Vannacht schrok ik wakker van het geluid van de vuilnisophaling. Ik vermoedde dat het 6 uur 's ochtends was, maar nee hoor 3.30u. Blijkbaar halen ze hier 's nachts het afval op! Om half negen vanmorgen weerklonk er plots luide muziek , misschien een rondrijdende auto die één of ander feest aankondigde...we zouden het later op de dag te weten komen. Ondertussen kwamen de schoolkinderen hun speelkwartier houden in de speeltuin boven onze camperplek.

Na het ontbijt maakten we ons wandelklaar. Maar eerst in het dorp brood kopen en wat vleeswaren. Ik stapte het kruidenierswinkeltje binnen, dat heel veel gelijkenissen vertoonde met dat van ons dorp. Ondaks de beperkte afmetingen was er toch een toog met vers vlees en kaas. Er stonden al enkele mensen te bestellen. De winkelierster kreeg mij in het oog en vroeg me meteen of ik met de autocaravan (=camper) hier was? Ik beaamde het. Op de camping ? Nee we stonden onder het kasteel op de camperplaats. Dan vroeg ze of ik Italiaans was. Si. Meteen zei een klant tegen mij, dat er hier ook een Siciliaanse woonde. Ik legde uit dat ik Belg was van nationaliteit maar in Italie woonde. Hierop kwam een andere klant in het gesprek, zij kende een Spanjaard hier die met een Belgische getrrouwd was ! vervolgens volgde een hele uitleg over het mooie dorp en wat we zeker moesten bezoeken. Een nieuwe klant kwam binnen, ah zei de winkelierster tegen mij, die mevrouw is een Nederlandse. Ik vroeg de Nederlandse of ze hier woonde ? Ja al 13 jaar. Een stuk grond gekocht en daarop gebouwd. Nu waren de klanten en de winkelierster verbaasd dat ik met de Nederlandse kon spreken.... Ze vertelden me dat gistereren nog de jaarlijkse wandeltocht had plaatsgevonden met zeker 500 deelnemers (vandaar dat de straat afgesloten was) met daarna als afsluiter een etentje. Goed voor het dorp zei ik.
Een gezellige boel dus en super vriendelijk !
Ik plaatste mijn bestelling en betaalde. Ze namen afscheid van mij alsof ze me al jaren kende !

Erik , die ondertussen wachtte, dacht dat ik de winkel leeg kocht, zo lang duurde het. Maar ook hij had van iedere passant al een vriendelijke Ola ontvangen of een zwaai met de hand. Zeer gastvrije mensen. Bij de bakker kreeg ik ook de vraag of ik Italiaanse was. Ja hoor. Oh Haar Italiaanse klant bestelde altijd focaccia bij haar. Ze wees me het betreffende stuk koek aan. Ik beaamde dat men dat in Italie foccaccia noemde. Ook weer een hartelijk afscheid.
Later las ik op internet dat het dorp met amper 600 inwoners de laatste jaren in tegenstelling tot andere dorpen in aantal groeide met buitenlanders. 30 % was niet Spanjaard. Het begon met gepensioneerden die de drukke kust ontvluchtten, maar al gauw ontdekten ook families en digitale nomaden het fijne dorp. De gemeente organiseerde dan ook rondleidingen en onthaaldagen voor de nieuwe bewoners en tevens gratis Spaanse en Valenciaanse lessen. Het Valenciaans is praktisch gelijk aan het Catalaans.

Eindelijk konden we onze wandeling starten. We volgden de pijltjes van de monumentale- bomen- route; er staan hier overal eeuwenoude olijfbomen en Johannesbroodbomen. Zo geraakten we in de natuur , in de olijfbommgaarden en de amandelboomgaarden die volop in bloei stonden. We daalden af tot een brede rivierbedding, waar ooit een rivier stroomde. Onderweg kwamen we langs een gloednieuwe camping gespecialiseerd op mountainbikers en fietsers. De beheerders kozen werkelijk een mooie plek uit ! Er was zelfs een hele nieuwe weg aangelegd naar hun camping toe. Langzamerhand kwamen we de ene oude boom tegen na de andere. Ook bij ons in Italie staan er oude exemplaren, zelfs die bij ons zijn al meer dan honderd jaren oud. Maar hier ontdekten we echte bejaarden !!! Zeer mooi !
Van beneden hadden we tevens een mooie blik op het stadje. Afdalen betekent natuurljk weer klimmen, dat deden we dan ook. Veel te warm aangekleed, we vertrokken met bewolkt weer en koude wind, nu de zon doorbrak stegen meteen de temperaturen.

Na zo'n tocht van 8 km hadden we best wel honger. Maar opnieuw weerklonk opeens luide muzeik. Erik ging eens kijken of hij een auto zag rondrijden. Een voorbij wandelende Spanjaard zei hem dat zo etenstijd werd aangekondigd. Origineel.
Na de siesta wilden we de burcht verkennen of de resten er van. Tot onze verbazing liepen we eerst langs het oude Moorse stadje; veel van die oude huizen bleken opgeknapt en bewoond door buitenlanders. Die hadden een fantastisch uitzicht op de omgeving , vooral vandaag was dat helder. Men zag de zee en zelfs de Ebrodelta, waar we vorig jaar nog geweest waren. Ook passeerden we verzorgde rotstuintjes met cactussen en andere vetplanten.
Het kasteel stamde uit de moorse tijd, tot het in de 13 de eeuw door de Johannieten Orde overgenomen werd. Vervolgens verbouwde men het regelmatig. Door een poort stapte men de de overblijfselen van de burcht binnen. Enkele archeologen restaureerden een deel ervan. We genoten van de panorama's om ons heen. Magnifiek gewoon!

We slenterden door de oude steegjes. Hierbij merkten we op, dat bij regen het water gewoon door de straten vloeit, ook dat wat van de daken afkomt, waardoor de lager gelegene huizen planken voor hun deuren hadden. Anders sijpelde het water zo naar binnen. Aan de bodem bij de olijfboomgaarden merkten we wel dat het hier al lang niet meer geregend had.

We aten met smaak ons sinaasappelgebak op, om daarna de quiche voor te bereiden met de Omnia Oven.

Tot de volgende keer !

Isabelle en Erik

Geschreven door Girandolatrotter