Een treinrit die nog op Erik zijn bucketlist stond: de adembenemende tocht door de Vouraikoskloof.
Eerst nog diesel tanken, dat gebeurt hier nog overal met bediening ! Daarna de autobaan op,want we wilden de trein nog vandaag nemen. Tijdens het weekend stelden ze nl 2 extra ritten in.

In Diakopto vertrok de trein, aan het station parkeerden we, waar we ook lunchten. We besloten om de trein van 15 uur te nemen en tegen 18 uur terug te keren. We hadden nog even tijd om nog eerst een overnachtingsplek te vinden. We zouden immers in het donker met de trein terugkeren. Na wat zoeken en weer bijna vast te raken in de straatjes, ontdekten we dan de juiste weg om aan het strand te geraken. Een Franse camper stond er al, hier konden we vannacht slapen.
Terug naar het station, eventjes door het dorp gewandeld, waar de terrassen weer vol zaten. Het loket om de kaartjes te kopen opende een kwartier voor vertrek. 19€ betaalden we voor een retour per persoon. De trein kwam ondertussen aan en we konden instappen. Daar het een smalspoorbaan betrof, bleek de breedte van de wagon ook smal en de zitplaatsen aangepast aan de Griekse afmetingen. Gelukkig zou er tegenover ons niemand zitten !

We kregen zelfs gereserveerde zitplaatsen !!! De conducteur scande onze kaartjes en nam daarna plaats naast de machinist. Het tempo was traag; het deed ons denken aan de tocht door Servie 17 jaar geleden, toen de rails nog altijd beschadigd waren door de Joegoslavie-oorlog.
De trein reed langzaam de canyon in, adembenemend, naast ons de kolkende rivier. Prachtig maar niet gemakkelijk om te fotograferen, hopelijk slaagde Erik zijn filmpje ! Zo slingerden we langzaam aan de berg op, door tunnels, langs een diepe kloof en af en toe werd het zelfs een tandradbaan. Soms stopten we, want dan was er weer een steen op de rails gevallen of lagen er teveel bladeren. Daar de tegentrein nog aankwam, wisselden de conducteur en machinist ook handmatig de wissels. Even wachten op de tegentrein.

Technische gegevens: 22km lang , smal spoor 75 cm breed, max snelheid 30-40 km/ h, bij het tandradgedeelte 6-15 km/h.
Gebouwd in 1896 met behulp van Franse ingenieurs.

Staaltje van vernuftige techniek, daar de natuurlijke omgeving uitdagend is; aardverschuivingen, rotsblokken of stenen op de weg, enz...de trein doet er iets meer dan een uur over. Bovendien loopt er langs en op het spoor een internationale wandelroute, de E4 van Gibraltar tot Cyprus.

Na de prachtige rit stopten we aan het station van Kalavryta (750 meter hoog), stadje dat na 1943 compleet herbouwd werd.
Bij het uitstappen geloofden we onze ogen niet, we verwachtten een kleine rustige gemeente, doch we belandden onverwachts in een soort Valkenburg. Eén straatje compleet versierd met gekleurde vlaggen, waar duidelijk veel volk rondliep of op de terrassen zat. Een koude wind blies en we waren blij dat we onze jassen meehadden. Voor ons te koud om nu op een terras te zitten. Sommigen aperitiefden, anderen waren nog aan het middageten.
Ook de souvenirs winkels waren rijk vertegenwoordigd.

De levendige straat kwam uit op een groot plein met een kerk met een nepklok die het uur 14.34 aanduidde. Op 13 december 1943 op dat tijdstip, stond de tijd stil. Duitsers, om wraak te nemen op 80 dode militairen, namen alle mannen en jongens vanaf 15 jaar mee. Op verdenking de verzetsstrijders te hebben geholpen met het doden van de Duitsers. Iets verder dan het dorp werden de mannen en jongens allemaal gedood. (Een Srebrenica avant la lettre) De vrouwen en kinderen daarentegen mochten toezien hoe hun stadje platgebrand werd. Een museum en monument besteedden aandacht aan deze tragedie. Doch het museum sloot net zijn deuren en het monument was net te ver om dat te kunnen bekijken.

Na het plein liep het straatje over in een wintersportgedeelte. Hier verhuurde en /of verkocht men snowboards, ski's ed voor het skioord 15 km verder.

Langzaamaan zagen we de wintersporters terug komen en hun gehuurde spullen terugbrengen. Het was dan ook file rijden geblazen.
Dagjesmensen in meerdere autobussen hadden hier ook hun dag doorgebracht en keerden terug naar huis. Kennelijk een zeer geliefde uitstap à la Valkenburg. Het gaf ook chaotische verkeerstoestanden, waarbij 2 geparkeerde auto's de doorgang voor een bus blokkeerden. Maar waar waren de eigenaars van die auto's? Politie erbij geroepen, een chauffeur was al weggereden maar de andere ? Na tien minuten was die opgetrommeld, kreeg geen boete of vermaning maar reed op zijn dooie gemak weg. De bus kon er weer door.

Wij kochten geen souvenir maar wel 2 heerlijke gebakjes die we meekregen in een doos met servetten en 2 lepels.
Het was tijd om terug de trein te nemen die op tijd aankwam, we konden dan gelukkig plaatsnemen in de warme wagon, deze keer pal achter de machinist. Maar veel fotograferen was er niet meer bij, want het werd al gauw donker. De trein startte zijn rit naar beneden. Hij toeterde een paar keer en moest zelfs nog 1 keer stoppen daar er in het pikkedonker wandelaars onderweg waren met een helmlamp...

Tegen 19 uur waren we terug in Diakopto en reden naar het strand.

Geschreven door Girandolatrotter