Als de wind weer wat gunstiger is vertrekken wij uit Gythion en zeilen we met een lopend windje door de baai naar het eiland Elafonisos, bekend om zijn zandstranden. We ankeren in de oostelijk gelegen Lefkibaai. De zee blijft onrustig, dus we slapen niet heel goed en zijn al vroeg weer op om de Akrotiri (kaap) Malea te ronden op de meest oostelijke vinger van de Peloponnesos. Dit is een bij zeilers gevreesde windkaap. In de baai bij Elefonisos liggen jachten soms dagen te wachten op een weergaatje om de kaap te ronden. Wij hebben geluk; met een matig noordoosten windje ronden wij de kaap fluitend en kruisen in ruime slagen noordwaarts naar het op een enorme rots gelegen vestingstadje Monemvasia.

We leggen aan in de haven van het dorpje Yefira. Monemvasia is gesticht in de zesde eeuw door de Byzantijnen en is door een brug verbonden met het vasteland. De muren van het stadje rijzen loodrecht op uit de zee.
Het is zeer strategisch gelegen op een kruispunt van vaarwegen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat door de eeuwen heen de gebruikelijke kandidaten als Franken, Venetianen en Ottomanen het eiland in bezit namen. Pas in 1828 werd het aan de nog jonge Griekse staat toegevoegd. We lopen naar het stadje over een smal ezelspaadje en dwalen eindeloos door de straten en steegjes van de stad. Hoog op de rots staat de Byzantijnse Ayia Sofia kerk, die we na een pittige wandeling over gladde keitjes bereiken. De foto’ s vertellen de rest van het verhaal. Indrukwekkend!

Na een paar dagen zeilen we oostwaarts naar Milos, het meest zuidwestelijk gelegen eiland van de Cycladen.
De huidige vorm van het eiland met een grote baai in het midden is, net als bij het bekendere eiland Santorini ontstaan door een vulkaanuitbarsting in de oudheid.
We ankeren aan de zuidwestkust van het eiland in de Ormos Kleftiko, dat vrij vertaald Roversbaai betekent.
Door de hoge witte rotsen in de meest bizarre vormen konden pi’aten zich hier in het verleden goed schuilhouden alvorens passerende handelsschepen te enteren. We ankeren wel erg dicht bij de rotsen in vier meter water. Het weer blijft rustig en het ankeralarm houdt de wacht. Na een rustige en wel heel donkere nacht zeilen we verder naar Adamas, het hoofdstadje van het eiland. We blijven hier een paar dagen en huren een Panda om de bezienswaardigheden van het eiland te bekijken.

We rijden naar het nabijgelegen vissersplaatsje Klima, met witte
vissershuisjes pal aan de baai. Kozijnen en deuren zijn in allerlei verschillende kleuren geschilderd, wat een bijzonder schilderachtige aanblik oplevert. De mensen wonen op de eerste etage en de werkplaats is op de begane grond. Voor de deuren staan vloedborden om bij slecht weer het water buiten te houden.
In de buurt bezoeken we een Romeins amfitheater, dat goed bewaard gebleven is.
In 1820 deed een ploegende boer hier een wel heel bijzondere ontdekking. Hij groef het beeld van de Venus van Milo(s) op.
Bij een conflict over het beeld tussen de toen heersende Ottomanen en de Franse marine verloor het beeld beide armen in een baai. Deze zijn nooit teruggevonden. De Fransen trokken uiteindelijk aan het langste eind en namen het marmeren beeld mee naar Frankrijk, waar het nu in het Louvre te zien is. Wij “behelpen” ons met gipsen afgietsels, die bij het amfitheater en in het oudheidkundig museum van Plaka te zien zijn.

In Tripití liggen goed bewaarde vroegchristelijke catacomben uit de eerste eeuw. De gangen waren uitgehouwen in de zachte vulkanische steen en de doden werden in nissen aan weerszijden bijgezet. De gangen zijn in de vorm van een kruis uitgehakt.

Aan de noordzijde van het eiland vinden we bij Sarakiniko een bijzonder gevormd puimsteenlandschap. Water en wind slepen in de loop van de eeuwen bizarre vormen in de zachte witte steen. Het geheel doet ons denken aan het Turkse Pamukkale, dat we ooit tijdens een fietsvakantie bezochten. We vinden ook nog een zwavelhoudende warme bron bij Papáfragkas. Op Milos doet men ook aan mijnbouw. Al in de oudheid werd hier obsidiaan gedolven. Naar men zegt is dit de enige plek waar dit gedolven wordt. Het harde materiaal is zeer geschikt om punten van pijlen en speren te maken. Dit kwam goed van pas in deze van oudsher oorlogszuchtige streken.

Onze volgende bestemming zou het eiland Sifnos zijn, maar de windrichting gooit roet in het eten. We buigen dan maar oostwaarts af naar het eilandje Kimolos, dat door een smalle ondiepe zeestraat met onwaarschijnlijk azuurblauw water van Milos wordt gescheiden. In het kleine haventje zijn we de enige bezoekende boot. We kunnen er langszij aanleggen, wat wel weer even wennen is.
Het toerisme staat hier op een laag pitje, zeker zo vroeg in het seizoen. In het dorpje Psathi komen we vrijwel alleen maar oude mensen tegen. De enige taverna aan het strand die geopend is rekent bizar hoge prijzen, dus we koken aan boord maar lekker ons eigen potje. Nou ja, we… Marijke.

