Tijdens het winterklaar maken van Lysander vinden we inderdaad vocht onder de drinkwaterzakken. Wellicht zit hier de oorzaak van de lekkage. In overleg met de verzekering hebben we ook nog een “deskundoloog” naar de kiel en de binnenzijde van de romp laten kijken; deze achtte de kielaanhechting zeer onwaarschijnlijk als bron van de lekkage. Er zijn geen scheuren, vervormingen of delaminaties van het polyester zichtbaar.
De schroefaspakking, in bootjeskringen gland geheten, zou ook nog een lekkagebron kunnen zijn; Pim zag tijdens zijn regime wat druppelen bij de schroefas als de motor in zijn werk stond. Dit laten we tijdens het winteronderhoud dus ook maar controleren door de werf.
Verder is Lysander vrij vlot winterklaar en aanvaarden wij met de inmiddels heringerichte camper de thuisreis. We hebben zo’n 2 weken de tijd.

We camperen met nog steeds zo rond de 30 gr langs een paar mooie meren in het noorden van Griekenland met loslopende koeien en veelsoortige vogels.
Door Noord Macedonië, zoals dat land tegenwoordig genoemd moet worden, gaan we naar de Albanese kant van het meer van Ohrid, waar we op een leuk campingkje terechtkomen. Het water van het meer is wél beduidend frisser dan dat van de Ionische zee, maar ja het is dan ook een bergmeer.
We willen eigenlijk via het oosten van Albanië door de bergen terugrijden, maar na enkele tientallen kilometers over een secundaire weg is plotseling het asfalt op en worstelen we over een keienpad verder; dit gaat ‘m niet worden, dus keren we met de nodige moeite maar weer om en houden we ons netjes aan de hoofdwegen.

Op internet ontdekken we een camping aan de Adriatische kust zuidelijk van de stad Dürres. Oeps, alweer onverharde wegen in de laatste tien kilometer. Het laatste stuk naar de zee gaat het zó steil naar beneden, dat we ons afvragen of we de volgende dag over de kiezelweg wel weer naar boven zullen komen met onze voorwielaandrijving en de zware trailer. De campingbeheerder stelt ons gerust: “er is hier nog nooit een camper níet weer bovengekomen”.
We hebben een heerlijke avond, eten in het restaurant bijna voor niets en genieten van een prachtige zonsondergang “in” de Adriatische zee.

‘s Morgens, na een duik in de nog warme zee wagen we ons met de hele karavaan aan de beklimming, terug naar de bewoonde wereld, maar binnen vierhonderd meter beginnen de voorwielen door te slaan en komt de combinatie kreunend tot stilstand op een helling van meer dan 15%. Gelukkig is goede raad niet duur; Paul had “voor het geval dat” het mobiele nummer van Leo, de beheerder gevraagd en deze arriveert al snel met flesjes mineraalwater. Zo aardig! Hij belt een bevriende boer, die na drie kwartier aankomt met een levensgrote 4X4 FiatAgri tractor. We worden moeiteloos tot het hoogste punt van de onverharde weg gesleept en kunnen daarna op eigen kracht weer verder. We leren gaandeweg onze lesjes, maar of we er ook écht iets van opsteken? Je weet nooit wat je achter de volgende bocht weer te wachten staat en de mooiste plekjes liggen nu eenmaal niet aan een asfaltweg. Onderweg laten we bij een “Lavazh”, een wasplaats met een krachtige hogedrukspuit, die je hier overal ziet, de hele combinatie schoonspuiten van het onderweg verzamelde stof.

Na een enigszins eentonige tocht noordwaarts over hoofdwegen (!) komen we aan op de camping aan het meer van Shkodër. Het is vermoedelijk de meest luxe en best bezochte camping van het land; na ons komen tientallen campers, motorrijders en avontuurlijke terreinvoertuigen het terrein oprijden.
We maken van hieruit een motortocht door een hele mooie kloof en een prachtige pas naar Theth, waar deels ook alweer het asfalt ergens ophoudt! We hebben de Transalp niet voor niets meegesleept.
Een paar dagen later vernemen we dat Albanië in de buurt van Dürres is getroffen door een stevige aardbeving met flink wat gewonden. Waren we gelukkig net op tijd weg. Avontuur heeft z’n grenzen!

