Na een paar rust- en klusdagen in Préveza besluiten we om de Amvrakikos Kolpos weer eens te gaan ontdekken. Dit is een binnenzee oost van Préveza, waar zich regelmatig dolfijnen en zeeschildpadden laten zien. We waren er al een paar jaar niet meer geweest met Keros.

Bij het plaatsje Vónitsa ziet het wit van de zeiltjes. Het blijkt dat ze hier dit weekend de Griekse kampioenschappen in de Ilca4 klasse verzeilen. Voor ons een onbekend type boot, maar het doet veel aan de oer Laser denken. Het zijn er honderden!
Vlakbij een veld van die bootjes willen we onze genua wegdraaien, maar de reeflijn werkt zich muurvast in de trommel van de Furlex. De hele trommel begint zelfs mee te draaien! Hierdoor geraken we bijna in het wedstrijdveld. Na een hoop getrek krijgen we de Furlex toch weer gangbaar en kunnen we het voorzeil oprollen. We ankeren in de Koukounitsabaai naast een bebost schiereilandje met een kapelletje erop. De Furlex borgen we zolang met een paar lange tie wraps aan de preekstoel.

De volgende ochtend, als we met de bijboot naar de wal willen varen zien we onze Australische bootbuurman worstelen met zijn anker. Dit is bij het ophalen dwars in de geleidegoot op de boeg gekomen met zijn taps toelopend schacht. Muurvast!
Vanuit de bijboot helpen we hem om het anker weer vlot te trekken, wat uiteindelijk lukt zonder het op onze kop te laten landen. Onze hulpactie levert ons toch weer twee dankbaarheidsbiertjes op.

We waren al vaak in Vónitsa, met camper of boot, maar we waren er nog nooit toe gekomen om het boven de stad gelegen middeleeuwse kasteel met een bezoek te vereren. Nu het niet te heet is zien we onze kans schoon.
Het kasteel dateert uit de midden Byzantijnse periode, 9e tot 11e eeuw en speelde nog een rol in de vierde kruistocht in 1204.
Zoals gebruikelijk in die turbulente tijden wisselde het nogal eens van eigenaar. Een opsomming zal ik jullie besparen, maar de Ottomaanse Ali Pasha en de Venetianen waren weer van de partij. In 1832 werden de stad en het kasteel uiteindelijk toegevoegd aan de jonge Griekse staat. Het is een imposant bouwwerk en het uitzicht over het stadje is fenomenaal.

Thresoor, de boot van Louis en Mirjam staat inmiddels al op de wal en Mirjam is naar huis gevlogen. Louis heeft er nog geen genoeg van en blijft met zijn busje nog lekker in de buurt rondhangen. In de loop van de middag meldt hij zich aan de stadskade en samen kletsen we weer wat bij onder het genot van een biertje/wijntje. We zorgen er wel voor dat we voor donker weer terug zijn op Keros. We moeten onder de lange stenen boogjesbrug door, waar het water soms maar een decimeter diep is; even uitstappen en klunen dus.

We wandelen de volgende ochtend, het is zondag, nog het schiereilandje rond en proberen wat te volgen van de zeilwedstrijden. In- en om het kapelletje is een doopplechtigheid gaande met heel veel familie in d’r beste kleren.
Het is duidelijk een meisje dat gedoopt wordt.

We gaan ankerop en zeilen verder oostwaarts. Af en toe zien we de oerkop van een zeeschildpad boven water uitsteken en we zien zowaar op afstand wat dolfijnen langstrekken, helaas te veraf voor een mooie foto..
We zeilen langs Ormos Rougas, waar we eerder ankerden en al diverse malen met de camper stonden. Het waait best pittig.
In een zijbaaitje van Ormos Loutraki, genaamd Ormos Paliomílou vinden wij een beschut ankerplekje op 4 meter diep.

Na een heel kalme nacht gaan we met de bijboot naar de wal. Er staan wat campers en er is een stranddouche, dus even zwemmen en de haartjes wassen! Ook nog een praatje gemaakt met een sympathiek Frans stel met een mooie 4x4 zelfbouwcamper.

We aanvaarden de terugweg naar Préveza alweer. Met een kalm windje zeilen we westwaarts en spotten zowaar nog een paar dolfijnen. Het gaat maar langzaam, dus we laten ons anker weer in de Koukounitsabaai zakken. Van de drukte van de zeilwedstrijden is niets meer te bespeuren.

‘s Morgens op ons gemak voor de wind teruggezeild naar Préveza, waar we deze keer aan de andere zijde van onze voormalige buurboot aanleggen, binnen WiFibereik van Café Metropolis.

We willen al een paar jaar lang eens langs de westkust van Lefkas naar het zuiden varen; steeds kwam het er niet van of vonden we de Ionische zee te onrustig. Tussen Lefkas en Italië ligt toch al gauw zo’n 180 mijl of 350 Km. open zee. Dat is meer dan de Noordzee op onze hoogten breed is.
Dan kan het gaan spoken aan de lage wal, die Lefkas meestal is.
We besluiten het eens te doen. Het weer is rustig en de wind houdt zich koest.
We hebben alle Ionische eilanden al eens rondgevaren, dus dan mag Lefkas niet ontbreken.

