We gaan vroeg ankerop in Korfos, richting het Kanaal van Korinthe. Keizer Nero heeft in 68 AC al Joodse slaven laten hakken en graven. Na zijn zelfmoord raakte het plan in de versukkeling. Eeuwen lang werden de schepen, rollend over boomstammen over de landengte gesleept; pas in de 19e eeuw werd de uitdaging opnieuw opgepakt met hulp van Franse ingenieurs en werd het kanaal in 1893 opengesteld. Het kanaal telt 5 bruggen met een doorvaarthoogte van 70 meter, is ruim 6 km lang, 8 m diep en 25 m breed op het smalste stuk; het is éénrichtingverkeer, om en om westwaarts en oostwaarts. Het verkort de vaartocht tussen Korinthe en Athene met ruim 300 mijl. Het alternatief is de hele Peleponnesos rond, wat wij op de heenweg deden. We hoeven maar een half uur te wachten tot de invaart, natuurlijk na alle formaliteiten en een gepeperde rekening. Vorig jaar zijn we ook heen en terug door het Kanaal gegaan maar het is opnieuw een belevenis! We gaan in konvooi met drie boten en we zwaaien terug naar de mensen bovenop de bruggen. We voelen ons bevoorrecht! En wat een feest met de zon en het prachtige blauwe water. Als we omkijken zien we plotseling iemand bungee jumpen vanaf een brug. Niet te geloven zeg! Ik moet er niet aan denken! Wel fijn dat ze even hebben gewacht tot we voorbij zijn.....
We leggen aan in de haven van Kiato, een praktische stop en niet bijster inspirerend, maar het kost ook niets. In ieder geval zien we niemand die havengeld vraagt.

Er zijn een paar plaatsen waar we vorig jaar al zijn geweest en waar we ons weer op verheugen. Één ervan is Galaxidi. Een pittoresk stadje met fraaie neoklassieke herenhuizen waarvan sommigen op oorspronkelijke muren uit de oudheid gebouwd. In de 18de en 19de eeuw was het een belangrijke havenplaats met veel scheepsbouw. In de haven is nog net een plekje vrij. Door de krachtige dwarswind verdient onze aanlegmanoeuvre achteruit helaas geen schoonheidsprijs. We waren óók nog vergeten de rubberboot naar de boeg te trekken, geconcentreerd als we waren op de lastige aanloop van het haventje met wat gemene riffen en rotsen. Het rif wordt gemarkeerd door een plaquette waarop een dolfijn staat afgebeeld. De taverna schuin tegenover ons is helaas tot de kleine uurtjes erg luidruchtig, maar de kruidenier daarnaast, die een opvallende gelijkenis vertoont met Jim Croce maakt het ruimschoots goed en geeft ons wat lekkernijen uit de streek cadeau; zo aardig!
Er ligt hier nog sneeuw op de niet eens zo hoge bergen maar op zeeniveau is het bloedje heet. Na een sportieve ochtendwandeling varen we verder westwaarts.

Het is heerlijk zeilweer; wind uit de goeie hoek in een halve- tot aan de windse koers met vol tuig en Lysander gaat geweldig. “Zo is zeilen bedoeld”, hoor ik Paul zeggen en hij geniet zichtbaar. Later in de middag wordt het trouwens wel weer kruisen... en zelfs bijna onheilspellend windstil, de stilte voor de storm? In de verte zien we het weerlichten. Het eilandje Trizonia is echter dichtbij en we liggen nét voor anker als er een daverend onweer losbarst!
Trizonia is het enige bewoonde eiland in de Golf van Korinthe. Er is maar één dorpje met leuke terrasjes en een paar winkeltjes, gelegen aan een ruime baai. De haven wordt opgeknapt en aan alles zie je dat ze er iets van proberen te maken. Groente en fruit wordt op traditionele bootjes, kaiks geheten aangevoerd vanuit het nabije vasteland; af en toe komt er een taxibootje aan met dagjesmensen. Voor nu in ieder geval nog heel relaxed. We blijven nog een dagje.

