Na twee maanden wennen in ons eigen huis in Renkum vliegen we op 26 augustus weer naar Griekenland.
Keros ligt in die tijd in guardiennage, wat zeggen wil dat ze in een vlotje met een stel andere onbewoonde boten in de baai geankerd ligt. Conny, de beheerder van de Nidri Pontoons houdt een “oogje in het zeil” en stuurt wekelijks wat foto’s.

Groot is onze schrik als er na ongeveer een maand berichten komen dat er vermoedelijk een “rodent” aan boord is; een knaagdier dus. De foto’s tonen een enorme rommel aan boord, met onder meer een omgegooide waterkoker. Dat is niet het werk van een muis, dus moet het vermoedelijk een rat zijn, of meerdere ratten!
Conny zet vallen en probeert een afspraak te maken met een ongediertebestrijder. Deze heeft op korte termijn echter geen tijd.
Joe en Tamara, die met hun boot in de baai geankerd liggen nemen Keros zo lang onder hun hoede en gaan om de dag aan boord kijken. Helaas laat het ongedierte zich zien noch vangen. Ze laten ook de boel luchten en ons beddengoed wassen, zodat we de eerste nacht aan boord in ieder geval schone lakens hebben, de schatten!

Als we laat in de avond aan boord komen nemen we eerst de ravage maar eens in ogenschouw. Heel veel snippers van van alles, papier plastic, aluminium.
Joe en Conny hadden de indruk dat het dier al was vertrokken, omdat er geen nieuwe rommel ontstond.

We kammen de hele boot ruimte voor ruimte uit en vinden overal wel aangeknaagde objecten en rattenkeutels. De grote schoonmaak kan beginnen! Het is onvoorstelbaar hoe alle ruimtes aan boord onder de banken, bedden en vloeren met elkaar in verbinding staan. In de schotten zitten overal ronde gaten om kabels en slangen door te laten. Een klein dier kan hier tijden onopgemerkt in een soort parallel universum in zijn eigen onderwereld leven. Kennelijk heeft het beest een voorkeur voor hard plastic, maar ook voor de pvc waterleiding, ontdekken we bij het vullen van de watertanks. Binnen no time staat er onder de vloeren een laag water. Bij controle blijkt vrijwel iedere meter van de waterleiding aan boord wel aan- of doorgeknaagd. In de dagen die volgen vervangen we in totaal 24 meter waterleiding en nóg blijft zich water onder de vloeren verzamelen.

We inventariseren de schade: diverse electrische kabels van log, dieptemeter en kaartplotters binnen en buiten doorgeknaagd.
De kabel van de schroefboorlader doorgeknaagd, verrekijker, duikbril en snorkel aangeknaagd, 18 grote waterflessen onder de vloer hebben allemaal wel een gaatje. Zelfs de dop van de deodorant vertoont knaagsporen. Een zelfopblazend zwemvest onbruikbaar gemaakt door een knaaggaatje. De wijnflessen aan boord hebben aangeknaagde etiketten en capsules. Gelukkig waren de kurken niet aangetast. Iedere dag ontdekken we wel weer een nieuwe beschadiging. Als op de derde ochtend na onze aankomst Marijke’s nieuwe uit Nederland meegenomen sandalen ook al knaagsporen vertonen, weten we het zeker: het monster is nog onder ons! We hebben zelf een grote val met klapdeur gekocht en deze geplaatst onder de bank waar de voedselvoorraden bewaard worden, maar deze blijft de eerste dagen leeg.

Door al het werk dat we hebben komen we er niet aan toe om naar Préveza te varen, waar Pim en Jonna op de 30ste aan boord zouden komen. We huren die dag een auto om ze af te halen en te provianderen.

