Ondanks de grijze wolken besloten we om na het ontbijt de kleine wandeltocht te maken rond het dorp. Ameixial, dat ooit nog Machial heette, groeide vorige eeuw door aan de voorbij rijdende karren en muilezel rijders een pauzeplaats aan te bieden. Hier konden wel 80 personen en hun dieren ook even pauzeren, eten en drinken en/of overnachten. We zagen dan ook nog heel veel cafés, weliswaar
sommige definitief gesloten.

De rand van het dorp ging onmiddellijk over in natuur. Bovenaan een heuvel stond nog een ruïne van een windmolen. Blijkbaar telde het dorp einde 19de eeuw 8 wind- en 3 watermolens. We passeerden een zitbank gemaakt volgens een eeuwenoude techniek, nl gestampte aarde en daarna in de zon gedroogd.

Ondertussen miezerde het toen we terug in de bewoonde wereld belandden. Op de voetpaden ontdekten we regelmatig vreemde schrifttekens. Zij symboliseerden het Geschrift van het Zuidwesten. In Andalusië en Zuid Portugal namen 2500 jaar geleden de bewoners het Fenicisch geschrift over en pasten het aan hun eigen taal aan. Overblijfselen van dat geschrift vond men tot nu toe op 100 grafstenen of platte stenen .

We bereikten onze camper net voordat het hard begon te regenen! Na het middageten besloten we koers te zetten naar Alcoutim, een Portugees grensstadje aan de Guadiana rivier. Het bleek een mooie rit , heuvel op heuvel af , omgeven door bloeiende velden en kurkeiken . Vooral witte bloeiende struiken vielen op, de Cistus Ladanifer, een zonneroosje. Met de regen en zachtere temperaturen presenteerde de natuur zich natuurlijk op haar mooist, heel veel groen en bloeiende planten !

Alcoutim verraste ons positief. De camperplaats stond boven de rivier met zicht op het Spaanse grensplaatsje Sanlucar de Guadiana. Ook een witgekalkt dorp met bovenaan een burcht, precies het evenbeeld van de Portugese tegenhanger. De zon speelde ook weer mee, zodat we nu door Alcoutim konden wandelen. Een gezellig stadje met een klein haventje waar om het half uur een veerbootje naar de Spaanse overkant voer.

Alcoutim ontstond doordat de rivier nogal getijden gevoelig was; de boten moesten hier vaak een tijdje aanleggen voordat ze verder stroomafwaarts konden varen. Bovendien kreeg het een strategische betekenis tijdens de talrijke conflicten met Spanje en vormde het ooit een belangrijk smokkelpunt. De smokkelaar en de grensbewakers kregen dan ook een eigen monument. Ook de moderne artiest Bordalo realiseerde van plastieken afval een otter ( wij dachten eerst dat het een kat voorstelde) , dat net als een smokkelaar zich niet graag laat zien.

Ik stapte even de 15/16de eeuwse Renaissance San Salvador kerk binnen. Geen tegels of vergulden versieringen. Wel een houten retabel, zuilen met kapitelen en gemarmerde beschilderingen . Aan de zijkant een dramatisch Christusbeeld met een zeer treurig kijkende Madonna en een zeer eigenaardige figuur.

Tijd om zelf op een terrasje te zitten met zicht op de rivier en het varende veerpontje. De dorpspoezen kwamen ook meteen rond ons zitten , want die kregen natuurlijk altijd wel restjes van de gasten. De kruimels van onze amandelgebakjes lustten ze echt wel!

Tot volgende keer!

Isabelle en Erik

Geschreven door Girandolatrotter