We tankten water op het strand, om dan definitief afscheid te nemen van Diakopto. Doch bij het afslaan naar rechts ging het mis, er kwam een auto van rechts die in onze straat wilde inrijden en wij sloegen rechts af....gelukkig niets serieus, maar toch genoeg om te balen. Wij hadden een reflector achteraan stuk en wat krassen, de bestuurster een behoorlijke kras en een kleine vervorming van de carrosserie boven het achterwiel. Ze kon een beetje Engels maar belde haar echtgenoot op. Die kwam even later af want hij sprak wat meer Engels. Gelukkig geen dramatische Italaianse toestanden maar meer van "gelukkig geen gewonden , m,ateriele schade laat zich herstellen". Angelo zo heette de man bekeek het van de zonnige kant, wij ook . Dat was al een opluchting. Ook het feit dat ze verzekerd waren want in Griekenland was dat minder evident.

De verzekeringsman kwam af met een depanneuse, wat niet nodig bleek. Angelo stelde hem ons voor als my human. Hij kende het woord person nl niet en allen waren humans, we hebben nog echt wat gelachen.Alles werd op een ipad genoteeerd en gefotografeerd. De rest betekende werk voor de verzekeringen. Na een dikke anderhalf uur namen we afscheid, en vertrokken nu echt.
Boodschappen gedaan en dan naar de veerhaven rijden om de ferry van Rio (Patras) te nemen aan de overkant. Het waaide behoorlijk en de zee was onstuimiger dan precies een maand geleden toen we ook de veerboot namen. Eerst nog middageten en dan de boot op. Deze keer boemvol.

Aan de overkant gekomen, merkten we dat het nog altijd behoorlijk waaide en de tempdraturen flink daalden, we haalden de 10 graden net. Het orakel van Delphi stond als volgend doel op onze lijst. Ik dacht altijd, dat het ergens heel afgelegen in de bergen lag, maar nee , het bevond zich toch dichter bij Athene en de kust dan verwacht. Alleen een overnachtingsplek vinden, bleek moeilijk. Weinig te vinden in deze buurt.

Om de kustroute te beschrijven ontbreken mij alle superlatieven, ik denk dat ik ze la gebruikte... Overweldigende kliffenust !

We stopten uiteindelijk aan een parking van een bekend klooster, althans voor de Grieken. Het klooster van de Zalige Louka; één van de mooiste Byzantijnse kloosters en zelfs erkend door de Unesco. Dat konden we dan morgen gaan bezichtigen.

Ik wilde net beginenn te koken als ik water op de vloer ontdekte. Toch niet wer als vorig jaar, een gesprongen buis ??? Ondanks Eriks voorzorgsmaatregelen met een overdrukventiel ? Hoe hij ook zocht , hij vond geen lek. Ondertussen lekte het precies niet meer of behoorijk minder. Dat zou dan een karwei voor morgen worden. Met nog een staartje aan deze dag: het externe geheugen waaroop Erik dageijks zijn filmpjes op bewaarde, die hij dus aan elkaar moest monteren, die werkte opeens niet meer. Ook dat nog.
Gelukkig speelden we vandaag geen Euroloterij....

Geschreven door Girandolatrotter