We pakken het klussen aan Lysander voortvarend aan.
Al eerder besloten we dat Lysander in de verkoop gaat. Niet omdat het zeilen hier ons niet meer bevalt, integendeel; het bevalt ons zo goed dat we besloten hebben om op zoek te gaan naar een wat grotere en vooral ruimere boot. Dit betekent niet alleen klussen, maar ook verkoopklaar maken en vooral alle persoonlijke zaken er uithalen. Nou, dat hebben we geweten. In die drie zomers hebben we zoveel zaken aan boord gesleept dat er uiteindelijk zes grote plastic kisten, zes grote plastic zakken met kleren en beddengoed, een SUP board met peddels, een fokkenboom een rubberboot met toebehoren en nog meer ongeregelde Malle Pietje meuk tegen de kiel uitgestald staan.
Tja, waar laat je dat? De camper is al te vol en te zwaar en aan boord opslaan schrikt de potentiële kopers af. Die boot moet strak en leeg! Gelukkig heeft David, de Ierse makelaar die de boot namens ons te koop aanbiedt een oplossing. Hij kent een mannetje in Vónitsa, die de boel voor twee tientjes per maand wil opslaan, gehaald en gebracht!
Een dag later komt hij bij Lysander voorrijden met gelukkig een ruime bus, waar alles in verdwijnt. Dat probleem is dus even van de baan. Alleen de spullen die bij de boot horen blijven aan boord.

Na een laatste nachtje bij het fort van Ali Pasha vertrekken we naar Nidri op het eiland Lefkas. Daar maken we een mooie wandeltocht naar de lokale waterval, die na de recente regenval inderdaad de moeite van de wandeling waard is. We komen onderweg maar een paar andere wandelaars tegen en zien onderweg bij het oversteken van de beek zowaar een flinke krab in het water; een krab? In de bergen? De natuur kent vreemde wegen. We maken een mooie fietstocht rond Vlikho Bay, in het verlengde van Tranquil Bay. We staan met de camper aan de rand van de baai aan een doodlopende weg en niemand die dat raar vindt, ook de politie niet.

We reizen verder met de camper met een missie: de eind juli in Lefkas aangeschafte iPad geeft na ruim twee maanden al de geest. Eenmaal terug bij Kotsovolis, de leverancier, krijgen we te horen dat we de garantie maar zelf moeten regelen met een service center in Athene. Opsturen lijkt ons wat riskant, dus besluiten we om de iPad maar te gaan brengen en wie weet gewoon om te wisselen voor een nieuwe. Dus zoeken we een mooie route uit en vertrekken.
Langs de binnenzee Amvrakikos Kolpos rijden we tot Amfliochia, waar we een overnachtingsplek vinden op de kade van een wat verwaarloosd jachthaventje. Er liggen wat boten, maar de steigers worden voornamelijk gebruikt door lokale hengelaars. We ontmoeten er Benjamin, een Franse fietser met een sabattical op weg naar Kreta. We delen reiservaringen en een biertje. Heel leuk!

Verder, via soms weer véél te smalle weggetjes richting de Golf van Korinthe. In Nafpaktos, waar we twee jaar geleden in dat schattige “Walt Disneyhaventje” lagen, vinden we een vrije camperplek aan het strand. We verkennen het plaatsje en er ligt niet één jacht in het haventje. We informeren nog bij de tourist office of het niet meer mag en ja hoor; coronatijd, maar het mag nog wel gewoon.

We volgen een prachtige route langs de noordkust van de baai van Korinthe die voldoende inspiratie geeft voor toekomstige ankerbaaitjes. In de loop van de middag bereiken we het plaatsje Orhomenos, bekend van een gigantische stenen leeuw, die daar ooit ter nagedachtenis aan een veldslag drie eeuwen voor Christus is gebouwd. In de loop der tijd in stukken gevallen of geslagen, maar begin twintigste eeuw weer door archeologen in elkaar gepuzzeld.
De bijbehorende parkeerplaats, waar we besluiten te overnachten , wordt ook gebruikt door lokale katoenplukkers die er hun trekkers met katoenkarren parkeren. De oogst is in volle gang en de boeren zwaaien vriendelijk naar ons.

Na een rustige nacht trekken we weer verder richting Athene. Links en rechts van de weg zien we katoenvelden en de bermen kleuren wit van de katoenbolletjes die uit de aanhangers zijn gewaaid. Het landschap wordt bij het naderen van Athene minder inspirerend en het verkeer drukker. Hier zijn wij helemaal niet meer aan gewend. We volgen de kustweg langs de giga charterhaven van Kalamaki, waar ons Grieks zeilavontuur met een huurboot 20 jaar geleden begon, tot het wat sjieke plaatsje Vouliaghmeni net ten zuiden van de stad. We vinden een camperplekje op de parkeerplaats van kaap Kavouri aan drie kanten omringd door water. Het blijkt een populaire plek bij joggers, fietsers, lovers, zonaanbidders en ‘s avonds ook wietrokers, maar we staan er veilig met de camper en niemand lijkt zich aan onze aanwezigheid te storen. Op deze plek hebben we afgesproken met Thom, zoon van Pim en zijn vriendin Judith, die een week fly drive in Griekenland doen. Door pech met de huurauto zijn ze wat verlaat, dus een gezamenlijke bbq zit er niet in, maar een gezellige campernøt wél.

