Vandaag een tocht van 30 km, 2 km om van Les Maingoux in Flavignac te geraken, en vervolgens 28 km om La Coquille te bereiken via Les Cars en Châlus (beide nog in het departement Haute-Vienne) en Firbeix (in het departement Dordogne, ook gekend als de Périgord, met als prefectuur (hoofdstad) Périgueux, beide genoemd naar de Gallische stam de Petrocorii).

De Périgord (of Dordogne) is gekend voor de truffels en de grotten van Lascaux, maar wat ik niet wist is dat dit departement/deze streek wordt opgedeeld in vier gebieden, elk genoemd naar een kleur:
* in het noorden de Périgord Vert, omdat het landschap groener is omwille van de grotere hoeveelheid neerslag;
* in het centrum (rond Périgueux) de Périgord Blanc, omwille van de lichtgekleurde kalksteenplateaus;
* in het zuidwesten (rond Bergerac) de Périgord Pourpre, omwille van de paarsrode kleur van de druivenbladeren in het najaar;
* in het zuidoosten de Périgord Noir omwille van het donkere bladerendak van de eikenbossen én het zwarte goud (de truffels) dat daar gevonden wordt.

Hoewel er kans op regen was voorspeld bleef het de ganse dag droog, beginnend gedruppel buiten beschouwing gelaten, bij relatief zachte temperaturen: 8° toen ik vertrok en 13° in de late namiddag, aangenaam wandelweer dus.

Buiten de gastvrouw, met wie ik na het onthaal ook tijdens het avondmaal en het ontbijt een leuke babbel had, was gisteren een dag zonder ontmoetingen en bijhorende gesprekken. Vandaag was dat niet het geval: meerdere ontmoetingen en gesprekken vielen mij te beurt.

Toen ik het gehuchtje Maître Antony, vlak voor Châlus, binnenwandelde zag ik daar een oude bekende picknicken op een boomstronk. Inderdaad, de toffe vrouw uit Oost-Vlaanderen! Haar etappe van gisteren, van Limoges tot Flavignac (centrum), was zwaar geweest en ze ging vandaag overnachten in Châlus. Ze zou dus niet maandag maar pas dinsdag bij de toffe Française in Périgueux verblijven. Toen we uitgebreid afscheid namen kwam een man uit zijn tuin omdat hij had opgemerkt dat we Compostelagangers waren. We praatten uitvoerig over de tocht en onze belevenissen, waarna ik al gekscherend vroeg of hij misschien meester Antony was. Hoewel hij er al ruim 40 jaar woonde bleek het gehuchtje minstens sinds de 19° eeuw zo te heten, hetzij naar een schoolmeester Antoine, hetzij naar een notaris Antony. Hij vermoedde het laatste, zonder hierover zekerheid te hebben. Uitgesteld door dit gesprek, maar niet afgesteld: het (definitieve?) afscheid van mijn favoriete wandel- en overnachtingsgezel.

Ik wandelde door naar Châlus om daar te picknicken waarbij ik een strategische plek uitkoos: een picknicktafel in een parkje waardoor de Compostelaroute liep. Uitstekende keuze want ik pauzeerde lang genoeg om mij te laten inhalen door mijn compagnonne de route. Na een hartelijk afscheid vooraleer onze wegen scheidden, ging ik vanaf nu hoogstwaarschijnlijk een etappe voorop blijven. Eerder had ik verteld dat ik haar voor de eerste keer ontmoet had in La Souterraine en dat zij was vertrokken in Vézelay. Volgens mij schreef ik toen niet dat zij gelukkig getrouwd is en elke ochtend en avond videobelde met haar echtgenoot. Bovendien was er afgesproken dat hij op 15 mei naar het zuiden van Frankrijk zou afzakken met de moto samen met enkele vrienden van de motorclub.

Tussen Châlus en Firbeix kruiste ik een wandelaar met rugzak en tent, en toen ik al lachend zei dat Santiago de andere richting uit was antwoordde hij dat hij van Santiago kwam. Hij was een jonge Parijzenaar die in de winter vanuit Parijs vertrokken was om langs de Via Turonensis (via Tours) en de Camino del Norte in Santiago aan te komen, en op terugweg was, eerst via de Camino Francés, en nu de Via Lemovicensis, die hij later ging verlaten om zo snel mogelijk in Parijs te geraken.

Tot slot kwam ik in een bos tussen Châlus en Firbeix een echtpaar tegen dat een (papieren) kaart probeerde te lezen. Het waren twee Fransen die in een dorpje in de buurt verbleven en tijdens hun wandeling verdwaald waren. Hen uit de nood helpen met mijn navigatie-app lokte een dubbele reactie uit: zij was opgelucht, blij en gemeend dankbaar, hij was formeel dankbaar, lichtjes gefrustreerd en duidelijk in zijn eer gekrenkt.

Vanavond logeer ik in een refuge van een regionale Compostelavereniging waar ik voor 25 EUR een avondmaal, onderdak en een ontbijt krijg. Bovendien waren de gastvrouw en de enige andere gast, een Fransman, sympathieke mensen met wie ik leuke en interessante gesprekken had.

Om af te sluiten nog een weetje: vanavond staat de cumulatieve teller op 1.001,5 km, een daggemiddelde (zonder de rustdag in Bourges) van 25,68 km. Goed bezig, Wim !

Geschreven door Guillermitoeltipolisto