Na afscheid te hebben genomen van onze vrienden aan de kade van Préveza gooien we na weer de nodige ankerperikelen met buurboten los en varen we richting Lefkas.
Voor de achtste keer in dit seizoen passeren we de pontonbrug van Santa Maura. Door het gedoe met twee boten moesten we regelmatig in Préveza zijn, vandaar. Gelukkig zijn we daar nu vanaf, dankzij Metin, de koper van Lysander.

Vervolgens besluiten we om maar te gaan zeilen “waar de wind ons brengt” zonder vastliggende bestemming. De wind brengt ons om Meganisi heen naar Porto Leone op het eiland Kalamos, waar we ons anker laten zakken.
Als de wind draait blijken we opeens aan een vervelende lagerwal te liggen met aardig wat deining. We houden tot ver na middernacht ankerwacht omdat we die ankerwachtapps in de smartphone ook niet helemaal vertrouwen. Meestal slaan ze veel te vroeg alarm, zodat je ook geen oog dichtdoet en je ieder half uur door zo’n “schuilkelderalarm” in de gordijnen wordt gejaagd.
Na een wat geradbraakte nacht blijken we de volgende ochtend nog keurig op onze plek te liggen, met dank aan ons onvolprezen Nieuw-Zeelandse Mantus anker.

We varen door naar Kioni, aan de noordoostkust van Ithaka. We komen er op tijd aan, maar de kade ligt al helemaal vol met boten; er zijn twee Britse flottieljes van Neilson en Sailing Holidays aangekomen, dus inclusief de particuliere boten is die kade snel vol. We ankeren voor de rotswand tegenover de kade met twee lijnen naar de rotsen. Onze buren zijn Chileens en wat later voegt zich nog een Servische boot naast ons. Ik help de onervaren bemanning met het vastmaken van de landlijnen en voordat ik het weet heb ik alweer een fles -Servische- wijn verdiend; behulpzaamheid loont en je maakt er snel vrienden mee.
Toch opvallend hoeveel mensen met nauwelijks enig benul van varen en manoeuvres er van wal steken (en er vervolgens dus ook weer moeten aanleggen).

De volgende ochtend, nadat de flottieljes vertrokken zijn zoeken we alsnog een plek aan de kade. Kioni is een heerlijk dorp om even iets langer te blijven. Het ligt als een soort amfitheater rond de baai. De huizen hebben allerlei kleuren, met taverna’s en souvenirwinkeltjes.
We komen er ook Frank en Louis met hun prachtige Friesche stabij Friso weer tegen. Ze blijken ongeveer dezelfde route te volgen. Hun boot heet “Zin” en die naam kun je op allerlei positieve manieren uitleggen. Zij hebben het in ieder geval ook enorm naar hun Zin.
We maken leuke wandelingen door en rond het dorp en verbazen ons over de vele bouwvallen, die op de prachtigste plekjes staan te verkrotten. Grond en onroerend goed zijn hier goud waard, dus waarom doet niemand iets met zo’n prachtige plek?

Er wordt slecht weer voorspeld met veel zuidwestenwind en regen. Het is dus zaak om een een beschutte haven te vinden om eventueel slecht weer uit te zitten. We kiezen voor Vathi, een paar mijl zuidelijker op Ithaka. Het hoofdstadje van het eiland ligt aan een grote baai, open naar het noorden, dus hier kunnen we die harde zuidenwind wel aan, hopen we. Het slechte weer is voorspeld voor dinsdag, maar wij zorgen ervoor dat we al op zondagmiddag een plekje aan de kade hebben en dat is maar goed ook, want op de maandagmiddag lopen de hele kade en de baai vol met boten, die ook willen schuilen voor het verwachte slechte weer. Uiteraard gaat dit wederom gepaard met de nodige ankerkettingperikelen; bij aanleggen met harde zijwind komt het anker niet altijd op de geplande plek de grond in. Het zakt vrij langzaam over de lier.

