Al 1 maand onderweg, de tijd vliegt voorbij ! We wandelden naar Peniche stad via de oude, historische arbeiderswijken van de visconserven-fabrieken, een heel pittoreske buurt. Zo bereikten we het stadscentrum. De kade waar we 30 jaar geleden het vissersfeest meemaakten, herkende Erik meteen, wel waren er nu allemaal restaurantjes gekomen. Voor de rest behield Peniche zijn charme van weleer ! Het fort met het gemeentemuseum konden we helaas niet bezoeken, gesloten wegens renovatiewerken . We liepen dan de steegjes in om bij een museum te belanden met opschrift Renda Bilros, allerlei vissen en bootjes op het raam te zien, een vissersmuseum ? Wij naar binnen. Hier begroette ons opnieuw een enthousiaste medewerkster en liet ons het eerste zaaltje zien met de tijdelijke tentoonstelling: we zagen kunstwerken gemaakt uit plastieken tassen en aluminiumpapier. Stonden we in een kunstmuseum ? Daarna nam ze ons mee naar de tweede ruimte waar onze euro viel: we waren in een kantklosmuseum ! Renda stond voor kant en Bilros voor klos...In de 16de eeuw geraakte men hier bekend met kant door de handel met Vlaanderen. Al gauw beoefende men dit handwerk ook in Peniche waar het een serieuze bijverdiendete betekende voor de vrouwen.

Het kantklossen bereikte zijn hoogtepunt tussen de 18de en begin 20ste eeuw. Daarna ging het bergaf, totdat de gemeente einde 80'er jaren een gemeentelijke school voor het kantklossen oprichtte voor iedereen. Jong en oud komen tegenwoordig samen om het kantklossen te leren en te beoefenen ; men houdt ook wedstrijden, waarvan men de creatie van de jaarlijkse winnaar hier tentoonstelt. Internationale kantklosmanifestaties organiseert men ook in Peniche.

In een filmpje zagen we het hele kantklosgebeuren. Tegenwoordig werkte men ook samen met de textielindustrie en de kunstacademie om het kant een meer moderne toets te geven, zoals in moderne kleren en juwelen. In ieder geval het blijft voor ons een raadsel hoe men met zo'n groot aantal klossen en spijkers nog het overzicht behoudt !

Weer een onverwachts en interessant bezoek dus. Langzaam slenterden we terug naar onze camper voor het middageten en een kleine siesta. Daarna vertrokken we langs de adembenemde kliffenkust naar de vuurtoren. Een gebouw uit 1790 dat nog altijd 's nachts de zeelieden de weg aanwijst. De erosie had hier vrij spel, niet alleen de golven maar ook de regen en de wind bepaalden het uiterlijk van de rotsen aan deze kust.

Het eiland Berlenga, dat we tegenover de kust zagen en waar we 30 jaar geleden nog met een boottocht naar toe waren gevaren, blijkt een restant te zijn van de splitsing tussen het Iberische schiereiland en Noord-Amerika. Deze scheiding tussen de verschillende continenten startte zo'n 200 miljoen jaren geleden.

We kwamen aan een groot kruis. In een grot in de buurt ontdekte men een beeldje van Maria en haar kind. Waarschijnlijk ooit verstopt door de Christenen tijdens de Arabische overheersing. De plek werd al snel een pelgrimsoord, waardoor men in de 16 de eeuw een kapel bouwde. Deze ontwikkelde zich uiteindelijk tot het meest westelijke Maria Bedevaartsoord van het Euopese vasteland. We hadden de meest westelijke kaap niet bezocht maar dit dan weer wel. Om de kapel van Onze Lieve Vrouw van de 2 Remedies te bezoeken, betrad men eerst een soort binnenhof. Daarna stapte men in een soort voorkerkje om dan uiteindelijk via enkele treden naar beneden in het uiteindelijke heiligdom te komen. Zeer indrukwekkend met allemaal 17de eeuwse azulejos (de bekende Portugese tegels) die zowel de wanden als het plafond bedekten. Het Mariabeeldje bleek dan weer heel klein.

Zo wandelden we dan terug naar de camper, om dan de kampeerstoeltjes buiten te zetten . Hier konden we dan lezen en naar de voorbij varende vissersboten kijken en naar de vissers die hier hoog boven de kliffen visten.

Tot volgende keer.

Isabelle en Erik

Geschreven door Girandolatrotter