Op weg naar Sifnos, dat de volgende dag wel bezeild is, zien we aan de noordzijde van Kimolos een grote groeve, waar kalk gewonnen wordt. Later ontdekken we dat dit per schip naar Sifnos vervoerd wordt, waar in het binnenland een kalkfabriek staat, die er witkalk van maakt. Daar heb je hier heel wat van nodig om al die huisjes Cycladisch wit te houden.
We komen vroeg aan in de haven van Kamáres op Sifnos, want er is maar plaats voor een beperkt aantal boten. Wie laat komt mag in de baai ankeren. Aan de pier legt de bulkcarrier Athlos aan, die inderdaad een ruim vol kalk heeft, dat met een kraan op rails aan boord van het schip wordt overgeladen in kiepwagens, die het naar de kalkfabriek brengen. Ze rijden de hele dag af en aan.

Een paar keer per dag leggen er snelle veerboten aan, die een lading rolkoffertjestoeristen uitspugen en opslokken.
Het begrip rugzaktoerisme kan definitief bij het vuil; de rolkoffer heeft de rugzak definitief verdrongen.
We huren op Sifnos weer een Panda. Ik ga die karretjes steeds leuker vinden. We rijden naar Vathi, waar we onderweg al voorbij zeilden. Een klein dorpje zonder haven, maar met een prachtige baai, waar wat zeilboten voor anker liggen.
We drinken een cappuccino bij een taverna, waar de eigenaar net aan komt lopen met een kruiwagen vol oregano, die hij in de bergen plukt. Bij de koffie serveert hij zelfgemaakte druivenjam. Heerlijk!
De oude hoofdstad Kastro ligt aan de oostzijde van het eiland heel decoratief tegen een berg op gedrapeerd. We hebben er uitzicht op een kapelletje met uiteraard een blauwe koepel op een landtong en op de eilanden Paros en Antiparos in de verte.

Terug in de haven zien we dat een gepensioneerde visser zichzelf kennelijk benoemd heeft tot havenmeester. Hij bemoeit zich met alles en iedereen. We nemen hem en zijn vijf woorden Engels maar niet al te serieus, maar als hij ons duidelijk weet te maken dat er een gemene golfslag in de haven verwacht wordt, nemen we dat maar van hem aan. De locals weten doorgaans donders goed wat de wind met een bepaalde sterkte en richting met het water kan doen. We vertrekken met een harde zijwind. We zien dat onze buurboot bij het wegvaren bijna tegen een vissersboot wordt aangeblazen. Dat moet ons maar niet overkomen. Na het bespreken van een tactiek varen we vlot weg, terwijl we de achterlijn aan loef nog wat gespannen houden.
Dit lukt goed en we komen zonder problemen de haven uit.

Eenmaal op zee valt de wind reuze mee en we zeilen in een uur of vier de 17 mijl naar ons volgende eiland: Serifos.
Hier vinden we een goede aanlegplek aan de buitenkade van het kleine haventje van Livadhia, waar zich zelfs joekels van catamarans in weten te persen, met als gevolg weer verknoopte ankerkettingen en een hoop geschreeuw. Daar houden we ons maar ver van.
Ook op Serifos geurt het naar kruiden en het hoofdstadje ligt op de achtergrond wit te wezen; een mooie aanblik.
In de Romeinse tijd werd het eiland gebruikt als verbanningsoord. Er zijn rottere plekken te verzinnen……

Als we de volgende dag onze weg noordelijk willen vervolgen, merken we na een uur zeilen dat de wind naar 7 Beaufort gaat en dat de zee tussen de eilanden wel erg woelig is. Dat voelt niet goed! We kiezen maar eieren voor ons geld en nemen ons oude plekje aan de kade maar weer in. Tóch verbannen!
‘s Avonds gaan we uit eten op het strand bij een taverna. De serveerster had model kunnen staan voor die Venus van Milo.
Gelukkig heeft zij wél twee armen, waarmee ze de heerlijkste gerechten op tafel tovert.

Onze volgende poging om naar het volgende eiland Kythnos te komen lukt wonderwel.
Vanwege de noordoostenwind maken wij eerst een slag over stuurboord naar het oosten. Als we daarna over de bakboordboeg noordwaarts zeilen blijft de wind krimpen, zodat we in één slag tussen de eilanden door naar de Kolónabaai op het noordwesten van Kythnos kunnen zeilen.
We ankeren hier voor een strandje met een zwavelhoudende warmwaterbron. Geothermisch is hier toch nog steeds van alles gaande onder de grond. ‘s Morgens roeien we voor vertrek nog maar even naar de wal om een heilzaam voetenbadje te nemen, al is het geen witte donderdag.