In de eerste nacht dat Pim en Jonna aan boord zijn horen we midden in de nacht een enorme klap, alsof
Keros wordt aangevaren. Tijdens het schoonmaken de volgende ochtend blijkt de klap afkomstig te zijn geweest van de dichtklappende val in de holle ruimte onder de bank. We hebben de terrorist te pakken. Het is vermoedelijk een rattinnetje, want de zooi die ze maakte duidt op nestdrang. Ze sliep vermoedelijk op de voorste watertank vlak onder ons hoofdeinde
In de voorste hut. Fijn idee!
Met ons vieren vormen wij een tribunaal met aanklager en verdediger. Het vonnis: “Gezien de veroorzaakte materiële schade, sociale, en emotionele ontwrichting aan boord, alsmede de grote kans op recidive veroordeelt de Rechtbank het beest met algemene stemmen tot de doodstraf door verdrinking. Voor terroristen géén genade.”

Na voltrekking van het vonnis in haar eigen val bestellen we het beest met een sobere plechtigheid, een toespraak en onder de tonen van het Griekse volkslied ter containere; plof! Als het des Scheppers bedoeling is geweest om de rat op aarde te zetten om ons mensen maximaal te beproeven, waar het wel op lijkt, dan is hij/zij/hen in die opzet buitengewoon goed geslaagd en was dit exemplaar als schepsel Gods dus eigenlijk zeer goed gelukt. Kwestie van perceptie.

Eenmaal verlost van den boze maken we met ons vieren Keros van onder tot boven en van voor tot achter schoon. Het lijkt een werkvakantie voor onze bemanning te worden, maar ze helpen met veel plezier en inzet. Hulde voor de crew!

Na twee dagen poetsen en klussen vertrekken we met Keros eindelijk richting het eiland Kalamos, waar we in het piepkleine haventje van Episkopi een plekje vinden met het anker bijna aan de overkant van de haven. We eten er heerlijk op het strand bij de taverna.
Tot onze verbazing weten ze ook nog twee giga catamarans in het haventje te persen. Het moet niet gekker worden met die ondingen; na cruiseschepen de meest irritante drijvende objecten!
Bij het ankeropgaan de volgende ochtend moeten we een klein stukje achteruitsteken, maar Keros gaat niet achteruit, maar vóóruit, terwijl de gashandel toch écht naar achteren wijst. Een wel heel bevreemdende ervaring! Gelukkig veroorzaken we nog nét geen schade in het krappe haventje.

We zeilen naar Lygia aan de oostkust van Lefkas, waar we bij de ingang van het Lefkaskanaal ankeren. Ook nu wil Keros in z’n achteruit alleen maar vooruit. We halen de boel maar eens open en constateren, dat een afdekplaatje van het Morse schakelmechanisme ontbreekt, waardoor de kabel niet goed zit en de achteruit niet aangrijpt. We herstellen dit provisorisch met de onvolprezen tie wraps, waarna we weer achteruit kunnen slaan om het anker goed in te graven. Dit had ons wachtend voor de brug in het kanaal niet moeten overkomen.

De brug heeft een zomerdienstregeling en draait in verband met drukte op de weg niet meer ieder uur. We besluiten om dan maar de vroege opening van acht uur te nemen, dan kunnen we ook op tijd een plekje vinden aan de drukke kade
van Préveza. Om zeven uur gaan we ankerop en passen onze snelheid in het kanaal zo aan dat we precies in de sirene van acht uur vallen. Stel je voor dat de achteruit het nu weer niet zou doen……..

Na de brug treffen we een leuk windje en kunnen we in twee ruime slagen naar de boeienlijn van het Prévezakanaal naar het stadje zeilen. We vinden er een plekje aan de kade en tackelen een toevallig passerende marine mechanic, die het euvel van de schakelhandel binnen een half uur oplost. Komt blijkbaar vaker voor, want het benodigde onderdeel ligt gewoon in zijn busje. Of dit euvel ook op het conto van de rat geschreven kan worden blijft onduidelijk. Het beest is wél in die ruimte geweest. We gaan ‘s avonds met Louis en Mirjam erbij lekker een hapje eten.

We zeilen door naar het noorden en ankeren in Ormos Fanari, een ruime baai, waar in het dorpje de rivier de Acheron in zee uitmondt. Deze rivier is in de mythologie beter bekend als de Styx, de toegang tot de onderwereld. Pim en Jonna verkennen met de dinghy de onderwereld; gelukkig keren ze ongeschonden terug.
In de baai staat een wel héél vervelende deining, dus we slapen ‘s nachts allemaal slecht. Een “zwemmetje” in de ochtend maakt evenwel weer een hoop goed.