De terugreis gaat verder via Montenegro naar Mostar in Bosnië-Herzegovina. Met de fiets vanaf de camping is het maar ruim 3 km. We bezoeken de mooie oude, maar toeristische binnenstad met de beroemde boogbrug Stari Most over de Neretva rivier. De oorspronkelijke brug (1566) werd in 1993 verwoest tijdens hevige gevechten tussen Kroaten en Moslims. In 2004 is de brug opnieuw geopend; de brug wordt nu gezien als een symbool voor verbintenis tussen de katholieke Kroaten, de Bosnische moslims en de Orthodoxe Serviërs. Laten we hopen dat ze het zo houden.

Noordelijker in Bosnië trekken we door groene berggebieden en langs nette dorpjes met opvallend goed onderhouden, dan wel gerestaureerde huizen. We gaan de grens over naar Kroatië op weg naar de bekende Plitvicemeren; 16 meren en 32 watervallen, maar helaas ook hordes toeristen en wel tig touringcars.
Het “venetiëamsterdambarcelonagiethoorneffect” heeft ook hier toegeslagen; iedere plek die maar op iemands bucketlist staat kun je tegenwoordig maar beter mijden, merken we steeds vaker, vooral sinds half Azië zich óók een groepsreis met selfiestick kan veroorloven. Als blijkt dat je eigenlijk twee dagen vooraf on line moet boeken voor een best wel hoge entreeprijs en dan nog in een lange rij van honderden moet wachten, haken we definitief af. We maken wel een leuk ritje met de motor over de bochtige weggetjes in de omgeving. Dat ritje liep overigens nog bijna lelijk af, want er sprong een ree de weg op, nog geen twee meter voor de motor. Door het oog van de naald!

Voor de grens met Slovenië staat een enorme rij wachtenden en af en toe moet er iemand z’n kofferbak open maken. Na een uur mogen we door! We rijden deels in de regen via het meer van Bled naar het meer van Bohinj, een prachtig bergmeer.....Het thema blijft water en meren deze reis. In Karinthië, inmiddels in Oostenrijk hebben we prachtig uitzicht op de Weissensee, waar we eerder hebben geschaatst en vlakbij ook geskied. We maken een prachtige wandeling in de miezerregen rond het kleine meer. Een totaal andere ervaring zonder sneeuw en ijs, maar ook zonder de ons inmiddels zo vertrouwde zonneschijn. Het is er behoorlijk fris op 950 meter hoogte en de kachel gaat aan.

We slingeren door mooi groen Oostenrijk en gaan via München de Autobahn op, waar we meteen in de regen en in de file terecht komen. Zo, dat is wennen! We nemen meteen de volgende afslag en vinden een mooie landelijke overnachtingsplek bij een vriendelijke boerin.
Maar dan toch verder over de Autobahn, even doorbijten, naar Lahnstein waar we Gerd en Ina bezoeken! Heel gezellig. We staan met de camper zo’n 100 meter bij hen vandaan in de wijk op een parkeerterrein. Een omwonende buur komt de volgende ochtend vragen of we water nodig hebben en of we willen douchen! Gastvrijheid en hulpvaardigheid hebben we overigens in een heleboel landen ervaren. Echt top!
Na nog een paar uur rijden zijn we weer in Nederland, waar we heel welkom worden geheten door familie en vrienden! We gaan per 1 oktober weer voor een paar maanden in ons eigen huis wonen.

Graag willen we iedereen ontzettend bedanken voor de leuke reacties en lieve berichten op de blog, app of anderszins. Als je lang weg bent is het heel fijn om af en toe iets uit het thuisland te horen. We hebben een prachtige reis en een heerlijke tijd gehad.

Geschreven door Paulenmarijkeoppad