Frankrijk, Pellegrue

De voorbije nacht sliep ik in Port-Sainte-Foy-et-Ponchapt aan de noordzijde (de rechteroever) van de Dordogne. Zoals de naam doet vermoeden was hier lang geleden een haven, een belangrijke zelfs, aan de hier al redelijk brede Dordogne. Door de brug over te stappen belandde ik niet alleen in een andere gemeente (Sainte-Foy-la-Grande) maar ook in een ander departement (Gironde).

Hoewel er voor de namiddag regen was voorspeld bleef ik ervan gespaard ondanks dat er regelmatig donkergrijze wolken waren en in de verte zelfs even gedonder. Aangename wandeltemperaturen: 11° in de voormiddag en 16° in de namiddag. Tot volgende dinsdag nog regenachtig volgens het weerbericht, daarna droog, zonnig en tussen de 20 en 25 graden.

Na langs de hoofdkerk te zijn gepasseerd en vervolgens mijn proviand te hebben aangevuld volgde ik de Compostelawegwijzers. Zo wandelde ik door Pineuilh en over de gelijknamige rotsformatie met Mariaverering. Toen ik na een korte break in het gehuchtje Loubéjac zag dat de route een rechte hoek naar het oosten maakte rook ik onraad. Tot dan wandelde ik zuidwaarts en leek er niets aan de hand aangezien ik in Pellegrue ging overnachten, ongeveer zuidwestelijk van mijn startpunt. Nazicht leerde mij dat ik de route naar Bergerac was gevolgd in plaats van deze richting La Réole met onderweg Pellegrue als mijn daghalte voor vandaag.

Omdat een korte doorsteek moeilijk bleek koos ik voor een alternatieve route. De kaart leerde mij dat deze in afstand ongeveer gelijk was aan de Compostelaroute, bijna 22 km, en langs vergelijkbare landschappen liep, namelijk wijngaarden op zacht glooiende hellingen. Sainte Foy is het meest oostelijke wijngebied in het Bordeauxwijngebied, met zowel droge als zoete witte wijn, en rode wijn die bekend staat om zijn stevige tanines en lange bewaartermijn.

Pellegrue is een kleine maar gezellige gemeente en bestaat sinds de 13°eeuw toen hier een versterkte vestiging werd gebouwd, een bastide (van het Occitaanse bastida). Letterlijk betekent Pela Grua 'heuvel bij de kraanvogels'. Volgens de legende zouden kraanvogels (verblijvend in de buurt van het dorp) rovers die het dorp wouden overvallen terwijl alle inwoners in slaap waren gevallen na meerdere belegeringen door de rovers, hebben opgeschrikt en verjaagd door massaal uit te vliegen. Daarom staat in het wapenschild van Pellegrue een zilveren kraanvogel die in zijn rechterpoot een gouden kei houdt zodat de kraanvogel wakker wordt wanneer hij door in te dommelen zijn greep op de kei zou lossen.

Geschreven door Guillermitoeltipolisto

2 mei 2024etappe 45: Mussidan - Port-Sainte-Foy-et-Ponchapt

4 mei 2024etappe 47: Pellegrue - La Réole

Al 4 reacties bij dit reisverslag

Hier was het een mistroostige lange regendag. We zullen tot midden volgende week moeten wachten op warmer en droger weer. Goed dat je een alternieve route kon nemen die je ook ter bestemming bracht..
Jan smets 2024-05-03 22:06:44

Even verkeerd lopen hoort erbij, anders is het geen echte Compostelatocht. Kan je weeral afvinken... En: als je even anders loopt dan je had voorzien is het niet altijd slechter. De Compostelatocht als metafoor voor het leven.
Paul & Marina 2024-05-03 23:10:26

Dordogne en Bergerac kent iedereen in tegendeel met de vele voor mij onbekende namen van die Franse dorpjes en steden. Kraanvogels is zoals bij ons reigers en de laatste jaren ooievaars, jawel. Voor de kindjes zeker. Die kindjes eten met lepels, geen gouden zoals in de hemel naar het schijnt ; enkel in Mechelen eten ze met lijperkes, of is het leiperkes, kweenie!
Patje 2024-05-04 00:12:50

Goeiemorgen Wim Pelegrim, Van de ene haven naar de andere, en in elke haven een andere.. Je bent het matrozenpad opgegaan lees ik. Is dat omdat je benen ondertussen aanvoelen als zeemansbenen (een beetje van links naar rechts en terug)? Of zag je andere... gelijkenissen? Ik heb ook nog goede herinneringen aan de Dordogne: de wijn, dat is evident, maar ook een eigenaardige manier van oesters eten. Wij kregen hier oesters geserveerd met een worstje erbij!? Dat bleek daar doodnormaal te zijn. Obelisk zou zeggen:"Rare jongens die Dordonezen (Dordogners? Dordonianen? )". Het doet me plezier dat je, als geoloog, de weg nog kan vinden. Het zou nogal een blaam zijn indien je verloren zou lopen en de politie een oproep zou moeten doen in de zin van: de kleine Wim wacht bij ons op zijn oppassers. Hij heeft zijn banaan mooi opgegeten en kan voluit vertellen over aquariums, kerken, vogels, dorpen met rare namen, Nederlanders, KVM, Leffe en vrouwen, maar die laatste verhalen zijn niet voor herhaling vatbaar. Kom hem aub (svp) zo snel mogelijk ophalen. Kraanvogels... wie had dat ooit gedacht dat vogels stilaan de knelpuntberoepen gingen oplossen? Wat gaan we zo nog krijgen? Wegenwerkmussen, pastoorduiven, vuilniskareksters, lassermerels,...? De wereld zit vol verassingen. En dan wil ik nog niet denken aan loodgieterkikkers en elektricienssidderalen (dat heb ik twee keer moeten herlezen). Blijf ons informeren over de lokale dranken, doe regelmatig proper ondergoed aan, poets je tanden en blijf alert voor het alomgekende geluid van Harleys. Hang de rugzak om en stap ze, Wim. Een heel zalige dag toegewenst. Ahoy matroos en tot morgen, Wif PS: en dit zonder technische storing!
Wif L. 2024-05-04 09:09:05