We steken over naar de paradijselijke baai van Lakka, op het eiland Paxos, waar we in ons vertrouwde hoekje met twee lijnen naar de wal voor anker gaan; swimming time again. Het is hier zo zalig dat we nog een dagje blijven.

Met een heerlijke wind “achterlijker dan dwars”, ook wel bakstagwind genoemd, zeilen we met een noodgang van soms wel 8 knopen door langs de oostkust van Corfu naar de Garitsasbaai, zuid van het oude Venetiaanse fort. Ankeren kost daar vaak veel moeite. Ons Mantus anker kan veel aan, maar met de zeesla op de bodem weet het vaak geen raad. We vissen met het anker enorme bossen waterplanten op. Na een paar pogingen lijkt het te houden, maar al snel zien we de boulevard naar het centrum alweer dichterbij komen. Nog maar eens opnieuw geankerd met hetzelfde resultaat. We lossen elkaar maar af om onze positie in de gaten te houden. Midden in de nacht moeten we in de stromende regen weer op om een nieuwe ankerpoging te ondernemen. Deze keer in wat dieper water, waar misschien wat minder waterplanten zijn. We blijven zowaar op de plek. Het ankeralarm in de telefoon zwijgt. ‘s Morgens toch maar een plekje gezocht in de NAOK verenigingshaven, zuid van het fort. Dan kunnen we in ieder geval samen de stad in. Kerkyra zoals de Grieken zeggen is altijd leuk om rond te flaneren door de oude Venetiaanse straatjes.
Ik ben eigenlijk een stedenhater, maar Kerkyra kan voor mij niet stuk.

We varen om het imposante fort heen en zeilen noordwaarts op zoek naar een leuke ankerbaai, waar nog plek is, want het is overal nog best druk met geankerde boten. De havens en baaien liggen altijd vol met boten, maar eenmaal op zee zie je nauwelijks nog een boot; wie zeilt er nog? In Ormos Kalami vinden we voor het strand een plekje op 6 meter diepte.
Pim en Jonna roeien met de dinghy naar het strand om er rond te kijken en boodschappen te doen.

De diesel- en watertanks moeten weer eens bijgevuld worden. Hiervoor varen we naar het westelijk van de stad gelegen Gouvia Marina. Een gigantische en peperdure jachthaven, die in de loop der jaren een soort Britse enclave is geworden.
We tanken er snel diesel en water en varen weer de zee op. Hier willen we niet lang blijven. We schreven het al eerder: Als ze hier een haven “Marina” noemen, dan begint de geldklopperij.

Iets noordelijker van de stad ligt een mooi klein eilandje, genaamd Vidho. Hier waren we nog niet eerder. We ankeren aan de beschutte westzijde van het eiland voor een verlaten strandje. Pim roeit weer de drijvende landlijnen van wel 60 meter uit en komt nog een paar meter te kort. Het water is nog diep genoeg, dus rollen we nog maar weer een paar extra meters ankerketting uit. Nu haalt Pim het net en met 60 meter voor en achter ligt Keros als een huis.

We zitten net aan onze ankerborrel als achter ons Out of Time, het grote aluminium expeditiejacht van onze Israëlische vriend Shlomi komt ankeren.
Marijke en ik gaan even bij hem buurten om de ontwikkelingen aan boord te bewonderen. Hij is al tijden aan het klussen om er zijn droomjacht voor een zuidpoolexpeditie van te maken, maar of dat er ooit van komt? Wij zijn in ieder geval welkom als bemanning op zijn poolreis, maar daar zal het ook wel niet van komen, schat ik zo in.

Na een rustige nacht aan al die meters lijn en ketting is het tijd om de steven te wenden, weer terug naar de NAOK jachthaven.
Voor Pim en Jonna zit de zeilreis er alweer op. Ze vertrekken een dag later met de Ferry naar Brindisi. Ze gaan nog een road trip maken in Puglia in Zuid Italië. We zien ze met spijt vertrekken, met natuurlijk veel dank voor al hun hulp en niet te vergeten de gezelligheid. We hebben samen weer gedenkwaardige weken beleefd.