Kythnos is ons laatste Cycladeneiland. Tijdens ons vorige bezoek aan de Cycladen in 2019 bezochten we met Lysander via Kreta , de meer oostelijk gelegen Cycladen Santorini, Ios, Amorgos, Naxos, Mykonos en Delos om via Kea weer naar de Saronische Golf te zeilen.
Deze reis bezochten we de westelijker gelegen eilanden Milos, Kimolos, Sifnos, Serifos en zeilen we vanaf Kythnos terug naar Poros.

We vertrekken vroeg vanaf ons thermaalbad en zeilen met een pittige noordenwind naar het westen. We halen snelheden tot wel acht knopen en moeten zelfs nog reven om het gangboord boven water te houden, totdat halverwege de oversteek van 42 mijl bij het onbewoonde eilandje Ayos Georgos de wind helemaal wegvalt en de motor het werk weer mag doen. Zo gaat het hier nu eenmaal met de wind.

Het is altijd weer een feest om op Poros aan te komen. We varen door een smal beboeid kanaal langs het stadje, waar ook de grote veerboten zich doorheen persen. Het stadje ligt tegen een heuvel op met op het hoogste punt een klokkentoren met een lichtblauwe koepel.
Hier gaan we maar weer eens schoon schip maken. Op de Cycladen is zoet water vaak een schaars goed, dat met tankers vanaf het vasteland wordt aangevoerd, dus dan ga je er niet je boot mee afsoppen.
Het vervolg van onze reis vanaf Poros is al in onze blogs van vorige jaren beschreven: Aegina, Kanaal en Golf van Korinthe, Nafpaktos. Al deze plaatsen passeerden al eerder de revue. Dat doen we dus maar niet nog een keer.

Met het klimmen der jaren en onze “niet echt toenemende” fysieke en mentale weerbaarheid, hebben we besloten om binnenkort een punt te zetten achter ons zeilende bestaan in deze streken. In de Ionische zee zouden wij het nog jaren kunnen volhouden, maar daar kennen wij inmiddels bijna elk haventje en baaitje al. Andere landen, zoals Kroatië, Italië en Turkije zouden een mogelijkheid zijn, maar de havengelden die ze daar vragen zijn alleen op te hoesten voor mensen met een ruimer budget dan wij tot onze beschikking hebben. Ze denken daar dat je als zeiler dus ook wel miljonair zult wezen, maar daar horen wij toch echt niet bij.

Het zeeleven is naast een leven van knopen in lijnen ook vaak een leven van knopen in de maag om verraderlijke weersomstandigheden, onveilige ankerplekken, loeiende winden en zorgen om om boot en tuigage; houden we de boel met deze wind wel heel? Voor ons is nu de tijd gekomen om rustiger vaarwater op te zoeken.

Met de camper, motorfiets en fiets valt er ook nog genoeg te beleven in streken waar we -met een boot in Griekenland- in de zomermaanden nooit meer aan toe kwamen.
Daarnaast is de waarde die de boot vertegenwoordigt ook een deel van onze pensioenvoorziening. We zijn vroeg met werken gestopt, en dat merken we ook in de maandelijkse pensioenuitkering. We zullen Keros dus vroeg of laat “op moeten eten”.

Matt van Creo Yachtbrokers in Nidri gaat Keros namens ons in de verkoop doen. De markt voor gebruikte boten is sinds de pandemie aardig aangetrokken, dus we hopen er nog een aardig pensioentje uit te peuren.

We realiseren ons maar al te goed dat we onszelf met deze beslissing vrijwillig verbannen uit het Paradijs en zullen nog vaak met weemoed aan de afgelopen zes jaar terugdenken en hopen maar dat die appel niet te zuur uitvalt.

In de afgelopen jaren hebben we heel wat kleding, uitrusting en gereedschap aan boord gesleept. Meer dan we in de camper kwijt kunnen als we er ook nog in moeten leven tot we weer in Nederland zijn.

Ik heb daarom op de plaatselijke socials van Lefkas en Préveza maar eens een oproep gedaan of iemand een aanhangwagen te koop weet. Dit leverde een Blue Line tandemasser op met stahoogte en een laadbak van drie bij twee meter voor een heel gunstige prijs. Een Brit op Corfu heeft zichzelf hiermee verhuisd en heeft hem nu niet meer nodig. Eigenlijk zochten we al een schuur op wielen om tijdens onze camperreizen de motor mee te kunnen nemen en de zware spullen uit de camper te houden. Standaard beladen is die camper zo’n 300 kilo zwaarder dan wettelijk toegestaan.
Mocht blijken dat deze aanhanger toch een maatje te groot is, dan kunnen we hem altijd nog weer verkopen in Nederland.
We hoeven er niet op te verliezen.

Wij vervolgen over een paar dagen onze reis naar Nidri in de Ionische zee om vanaf daar weer een nieuw hoofdstuk aan ons jongens- en meisjesboek toe te voegen. Dat zal weer meer met wielen te maken hebben.

We willen graag iedereen ontzettend bedanken voor het volgen van onze avonturen en voor alle leuke reacties op onze schrijfsels en fotografiën.

Yassas!

Geschreven door Paulenmarijkeoppad