Een giga zeiljacht van wel 30 meter met maar 3 personen aan boord probeert aan te leggen, maar het anker houdt niet en het eindigt volkomen dwars voor de kade, waarbij het ook twee al aangemeerde boten helemaal dwars tegen de kade drukt. Een Duitse huurboot naast ons slaagt er na een mislukte ankermanoevre in zich vast te werken in de kettingen van twee buurboten. Ook haalt hij met het anker die twee kettingen nog op. Met bijboot en kantelhaak ben ik bijna drie kwartier bezig om beide kettingen van het anker te bevrijden. De oogst is eeuwige dankbaarheid en een gezamenlijk biertje aan boord. Dit soort “uitdagingen” houdt mij dan weer van de straat hier.
Ook in Vathi zien we op de maandagochtend Zin weer aanleggen met een bijna niet te houden stabij op het achterdek. Een gezellig contact. Met zo’n hond heb je ook altijd aanspraak.

Uiteindelijk blijkt het verwachte slechte weer in de baai van Vathi een storm in een glas water te zijn. Het waait wel wat harder en er valt een drup regen. Op andere plekken in de regio, zoals bij Zakynthos waait het wel fors, zien we op de weerapps.

De buurman maakt ons er ‘s morgens op attent dat ons Griekse gastenvlaggetje op het dek ligt. Weer is het lijntje van de vlag gebroken. Waarschijnlijk een combinatie van UV inwerking en de constante beweging door de wind. Marijke naait een steviger lijntje aan de vlag en Marijke en Louis hijsen me met de elektrische ankerlier de mast in om de vlag weer te bevestigen aan de vlaggenlijn, die nog wel intact is.

We varen door naar de Abelikebaai op het eiland Meganisi. Met een vriendelijk zeilwindje uit zowaar eens een gunstige richting zeilen we er in een paar uur naar toe, langs Atokos, die onbewoonde steenklomp met zijn twee leuke ankerbaaien.
We ankeren in 15 meter water en checken nog maar eens extra of het anker wel goed houdt, want er wordt meer harde wind en onweer voorspeld. Nou, dat onweer komt inderdaad, maar het houdt niet lang aan. Als troost worden we, als de lucht weer opentrekt getrakteerd op een prachtige dubbele regenboog. We blijven die avond voor de zekerheid toch maar lekker aan boord.

De laatste etappe van onze reis van deze zomer is alweer aangebroken. Gelukkig met gunstige wind, zodat we een leuke omweg maken over de Inland Sea, voordat we aanleggen bij het Skorpios pontoon in Nidri. Op het laatst worden we nog getrakteerd op een forse wind, zodat we met de schoten in de hand moeten zeilen met het gangboord bijna in het water. Dat gebeurt niet zo vaak. We tikken zowaar zelfs een snelheid van acht knopen aan. Bij Skorpios mogen we één nacht blijven liggen; op vrijdag komen de charterboten van Skorpios weer terug en hebben ze de steigers zelf nodig.

We gebruiken de windstille ochtend om de zeilen te bergen. Altijd een lastige klus om die enorme lappen van tot wel 40 vierkante meter op een elegante wijze klein te krijgen. Gelukkig schiet de Engelse buurman spontaan te hulp en gedrieën weten we de zeilen van boord te dragen over de smalle loopplank. Op de kade vouwen we ze op tot handzame pakketten, die ook nog eens in de zeilzakken passen.
Dan wordt het tijd om de steiger vrij te maken. We laten het anker zakken in Tranquil Bay, tegenover Nidri. Vanaf hier kunnen we ‘s avonds nog met de bijboot het dorp in om voor de verandering eens een pizza te eten.

Op de zaterdagochtend worden we om half twaalf bij de Konidariswerf verwacht. Makis rijdt de hydraulisch bedienbare bootwagen met de trekker onder Keros en rijdt haar schijnbaar moeiteloos op het droge.
De camper hebben we de vorige namiddag al vanuit de olijfgaard van Voula opgehaald en op de werf geparkeerd.
We nemen nog een paar dagen de tijd om de boot te prepareren op een half jaar stilstand en verhuizen onze persoonlijke spullen weer naar de camper. We haasten ons niet, want het is hier overdag nog steeds tegen de 30 graden.

We kijken terug op een fantastisch en gezellig zeilseizoen. Eigenlijk bizar om de boot met nog zulk mooi weer op de wal te zetten, maar we willen ook wel weer met de camper op pad en natuurlijk eens onze familie en vrienden zien.

Geschreven door Paulenmarijkeoppad