Marijke en ik vertrekken dezelfde ochtend nog richting het vasteland, dat hier Epirus heet. Bij de eilandjes van Syvota/Mourtos vinden we na wat teleurstellende zeesla-ankerpogingen een plekje in het kanaaltje tussen de eilandjes. Midden in de nacht probeert een charterjacht met Duitsers erop vlak bij ons ook te ankeren, maar dat gaat steeds mis. Duitse zeilers hebben een soort “Kriegsmarine Disziplin” waarbij luid geschreeuwde bevelen horen: “ ANKER FÄLLT, ANKER HOCH!”, heel irritant, zeker midden in de nacht. Uiteindelijk blijven ze op maar een bootslengte achter Keros liggen; laat maar, onze achteropgebonden dinghy is de beste stootwil! Alles blijft die nacht op zijn plaats en de volgende ochtend vroeg varen we alweer uit voor de tocht naar Préveza, zo’n 40 mijl zuidelijk.

De noordwesten wind trekt aardig aan, dus we kunnen met alweer zo’n bakstagwindje lekker opschieten. De zee wordt wel wat knobbelig, dus echt comfortabel is deze tocht niet. Eind van de middag leggen we aan in Préveza. Hier maken we maar weer een paar dagen pas op de plaats; de laatste ratgerelateerde electrische gebreken moeten nog worden opgelost en het weer wordt ook wat onstuimiger met regen en onweersbuien; ja, ook hier.
We gaan nu onze laatste zeilmaand van het jaar alweer in.


De ervaringen van Pim en Jonna.

Het waren twee bewogen weken. Bewogen in de zin van: je in alle bochten wringen en bewegen om alle knaagsels op te ruimen, gaten waar je nauwelijks bij kunt te dichten en je te verbazen over de ravage en troep dat een enkele kleine aardkloot bewoner kan aanrichten. Bewogen in de zin van: een brok in de keel tijdens de ter containerstelling van de dader met zijn schattige kraal oogjes. Gelukkig kon onze reis daarna écht beginnen. Allereerst van Nidri naar Kalamos. In de kleine haven van Episkopi Lagen we op één van de laatste plekjes. Mooi beschut. Heerlijk gezwommen en bij het restaurantje aan de overzijde gegeten. Hier werd al duidelijk dat het grote geld voorrang krijgt, zelfs in het restaurant. Wij kregen eerst een mooi tafeltje toegewezen maar moesten weer weg en ‘tweede rang’ gaan zitten. Aan die tafel kwamen de huurders van de enorme Catamaran te zitten. Tja….

Na Kalamos zijn we naar Ligia gegaan. In de baai lagen we voor anker. We durfden niet naar de kant vanwege de storm en regen die zich aandiende. Die nacht was erg onrustig. We moesten de motor bij zetten in de nacht om het anker niet te zwaar te belasten. Een hoop regen en wind verder, konden we nog een uurtje meepikken van de nacht. Het bleek dat we de motor niet meer in zijn achteruit konden krijgen . Dit hebben Pim en Paul provisorisch gemaakt. Om 8 uur wilden we de brug hebben om het kanaal naar Preveza te kunnen nemen.

In Preveza zijn we twee nachtjes gebleven. Reparatietijd!! Een nieuwe voeding voor de GeoNav, nieuwe bedrading voor het navigatielicht voor, de kabel voor z’n achteruit laten vast zetten en reparatie van het kussen van de bank dat was opengeknaagd door Dr. Rat. Marijke en ik hadden een mooi lapje stof hiervoor gevonden.
Na gedane arbeid is het goed toeven in dit plaatsje. Heerlijk door de nauwe straatjes ronddwalen. Waar we konden bunkeren (=eten inslaan), shoppen en heerlijk eten, samen met Mirjam en Louis. We lagen aan de kade en dat is best rumoerig. Vanwege de warmte sliep Pim deze nachten in de kuip.