Verder westelijk varen we onder de Rion-Antirion brug door, een indrukwekkend bouwwerk dat we al van verre zien liggen. Met zijn 2860 m de langste tuibrug ter wereld.
Sinds 2004 (olympische spelen Athene) een belangrijke verbinding tussen Peloponnesos en het vasteland. Via de marifoon moet je permissie vragen om er onder door te mogen varen. Door de weerspiegeling en het lijnenspel een plaatje.
Het laatste stuk naar Mesolongi gaat het voorzeil uit en zeilend gaan we door het ruim 3 km lange kanaal waar baggeraars bezig zijn de vaardiepte rond 6 meter te houden. Ze vieren heel attent hun ankerkabel om ons te laten passeren.
Het is een vlak deltagebied (soort Bieschbos) met zoutwinning en visvangst, met overal op het water vissershuisjes op palen, nu ook deels vakantiehuisjes. Een prima ankerplek.

De volgende dag ronden we kaap Oxia, zetten daarna zeil en varen langs de mooie Dragonera eilanden met helaas veel viskwekerijen. De wind blaast er ineens stevig doorheen, waardoor het onverwacht heel spectaculair zeilen wordt met water in het gangboord. We hebben -stom- in het bijbootje de roeispanen laten zitten! Dat hadden we niet moeten doen! Nog maar eentje over dus! Omdat we alle aandacht op het zeilen moeten richten en de boot erg helt, zijn we niet in de gelegenheid om de roeispaan te redden.Gelukkig hebben we nog een reserve exemplaar, weliswaar van een ander model, maar bruikbaar.
We leggen met veel zijwind en met hulp van Theodor aan in Astakos op een bijna te ondiepe plek! Hij regelt ook nog water aan de kade voor ons en in ruil daarvoor gaan we in zijn taverna een hapje eten en ontmoeten we zijn grootvader die Duits is. Zo eenvoudig is dat hier. Je helpt elkaar! De bimini (het zonnetentje) is op een paar vermoeide naden nog verder gescheurd na het spannen ervan en de harde wind van net daarvoor. In deze zon kun je niet zonder, dus daar moet snel wat mee. Leve internet! Paul vindt een zeilmaker in Nidri die het in een dag wil repareren. Daar zijn we als het moet morgen. Astakos ligt mooi tegen de bergen en is een authentiek bedrijvig Grieks plaatsje met een paar strandjes, waar vooral de Grieken op vakantie gaan!

Met weinig wind of uit de verkeerde westhoek varen we richting Nidri, het toeristische hart van de Ionian; daar zit onze zeilmaker!! Het plaatsje is behoorlijk toeristisch, met veerboten die af en aan varen, maar het heeft een mooie grote baai waar we rustig, maar met ineens wel een heleboel meer boten dan we gewend zijn, ankeren! Het is ruim 30 graden, dus overboord springen en afdouchen op het achterdek, want zout is het hier wel zeg! Paul probeert voor het eerst sinds tijden weer de motor op de rubberboot en dat gaat meteen van Jetje! Vorig jaar liep de Yamaha heel beroerd en wilde niet stationair draaien. Ook brak toen halverwege het seizoen de chokekabel. Een afzinkmoment was dichtbij, maar na een beurtje op de Cleopatrawerf snort hij weer als een naaimachientje. De zeilmaker houdt woord! Hij is zelfs in drie uur klaar voor een paar tientjes; super! Dat adresje onthouden we. Dus we kunnen alsnog 's middags weer vertrekken.

We kruisen met lekkere snelheid naar het Lefkaskanaal. Bij Lefkas Marina ontstaat even een beetje chaos; het is vrijdag en alle terugkerende charterboten moeten daar kennelijk achteruit de haven in, terwijl niemand er rekening mee houdt dat er ook bootjes zijn die gewoon door willen varen, wij dus. Na de pontonbrug op zee zijn de golven kort en hoog en zeilen we met een forse halve wind, als een combinatie van beide de bijboot omverblaast. Nou, dat voelt als een remparachute. Met veel moeite krijgen we het rode gevaar weer overeind. Eenmaal in Preveza halen we vanochtend onze eigen RIB bijboot weer op, die keurig schoongemaakt en opgepompt voor ons klaarligt. Net voor het te water laten begint de RIB evenwel te fluiten; iets té goed opgepompt, zo blijkt. In de hitte is door de overdruk een geplakte naad gescheurd, waar een vinger in past en níemand die zich daarvoor verantwoordelijk acht. Dán maar weer verder met ons rode bijbootje. We gaan morgen vroeg noordelijk naar Paxos, als de wind wil meewerken op weg naar nieuw avontuur!

Geschreven door Paulenmarijkeoppad