De volgende dag fietsen we naar het dorp, waar we google maps nodig hebben om een supermarkt te vinden tussen de sjieke stulpen van de beter gesitueerde Atheners. Het strandleven bestaat uit omheinde resorts, waar je tegen betaling een strandbedje kunt huren; niet ons idee van vakantie. We gaan snel weer naar ons gratis plekje op de kaap met het mooiste uitzicht van de wereld.
We proberen uit te vinden waar we moeten zijn om de iPad te laten repareren of vervangen. Dat valt nog niet mee met dat Griekse alfabet. We schieten een pauzerende taxichauffeur aan en slagen er mede met zijn vertaling in om een adres in de navigatie te krijgen, dat later nog bleek te kloppen ook.
De volgende ochtend komen Thom en Judith op de koffie en wandelen we samen wat op de rotsen van de kaap, voordat we afscheid van ze nemen en op zoek gaan naar de iPad reparateur. Die vinden we zowaar in één keer, maar omruilen zit er niet in; ze gaan hem repareren. Dat valt even tegen.
We geven als terugstuuradres maar het adres van de bootjesmakelaar in Cleopatra Marina op. Nu maar afwachten....

Als volgende overnachtingsadres bedenken we de oostelijke ingang van het kanaal van Korinthe in het dorpje Isthmia.
Het blijkt een braakliggend terrein te zijn pal aan de kanaalingang tegenover de verkeerstoren. We zijn maar een kwartier de enige camper tot er twee campers bijkomen en wij, meegaand als we zijn maar een stukje opschuiven met de al uitgedraaide luifel opgetild. Door het kanaal varen is spectaculair, weten we uit ervaring, maar zien hoe die grote zeeschepen, soms geholpen door Triton de plaatselijke sleepboot zich door het maar 25 meter brede kanaal persen is toch ook een belevenis hoor!
Bij de ingang is een laag bruggetje voor het lokale verkeer, dat niet wordt opgehaald of weggedraaid, nee ze laten het aan kabels 8 meter diep onder water zakken en de schepen varen er overheen! Bij het ophalen van de brug liggen er op het planken wegdek allemaal sardienachtige visjes te spartelen. Voordat de auto’s de brug oprijden helpen we ze maar even tussen de planken door weer het water in.

Iets ten zuiden van de stad Korinthe ligt Antiek Korinthe, dat wij graag willen bezoeken. We vinden een camperplaats met campingvoorzieningen op 400 meter loopafstand van het plaatsje en wandelen naar boven. Het plaatsje is duidelijk op toerisme ingesteld, alleen nu even vrijwel zonder toeristen.
Dat komt ons goed uit, want we kunnen het museum en de opgravingen nu zonder hordes mensen bekijken en fotograferen. Er staat nog aardig wat overeind, zodat we ons een aardige indruk kunnen vormen.

De volgende dag wagen we ons aan de klim naar een andere plaatselijke oudheid: Akrokorinthe, het zogeheten Akrapolis van Korinthe. Het stamt oorspronkelijk uit de vierde eeuw BC en ligt op een 575 meter hoge bergtop, die omgeven wordt door een muur van 2,5 kilometer lengte. Het gold als de best verdedigbare vesting van Europa met drie versterkte toegangspoorten. Het is een gigantisch complex dat met zijn van kantelen voorziene muren de wijde omgeving domineert. Het heeft ooit een belegering van ruim vijf jaar doorstaan.
We fietsen met de e-bikes omhoog, wat ondanks hellingen tot wel 15 procent prima te doen is, zolang je maar blijft rijden. Omlaag is veel spannender. De remmen lopen aardig heet en we stoppen af en toe maar even om ze te laten afkoelen. Dat gaat allemaal goed, maar eenmaal terug op de camperplaats gaat Marijke in het losse grind met fiets en al onderuit. Dat doet zeer! Een bloedende linkerknie, een opgezette elleboog en ze krijgt tijdens de val ook nog het stuur in haar zij. We besluiten om voor de zekerheid toch maar medische hulp in te roepen en worden verwezen naar het ziekenhuis van Korinthe. Daar worden röntgenfoto’s en een echo gemaakt en wordt de knie opnieuw ontsmet. Ze is er een paar uur zoet mee. Ze wordt goed geholpen, maar het ziekenhuis ademt wel een beetje “gribus” zeker in coronatijd!! We zijn blij als we weer naar buiten kunnen. Kosteloos! Dat dan weer wèl. Met die gekneusde rib maar even rustig aan doen.

