Daar we in Portugal de klok 1 uur terug moesten zetten, begroette ons het daglicht weer om 7uur. Niet het zonlicht want de luchkleur bleek weer grijs. Ons doel vandaag het museum. Gisteren merkten we al bij het binnerijden van Luz dat alle huizen bijna allemaal gelijk waren met een volledig kaarsrecht stratenplan. Bijzonder eigenlijk, doch internet bracht hiervoor de verklaring; in 2002 was de geplande stuwdam af , waardoor het oude stadje Luz onder water kwam. De nieuwe huizen stonden klaar en wachtten de nieuwe bewoners op. Dus bleek het huidige stadje nog piepjong te zijn. Het hele verhaal kreeg men in het museum te zien.

Zo wandelden we door de straatjes naar het einde van Luz, waar het museum stond. Onderweg stapten we bij een kleine bakkerij binnen. Op de muur lazen we dat de huidige bakker het overerfde van zijn ouders , alsook het bakken in een houtoven. Het brood zag er dan ook heerlijk uit en het voelde nog warm ook.
Het moderne museumgebouw bevond zich naast de kerk, die men precies zo terug opbouwde als het oude, compleet met fresco's en al. Helaas opende de kerk alleen de deuren tijdens de missen. Ooievaars hadden de toren al een tijdje als nest uitgekozen.
Aan de balie van het museum een vriendelijke vrouw die ons of in het Engels of Frans kon ontvangen. We konden er eerst een film bekijken en dan de rest van het museum. Opvallend alles tweetalig Portugees/Engels, zelfs de film was met Engelse ondertiteling. In Spanje bleek zelfs in het internationale Salamanca weinig vertalingen te zijn...
De film duurde een uur, doch boeide enorm. Wat een triest verhaal en wat een drama voor de mensen. De meeste groeiden hier op , net zoals hun voorouders al eeuwen geleden...De enige die zich verheugden, waren de kinderen, want ze hadden al het nieuwe dorp in aanbouw bezocht. De nieuwe huizen waren vaak groter en hadden zelfs aparte slaapkamers voor de kinderen, wat nu dikwijls niet het geval was. Ook bezaten sommige oude huizen zelfs nog altijd geen stroom en/of stromend water. In de film zagen we het hele verhaal van de aankondiging van de bouw van het niewue dorp tot de defintieve sluiting van het kerkhof (dat ook volledig met al de graven zou verhuizen) tot de verhuzing. Zeer heftig.

Vervolgens zagen we in een zaal een volledige maquette waaraan één van de dorpsbewoners jaren aan gewerkt. Zo zag je nog het oude dorp, dat eigenlijk veel lager had gelegen dan het huidige. Wat tevens een verwijt was van de mensen, want vroeger woonden ze beschut tegen de noorderwind, nu niet meer. Bovendien beloofde men het nieuwe dorp te bouwen aan de vruchtbare gronden langs het meer, doch dat bleek onwaar. Sommige mensen die connecties hadden met bepaalde overheden, kregen grotere huizen of meer grond....Het verliep dus allemaal moeizaam.
De andere zaal herbergde allerlei voorwerpen te maken met de ambachten uit het oude dorp, zoals de imkers die hun bijenkassen uit kurk bouwden. Portugal is dan ook niet voor niets het land van de kurkeiken ! Ook stonden er 2 interactieve schermen die uitlegden hoe kaas en houten wielen voor karren gemaakt werden. Zeer interessant en vooral heel goed gemaakt. We waren echt verrast over het museum. De inkom kostte amper 2 € per persoon.

Na ons bezoek startten we de wandeling die hier uitgezet was met houten vlonders. Over moerassig gebied bereikte men zo de oevers van het meer, zeker als men met zijn bootje wilde varen of vissen. Opvallend heel veel koeien met hun kalfjes in de weilanden. Een mooie wandeling dat ons daarna naar onze camper deed terugkeren want we hadden honger. Hier werden we in het Italiaans begroet door 4 andere campereigenaars, het bleken 3 Fransen en 1 Brusselar te zijn. Ze verwonderden zich dat we toch zeer goed Frans spraken voor Italianen en dat Erik toch wel groot was...We legden hen uit hoe de vork in de steel zat. Ondertussen merkte Erik op, dat er een stroomplek vrij was gekomen. Snel van plaats veanderen. "Oh mais il conduit très bien, est-il routier?" vroegen ze mij . Ja Erik was ooit enkele jaren vrachtwagenchauffeur geweest. Na de babbel gingen we allemaal eten, doch Erik kreeg de stroomkabel niet verbonden, onze adapter was niet de juiste. Gelukkig hielp de Brusselaar ons uit de nood, want hij had nog een juiste reserve mee. De lunch met het lekekre brood smaakte ons goed, meer nog de zon en de blauwe lucht kwamen opeens tevoorschijn waarmee de temperaturen al snel to 16 graden klommen. Nog even videogebeld met mijn vriendinnen in Cupra, want vandaag werd eentje van ons ontvoerd naar de gelateria Dolce Vita om er haar 60 ste verjaardag te vieren. Zo kon ik er ook even bij zijn !

Nog een mooie wandeltocht langs de talrijke olijfgaarden gemaakt. Interessant waren de nieuwe plantages, waarbij de bomen allemaal op een rij stonden en zeer dicht bij elkaar, dat was de typische aanplanting om machinaal bewerkt te worden. Jammer dat we een boer zagen die rijkelijk pesticiden sproeide langs de olijfbomen, wat bij ons niet voorkomt.

Na deze talrijke stappen verdienden we zeker en vast weer een duik in onze Delacre koekjestrommel, die onuitputtelijk blijkt. Ook profiteerden we van de gratis stroom en laadden alles wat we maar konden opladen. Want in tegenstelling tot onze vroegere jaren met de camper bezaten we nu wel heel veel spullen die opgeladen moesten worden. Vroeger helemaal niets en nu de GSM, het fotoapparaat, de laptop enz....hoe deden we het toch vroeger ???

Tot de volgende keer.

Isabelle en Erik

Geschreven door Girandolatrotter