We laten de mooie Cycladen achter ons en zeilen met een lopend half windje naar de Saronische golf, het eilandenrijk zuidelijk van Athene. Vanuit het zuidwesten varen we Poros binnen door een nauwe en ondiepe zeestraat van zo'n 200 m breed dus goed opletten; de kiel van Lysander steekt nét geen twee meter diep! Veerdiensten en taxibootjes onderhouden intensief contact met andere eilanden en met het vaste land, Argolida.
Het stadje is tegen de helling gebouwd met bovenop de fraaie klokkentoren. Het is een mooie wandeling naar boven door de achterafsteegjes.
Het voelt ineens zomers heet met ruim 30 gr. We liggen ruim en relaxed aan de kade, met af en toe wat deining door een veerboot. In het weekend is het druk met rond de 1000 triatlonatleten, een sportieve sfeer.
Er liggen opvallend veel grote motorjachten, die in het weekend even overkomen uit Athene; ook in Griekenland is de welvaartstaart in ongelijke punten verdeeld zien we.

Het terras tegenover onze boot, waarop ik met m'n I Pad vanwege de wifi zit, loopt vol met dagjesmensen uit Athene, die tijdens de lunch vol passie levensliederen zingen, begeleid door een straatmuzikant. Ik heb een gesprekje met een Griekse oudere man die 10 jaar in Duitsland heeft gewerkt; hij bedankt me wel 3 keer voor het gesprek en om weer even Duits te kunnen praten! Zomaar op een zaterdagmiddag. Wat leuk! Ook 's avonds genieten we in een gezellige taverna van Griekse muziek door twee muzikanten uit Athene, die al van kinds af aan samen zingen; ze nemen de tijd om, tussen de nummers door, even kort met ons te praten. Wat een aardige muzikale jongens.

De volgende ochtend, bij vertrek naar het eiland Aegina blijkt ons anker achter een dikke vergeten ketting op de bodem te zijn gehaakt. Het is er vijf meter diep, dus daar duik je niet zomaar even achteraan op je oude dag (!).
De vorig jaar - na een soortgelijk akkefietje bij Fiskardo- aangeschafte geniale "kantelhaak" brengt uitkomst: De beresterke elektrische ankerlier trekt het anker mét de vreemde ketting een stukje van de bodem, dan even hengelen tot de haak om de ketting zit, anker laten zakken, daarna aan het kantellijntje van de haak trekken en het anker is vrij en de vreemde ketting wég. Ajetó! Die paar tientjes, die de haak kostte compenseren ruimschoots de prijzige duikhulp die we anders misschien in zouden moeten roepen.
We laveren het grootste deel van de tocht naar het eiland Aegina met een lekker noordelijk windje.
Het kost door vreemde dwarrelwinden wat moeite om voorbij het eiland Moni voor Aegina te zeilen als het ineens écht hard gaat waaien, maar gelukkig, het stadje is al in zicht.

In Aegina is het op de zondag druk met bezoekende jachten, maar we mogen tussen de vissersboten liggen, op voorwaarde dat we de volgende de ochtend verplaatsen naar het jachtengedeelte. Bij het verplaatsen halen we opnieuw een vreemde ketting boven water! Omdat we deze tot aan de oppervlakte kunnen trekken is het met de kantelhaak zo gepiept; óns maken ze niet meer gek! Het is opmerkelijk hoeveel lijnen en kettingen in de havens op de bodem liggen, nog los van de ankerkettingen van de buurboten, die bij een beetje slordig ankeren zomaar over elkaar heen komen te liggen, met als gevolg hilarische taferelen bij vertrek in de ochtend. Een beetje vergelijkbaar met het leedvermaaktoerisme bij een Nederlandse jachtensluis.