We vervolgen onze weg over de Peleponnesos en komen in Het plaatsje Nemea, waar een opgraving is van een stadion, waar al in de zesde eeuw BC de Panhelleense Spelen werden gehouden, gewijd aan de oppergod Zeus. Het is een soort hardloopbaan van 178 meter lang met een door de heuvel gegraven toegangstunnel. Het geheel werd pas in 1978 bij toeval ontdekt. Er dichtbij ligt het oude Nemea met een enorme hoeveelheid uitelkaar gevallen zuilen, maar een deel van de Herculestempel staat nog overeind. Eigenlijk net een soort grotemensenlego, zo’n zuil.

We rijden westwaarts onder dreigende luchten, door wijngaarden en ruig berggebied; we moeten af en toe stoppen voor schapen- en geitenkuddes en wanen ons soms in een Olivier B Bommelverhaal. We plukken verse kruiden en vinden een vrije overnachtingsplek boven het meer van Stymphalia. Maar waar is het meer? We zien alleen eindeloze velden met wuivend riet en heel in de verte wat stukjes water. Het meer blijkt gevoed te worden door regenwater uit de omliggende bergen en als het een poos niet regent daalt het waterpeil en groeit er riet, dat door de plaatselijke bewoners regelmatig wordt geoogst.
Het nabijgelegen museum, waar we de enige bezoekers zijn geeft inzicht in de levenswijze van de bewoners van de streek en maakt de waardering voor de omgeving nog groter.

De Peloponnesos kent behoorlijk hoge bergen, waarvan mount Helmos bij het plaatsje Kalavryta met 2.338 meter één van de hogere is.
Op de hellingen ervan bevindt zich één van de weinige skigebieden van Griekenland. Het seizoen is nog niet begonnen en er ligt nog geen vlok sneeuw, maar dat willen wij wel eens zien! In de winterse weekends schijnt het hier een invasie van Atheners te zijn. De weg er naar toe is voor Griekse begrippen dan ook opmerkelijk breed en goed onderhouden. We parkeren de camper op 1.750 meter hoog aan de rand van het parkeerterrein, zo groot dat je er met een sportvliegtuig zou kunnen landen en staan er... moederziel alléén!
Een skigebied zonder sneeuw oogt altijd wat afgekloven, maar de verdere omgeving is prachtig. ‘s Avonds koelt het fors af en voor het eerst in maanden gaan de lange broek en de sokken aan. Door de absolute duisternis zien we heel wat melkwegstelsels en sterren; helaas er valt er niet één.
Maar ach, wat zouden wíj nog te wensen hebben...
De volgende ochtend maken we een mooie wandeling, waarbij we onder meer krokusachtige bloempjes zien. Dat is bijzonder in oktober.

Verder gaan we, richting Killini, een havenstadje aan de noordwestkust, waar we ooit met de boot nog wel eens terecht zouden kunnen komen. Leuk om even te verkennen.
Maar voor het zover is lonkt er alweer een meer: het stuwmeer van Pinios, met hoge oevers, dus daar kan ook nog genoeg regenwater bij in. We vinden een plekje aan de oever naast de dam en genieten, alweer in ons dooie uppie, van prachtige vergezichten in een stralend zonnetje met de ongenaakbare bergen in het noorden op de achtergrond.

Voordat we ons definitief kunnen installeren laden we nog wel even een vuilniszak vol met zwerfafval: flessen, blikjes en koffiebekertjes en kwalijker. Op sommige plekken worden complete wc potten en autobanden over de rand gekieperd! Nieuw zwerfaval: de mondkapjes; de latex handschoenen maar even aan, dus.
Ondanks dat Griekenland misschien wel het land is met de hoogste vuilcontainerdichtheid, is het milieubesef hier nog niet echt tot Georgios Modalos doorgedrongen. Jammer!
Het bevalt ons er zo goed dat we nog maar een nachtje blijven.

De volgende dag rijden we door agrarisch gebied richting Killini. Er wordt van alles verbouwd: citrusvruchten, appels, kolen en uiteraard ontbreken ook de wijngaarden niet.
Toch maakt het noordwesten van de Peleponnesos een wat verarmde indruk; we zien rommelige dorpjes met soms vervallen huizen en weer het bekende afval langs de wegen.
Killini blijkt een aardig plaatsje te zijn met een keurige haven; hier zien ze ons met de boot nog wel eens terug!

Iets ten noorden van Killini vinden we pal aan het strand een wild plekje om ons kamp op te slaan. We worden er verwelkomd door een zeer goed gemanierde zwerfhond, die ons op onze strandwandeling vergezelt en verder afwisselend in de zon en in de schaduw van de camper wat ligt te soezen. Heel huiselijk allemaal.

Vanaf deze plek vertrekken we weer richting Cleopatra Marina en Nidri, waar we voor ons vertrek met de camper ons oog lieten vallen op Creo, een Bavaria 38 uit 2003 van een meter of twaalf. Wat ons vooral aanspreekt is de enorme ruimte en de complete uitrusting van deze boot. Als we komende woensdag terugkomen in Nidri zal Creo door een onafhankelijke deskundige inmiddels voor ons binnenstebuiten zijn gekeerd op zoek naar eventuele gebreken. Dus, wie weet hebben we binnenkort een “nieuwe” boot!

Geschreven door Paulenmarijkeoppad