Het toeval wil dat op de dag van dit besluit het bericht komt dat de pontonbrug van Santa Maura, die Lefkas met het vaste land verbindt, vanaf dezelfde dag zonder vooraankondiging voor onbepaalde tijd wordt gestremd voor de scheepvaart. Iets met verlopen vergunningen, en groot onderhoud wat kennelijk niemand doorhad of in ieder geval niet serieus heeft genomen.
Tja, we zijn in Griekenland.
Dit betekent dat iedereen die van Lefkas naar Préveza en vice versa wil varen nu wel buitenom móet. Voor ervaren zeilers is dit geen groot issue, maar de gelegenheidshuurder van een boot met een deadline om de boot weer in te leveren kan hier best zenuwachtig van worden; je moet wel een rustige dag uitkiezen voor deze tocht én het kost veel tijd.

Wij treffen gelukkig een rustige dag als we al vroeg vertrekken. De wind laat het vrijwel geheel afweten, dus varen we het grootste deel op de motor. Pas bij het prachtige strand van Porto Katsiki kunnen de zeilen het overnemen. We ronden de kaap Ak. Dhoukato maar ruim, want bij kapen weet je nooit wat de wind gaat doen.
Aan de oostkant van de kaap trekt de wind enorm aan door zogeheten katabatische winden, die heuvelafwaarts enorm kunnen versnellen. We schieten met soms wel 8 knopen snelheid door de baai naar het plaatsje Vasiliki, dat bekend staat als een surfers paradise. Hier waait het iedere middag hard.

Met de harde zijwind gaan we maar niet proberen om aan te leggen in de haven. We laten het anker zakken in de baai, maar worden even later alweer weggestuurd, omdat we in de “aanvliegroute” van de veerboot liggen. We ankeren een paar honderd meter westelijker en vormen zo geen obstakel meer.Tijdens de ankermanoeuvre schiet onze bijboot los en drijft, gejaagd door de wind, snel richting haven. Ik duik er nog achteraan, maar het bootje drijft sneller weg dan ik kan zwemmen. We weten de aandacht te trekken van een passerende zeilinstructeur in een snelle RIB. Hij weet de voor zichzelf begonnen dink te vangen en levert hem aan boord af, nog voordat ik weer op de zwemtrap sta. De aangeboden biertjes slaat hij af. “I don’t drink”.
Door de stremming van de brug is Vasiliki opeens een springplank geworden voor boten die naar het noorden willen en voor boten, zoals Keros, die uit het noorden komen en hier het anker laten vallen. Zoveel boten hebben we hier in de baai nog nooit gezien.

‘s Morgens varen we met de bijboot nog even naar het stadje voor een wandeling en een cappuccino. Daarna ankerop naar Ormos Rouda, iets oostelijker van Sivota. In twee grote halfwindse slagen varen wij er heen met ruim 7 knopen snelheid.
Het is een grote en diepe baai, waar we op 20 meter diepte ankeren. Heerlijk zwemmen en een beetje de romp en de waterlijn schoonmaken.
Hier vandaan varen we door naar Nidri, waar we aan het Skorpios pontoon al een plekje reserveerden.

Er wordt pittige wind voorspeld en dan lig je graag stevig aan een steiger.
Het gaat inderdaad flink waaien en we moeten zelfs onze buurboot nog aan Keros borgen om deze niet weg te laten waaien. Het is een grote boot die veel wind vangt. Op de lijnen kun je contrabas spelen, zo strak staan ze soms. We spreken in Nidri weer af met onze vrienden John, Joe en Tamara en Jonno.
We zeilen weer verder naar Sivota, waar we een plek aan de steiger van StavrosTaverna reserveerden. Sivota is altijd druk.

Van Sivota zeilen we richting Kefalonia we ankeren in een baai zuidelijk van Fiskardo met twee lange lijnen naar de rotsen. Op de wal is een kudde geiten actief, dus we zorgen er maar voor dat ze niet met hun hoorns in onze lijnen verstrikt kunnen raken.
Dit is écht een paradijselijk plekje. En zowaar geen wespen hier! De baai, waar we
in het voorjaar de geiten in onze lijnen vingen ligt al vol.

Er wordt weer onstuimig weer met wind, regen en onweer voorspeld, dus gaan we op zoek naar een beschutte haven.
Het wordt Sami, een veerhaven zo’n 11 mijl zuidelijker op het eiland. We komen er na een mooie zeiltocht rond het middaguur aan. Er is nog plek genoeg aan de kade voor de terrassen. We gaan lekker eten op het aanpalende terras van Taverna Mermaid. We blijven hier maar eens een paar dagen liggen.

Geschreven door Paulenmarijkeoppad