Tegen de middag vertrokken we met de fiets richting de hoofdgemeente Coruche . Via een ruim fietspad langs de grote weg maar ook langs rijstvelden, weilanden met koeien, paarden en ooievaars werd het een mooie tocht. In de supermarkt kochten we onze picknick om die aan de rivier op te eten. Ook langs de rivier een wandel/ fietspad aangelegd met talrijke zitbanken. Bovendien was er ook een strand.

Na onze middagpauze reden we over verschillende bruggen het centrum uit naar het industrieterrein. Hier geen fietspad meer maar denderend verkeer. Ons doel was het infocentrum over de kurk, gebouwd tussen de kurkfabrieken. De architect inspireerde zich op de vorm van een pas afgesneden kurkschors voor het ontwerp van het gebouw van het infocentrum. De buitenkant natuurlijk ook van kurk gemaakt.

Aan de balie begroette ons een sympathieke man die ons in perfect Engels vertelde dat we overal een kijkje konden nemen en mochten er vragen zijn, dan konden we altijd bij hem terecht. We bekeken een film met Engelse ondertiteling over de oogst van kurk, een heel zware fysieke inspanning. Met een bijl per 2 man aan 1boom, langzaamaan de schors eraf halen zonder de boom hierbij te verwonden. Men doet er meestal 3 jaar over om dit te kunnen.

In het centrum zagen we allerlei toepassingen met behulp van kurk: kleren, meubels, isolatie, bouwstenen, een golftas, kunstwerken en natuurlijk het meest gekende: de wijnkurken! Maar ook hier verschillen in kwaliteit afhankelijk van de schors ! We geraakten aan de praat met de man van het centrum een ingenieur bosbouw. Hij gaf ons dan heel veel interessante info over de kurkwereld. De eerste keer dat men oogst is een boom tussen de 18-25 jaar oud. Die schors dient louter voor isolatie of bouwmateriaal. Daarna wacht men minstens 9 jaar voor de volgende oogst, nog altijd ongeschikt voor wijnkurken. Pas vanaf de 3de oogst, de boom is nu rond 40 jaar, verkrijgt men de goede kwaliteit voor wijnkurken. Een kurkeik kan in principe tot zijn 180ste levensjaar kurk leveren.

Daar wij zo geïnteresseerd waren, toonde hij ons ook het laboratorium waar hij proeven deed met scholen, maar ook wetenschappers kwamen er onderzoeken doen. We leerden bijvoorbeeld dat er in deze omgeving heel veel uilen leven, die kleine muisjes en ratten eten. Zeer nuttig want deze knaagdieren zijn een plaag voor de jonge aanplantingen.

Kurkeiken gedijen alleen in het Mediterrane gebied, zodat je ze nergens anders op de wereld aantreft. De bosbouw ingenieur bleek ondanks zijn perfect Engels en zijn noordelijk uiterlijk 100% Portugees te zijn ! We bedankten ons en in ons enthousiasme over het bezoek vergaten we een foto te nemen van het gebouw zelf. Wel raapte Erik een stuk schors op in het industrieterrein, dat waarschijnlijk van een vrachtwagen was gevallen. De fabrieken hier verwerkten de schors en maakten 2 soorten wijnkurken.

Zo fietsten we terug naar de camperplaats, 30 km stond op de teller, nu hadden we een stuk appeltaart wel verdiend !!!

Tot de volgende keer!

Isabelle en Erik

Geschreven door Girandolatrotter