De mensen trekken op hun Pinksterbest op de kade aan ons voorbij; maar is het hier eigenlijk wel Pinksteren? Pasen was hier ook een week later dan in de rest van Europa. Veel Atheners zijn hier in het weekend te vinden; maar 20 minuten met de ferry. Aegina is behalve een vissershaven bekend van de pistachenoten die hier veelvuldig groeien en het sponsduiken.
In het midden van de stad staat de oude Venetiaanse toren Pyrgos Markéllou, een markant gebouw; een paar eeuwen een regeringsgebouw, nu een tentoonstellingsruimte.
We bezoeken het museum en de ruïnes van Koloni, daterend uit 600 BC waar nog één Dorische zuil van de Apollotempel overeind staat. Een mooie wandeling met rondom de site kleine strandjes met maar enkele badgasten.

Onze reis gaat verder langs het eiland Angistri, waar nogal wat ondiepten omheen liggen, naar Vathi op het schiereiland Methana. Een knus haventje waar je werkelijk bijna op het terras van de taverna ligt en opmerkelijk, wij zijn bijna alleen. De andere boot is het vlaggenschip van de Engelse charterclub Sailing Holidays, dat net binnen vaart en flotieljes begeleidt. Dat betekent echter wel dat er nog minstens 10 boten komen! In ieder geval liggen wij goed.

Om zes uur is de haven vol en keert een aankomende catamaran van negen meter breed maar weer om, de haven uit. Gelukkig kan in de baai ook goed geankerd worden voor de nacht. We ontmoeten een aardig Nederlands stel en hebben een leuk gesprek met Karl Heinz, die overal op de wereld heeft gewerkt en ook zeilt. Alleen zijn vrouw wil niet zo lang mee. Nou dat doe ik dan weer goed!! Vlakbij de haven is een heerlijke zwemplek en de taverna heeft een gratis douche! Heerlijk.

We lopen hier een mooie wandeltocht van zo'n 12 km naar de plaatselijke vulkaan. Prachtig maar pittig met de zon voluit. Een beetje onderschat misschien? Op de terugweg, na een koel drankje in een heel oorspronkelijke taverna, neemt een Duitse camper ons de laatste 3 kilometer mee. Wat aardig en we zijn er eigenlijk ook wel blij mee bij ruim 30 graden Celsius. Bij terugkomst in de haven wordt er op het terras gedanst!! Wat enig toch! Dan plons, het water in op een klein strandje vlakbij. We worden 's avonds nog even verrast door een flinke onweersbui! Dat koelt lekker af.

We varen zo goed als zonder wind naar Korfos, een rustig plaatsje aan de noordoostkust van de Peloponnesos. In de mooie baai willen we voor anker. Raakt de ankerketting in de knoop! Nog nooit gehad. Dan maar even rondjes varen en tot ie uit de knoop is. We proberen voor het eerst onze in Nederland aangeschafte ankerboei met "hondenlijnoprolmechanisme"; dan weet iedereen precies waar ons anker ligt. Het lijkt erop dat het ding meer gedoe dan gemak oplevert tijdens het ankeren. We zullen het zien.

Er zijn een paar mooie strandjes en taverna's, meer niet. Op de heuvelruggen worden wel steeds meer villa's en vakantiehuizen gebouwd. Tja met zo'n uitzicht!! We stappen in de rubberboot om het dorp te verkennen en "bootschappen" te doen. Even afwachten wat Paul's schouder daar van vindt; Het valt mee, de trekbeweging van het roeien gaat goed, integendeel tot duwen en steunen op de arm. Het alternatief, de buitenboordmotor van zo'n 22 kilo of meer durven we nu nog niet van de hekstoel te tillen, ondanks het slimme takeltje, waarmee we hem op de spiegel van de bijboot kunnen laten zakken. We wandelen wat langs het water en ontdekken een prachtige camperplek aan het strand; even onthouden voor later (!) Bij een strandtentje met de obligate rieten parasolletjes drinken we wat en lijkt het opeens even op een "normalemensenzonvakantie".
Morgen op weg naar het Kanaal van Korinthe!

Geschreven door Paulenmarijkeoppad