In Sami, aan de oostkust van Kefalonia doen we het rustig aan en gaan ‘s avonds eten in Taverna Mermaid, waar Keros voor het terras ligt aangemeerd.
We maken een wandeling door het stadje, dat bij de aardbeving van 1953 volledig in puin werd gelegd. De architectuur is dientengevolge vrij modern en de enige echt oude bouwwerken bestaan uit Romeinse ruïnes uit de derde eeuw BC. het badhuis is hiervan het mooiste voorbeeld met mozaïekvloeren en een nog als zodanig herkenbare badkuip.
Opmerkelijk is dat de opeenvolgende beschavingen hun gebouwen gewoon over de al bestaande ruïnes heen bouwden. Daar bespaar je je toch maar weer het leggen van funderingen mee.
Omdat de weersverwachtingen nog steeds niet gunstig zijn blijven we nog maar even in de haven liggen. De uitbaters van Taverna Mermaid vinden dit geen enkel bezwaar; we eten er heerlijk en voordelig. Mama Tola zwaait de pollepel in de kozina.

Het weer wordt rustiger en met bijna windstil weer vertrekken we met de motor bij naar de zuidoostkust van Ithaka. We ankeren in de Ormos Kaminia, niet te verwarren met Ormos Kamini op Kefalonia, waar we een paar dagen eerder ankerden.
We hebben de heerlijke baai helemaal voor onszelf. De nacht is er aardedonker met heel veel sterren en geen maan.

De volgende dag zeilen we in een paar slagen langs de oostkust naar het hoofdstadje Vathi. Zoals gewoonlijk waait het in deze omgeving stevig door, zodat we met een noodgang van wel acht knopen de baai binnendenderen.
In Vathi doen we boodschappen en houden een dag rust.

Met gunstige halve wind vervolgen wij onze tocht naar het eiland Kalamos. Na de prachtige ankerbaaien van het onbewoonde eiland Atokos hijsen we de genaker en glijdt Keros als een paradijsvogel over de zee om in de baai van Port Leone te ankeren met lange lijnen naar de wal.
Het plaatsje bestaat vrijwel volledig uit ruïnes. na de aardbeving van 1953 is de bevolking weggetrokken. Alleen de kerk staat nog overeind en wordt door de eilandbewoners liefdevol onderhouden. Een verroeste olijfpers met een ooit door een riem verbonden motor herinnert nog aan betere tijden.

We varen door naar Kalamos dorp, waar we in de haven door tavernahouder annex havenmeester George als oude bekenden worden verwelkomd.
Het is al een aardig eind in oktober en het verbaast ons dat er nog steeds zoveel jachten, zowel privé- als charter onderweg zijn. Hét is ook wel een buitengewoon mooie en rustige nazomer.

‘s Middags wandelen we naar het iets zuidelijker gelegen strandje bij Taverna Vakopoulos om er te zwemmen. De uitbaatster Maria is er niet, maar zij wordt vervangen door Theodoris, een buurman, die er geen probleem mee heeft dat wij de drankjes niet contant kunnen afrekenen. Hij heeft weer geen verstand van het pinapparaat. “ Dan komen jullie toch gewoon morgen terug”.

We eten bij George en nemen nog een afzakkertje bij cocktailbar Zephyros van die andere George en zijn vrouw Helena, met wie wij een goede band opbouwden.

Marijke gaat de volgende middag weer terug naar Vakopoulos om te zwemmen en muziek te oefenen voor de optredens van haar koor in november. Ik durf nog niet goed van boord te gaan omdat ik er geen vertrouwen in heb dat de naast ons geankerde Britse flottieljeleidersboot zijn anker op de juiste plaats heeft laten vallen. Dat kon wel eens over onze ketting heen liggen, ook al bezweren ze me van niet. Als ze uiteindelijk vertrekken vissen ze inderdaad onze ketting op met hun anker.
Als je er zelf niet bij bent weet je maar nooit of het anker nog wil houden na zo’n aanslag en waar komt je boot dan terecht?

Als ik bij Vakopoulos aankom zit Marijke al met een spontaan door Theodoris aangerukte schaal met saganaki (gebakken kaas) voor zich en er volgen nog een paar borden met heerlijke ansjovis. We hoeven alleen de drankjes te betalen. We slaan de avondmaaltijd maar over.
De volgende ochtend komt Marijke Theodoris weer tegen bij de bakker en “moet” ze koffie drinken met het gezelschap daar, waaronder zijn broer. Ontroerend, zo’n hartelijkheid!

We vervolgen onze weg naar de baai van Abelike op het westelijker gelegen eiland Meganisi.
Langs de oostkust van Kalamos hebben wij last van gekmakende draaiwinden, zodat we weinig voortgang maken.
Eenmaal om de noordoostpunt van het eiland komt de wind er goed in en moeten we al laverend de zeilen reven (kleiner maken). Eenmaal op weg naar Meganisi ruimt de wind steeds verder, zodat wij onder vol tuig vrijwel recht op ons waypoint bij de noordoostpunt van Meganisi kunnen afkoersen, daarbij diverse boten ver achter ons latend. We zijn geen wedstrijdzeilers, maar als je met twee boten in dezelfde richting zeilt, ga je toch je best doen om sneller te zijn dan de ander.

In de Abelikebaai treffen wij onze vriend Jonno, dobberend achter het anker van zijn boot “Nota Bene”. Hij vertelt ons dat er bij Taverna Minas aan de wal een bruiloftsfeest gaande is. Hij kent als vaste “baaibewoner” deze mensen heel goed en hij wordt dan ook spontaan uitgenodigd en dat na de biertjes die we bij hem aan boord al nuttigden.
‘s Avonds horen we boven de Griekse muziek uit een enorm gerinkel van sneuvelende borden en glaswerk… tot vier uur in de ochtend; een echt Grieks feest dus….
De volgende ochtend is Jonno om voor de hand liggende redenen maar matig aanspreekbaar.

We laten Keros dobberen tussen anker en landlijnen en maken een wandeling naar Vathi, het hoofdplaatsje van Meganisi.

‘s Avonds gaan we met Jonno en nog een Brits stel uit eten. We kiezen zekerheidshalve voor de Taverna van de buren van Minas; de kans dat bij Minas nog serviesgoed over is lijkt ons klein. Taverna Abalaki is echter ook goed van eten en drinken.

Dan is de tijd alweer aangebroken om een eind te breien aan onze heerlijke zeiltocht van een week of zeven.
We varen naar het Skorpiospontoon in Nidri, maken alles schoon en halen de zeilen van de boot en vouwen deze netjes op.
Buiskap eraf, Bimini eraf. We spreken nog met vrienden af en gaan nog een laatste keer met John uit eten bij Taverna Ola Kala.

Dan, op de donderdagochtend wordt Keros op de grote trailer het water uitgereden en opgebokt.

Vrijdagmiddag komt Thomas, onze laagvliegende taxichauffeur ons op de werf afhalen en aan het eind van de avond zijn we alweer op Schiphol, waar Pim ons al op staat te wachten; einde seizoen!

We kijken terug op een prachtig seizoen met heel gezellige gasten aan boord, op die ene rat na, dan.
Ondanks wat technische “uitdagingen” was het weer een onvergetelijk jaar.
Bedankt allemaal voor de hartverwarmende reacties op onze (soms wel erg lange) verhalen.

We wonen nu voorlopig weer in ons huis in Renkum. Bezoek is altijd welkom, nu het weer (nog) kan.
'

Geschreven door Paulenmarijkeoppad