een gezellige bedoening !

Tot de volgende keer !

Isabelle en Erik

Geschreven door Girandolatrotter