Na twee nachtjes kozen we weer het ruime sop. Op Paxos zijn we door het kanaal van Gaios gevaren maar besloten elders te overnachten: in de baai van Lakka. Wat een prachtige plek is dat!! Relaxed, uiteraard met lekker eten en een drankje en …. zwemmen. Met het anker uit en twee lijnen op de kant lagen we rustig. De weersverwachting was niet best dus zijn we twee nachtjes gebleven. Met de bijboot zo nu en dan de kant op. Lakka is een mooi plaatsje.

De dag erna was de wind gunstig, uit het zuiden. Daarom vroeg vertrokken naar Corfu. In 4,5 uur waren we daar door de harde wind bakstag. Supersnel en een prachtige zeiltocht! We konden voor de wind afkruisen en dat ging heerlijk snel. Bij kerkyra, onder het fort, gingen we voor anker. De wind trok echter verder aan, de regen kwam met bakken naar beneden en het onweerde. De onrustige nacht werd verstoord door een onrustige ankerwacht. Tot twee keer toe moesten we het anker ophalen en elders ons heil zoeken. Het anker pakte pas de derde keer…. Het was spannend maar met z’n vieren konden we de harde wind uiteindelijk de baas. Het anker hield en we krabden niet langer. Hoewel de golfslag nog fors was, konden we rond 04.00 uur eindelijk onze kooi in en dommelden we op het deinen van Keros toch uiteindelijk in slaap.

De volgende ochtend was het rustiger. Pim ging met de bijboot de haven van Naok marina verkennen. We konden er uiteindelijk naar toe verhuizen. De wind zou nog hard worden en er zou ook weer onweer komen, schuilen was nodig.
In de kleine haven met beperkte voorzieningen, lagen we safe en rustig , behalve dan dat de muziek en herrie van de grote jachten aan de overzijde ons uit onze slaap hield. Zo is het altijd wat op een boot….

Pim en ik zijn op zoek gegaan naar een wasserette. Na een verkenning van de stad zijn we later met z’n vieren de stad door gelopen. Heerlijk gegeten bij een klein tentje. De wind zou slecht blijven maar het knapte toch weer op. Dus de dag erna toch opnieuw vertrokken, naar het Noorden. Alle baaitjes bekeken en ook nog geprobeerd te ankeren, maar dat wilde niet echt lukken. De harde wind maakte dat we te dicht op elkaar zouden kunnen komen. Uiteindelijk toch nog een prachtige ankerplek gevonden in Kalami waar we weer konden zwemmen en genieten. De volgende dag op ons gemakje ankerop om water en diesel te tanken in Gouvia Marina.
Bij het eilandje tegenover Kerkira, Vidho, konden we heerlijk liggen. Goed beschut tegen zuid en oosten wind, gingen we voor anker. Twee lijnen op de kant en we lagen heerlijk rustig te wiegen. Konijntjes huppelden op de kant. Zwemmen, relaxen, het was echt vakantie….

De wind was de volgende dag, vrijdag, weer opnieuw harder geworden. Het loshalen van de lijnen op de kant was lastiger vanwege de zijwind. Maar alles verliep prima. Paul had met de havenmeester van Naok Marina min of meer afgesproken dat we vrijdagavond weer terug zouden komen. Min dit keer…. De haven was vol omdat een Italiaan net voor ons het haventje in stoof op volle kracht vooruit. De havenmeester wist zich geen mondelinge afspraak te herinneren en vroeg nors naar de reservering. Die hadden we uiteraard niet…. De andere havenmeester was wat aardiger een liet ons in een heel klein plekje toch aanleggen. Gelukkig. Het weer zou weer slechter worden en dan lig je toch liefst in de haven. Eind goed al goed….
Onze laatste avond hebben we goed besteed: Marijke en Paul getrakteerd vanwege hun goede zorg en gastvrijheid!! Nog lekker een afzakkertje genomen in een leuk barretje en op tijd voor de laatste keer onze kooi in…..

Geschreven door Paulenmarijkeoppad