Het is 19 april. Richard en Frieda landen om een uur of negen op Aktion Airport en worden een dik half uur later bij Keros afgeleverd door Giorgio, de taxichauffeur, die we gevaagd hebben om ze op te halen.

Samen verkennen we het stadje Préveza. Het is hun eerste keer in Griekenland, dus alles is nieuw en onbekend.
We bezoeken het Grieks Orthodoxe kerkje, dat van binnen bol staat van het bladgoud, bewerkt hout en de iconen van alle hier populaire heiligen. Sint Nicolaas staat overal afgebeeld als beschermheilige van onder meer de zeevarenden.
Ook Sint Gerasimos, de Griekse naamgenoot van Richard doet het goed. Hij is de beschermheilige van het eiland Kefalonia. Hij leefde van 1509 tot 1579 en stichtte een klooster bij Argostoli, de hoofdstad van het eiland. Veel bewoners van dit eiland noemen hun zoon Gerasimos. Uiteraard mag de heilige maagd Maria ook niet ontbreken op de iconen.
We worden vriendelijk begroet door de stokoude “pope” en kijken samen onze ogen uit.
Grieks orthodoxe priesters zijn niet gebonden aan het celibaat, dus een pope in wapperende pij achter een kinderwagen is hier geen ongebruikelijk tafereel.

Louis en Mirjam komen ‘s ochtends met een heerlijke taart aan die direct aangesneden wordt.

We eten met Richard en Frieda bij Taverna Jasmine, waar die avond Griekse livemuziek zou zijn, zo was me verzekerd. Helaas, een miscommunicatie met de dame bij wie ik reserveerde en die alleen Grieks sprak. Geen mandomandolienen of bouzouki’s vanavond. Het eten smaakt er gelukkig niet minder om.

Na een welverdiende nachtrust aan boord vertrekken we in de loop van de ochtend richting de Santa Maurabrug, die het eiland Lefkas met het vasteland verbindt. Door de harde wind van een paar dagen eerder staat er op open zee een restdeining van een meter of twee, die we na het Prévezakanaal dwars in krijgen. We hebben nog een restje van de heerlijke chocolade/advocaatttaart, die Louis en Mirjam (mede namens Peter) een dag eerder voor mijn aanstaande verjaardag kwamen brengen.
Onderweg ontdekken we dat de combinatie van zeilen, taart eten en golven van twee meter niet de gelukkigste is voor de maagstreek, maar we weten allemaal de heerlijke taart binnen te houden.
Vanaf Lefkas stad kunnen we de hele binnenzee tot de Desimibaai met ruime wind op de genua zeilen.
We ankeren in de baai met harde valwinden vanuit de bergen. Richard en Frieda verkennen de baai in de bijboot en bezoeken het grotje met het altaartje, waar je met de bijboot zo in kunt varen. De grot wordt bewaakt door kraaien.

De dag erna zeilen we met een forse achterlijke wind uit het zuidoosten naar Nidri, waar we aan het Skorpiospontoon aanleggen. Conny wacht ons al op met goede raad en daad. We verkennen samen het dorp van onze “thuishaven”.

22 april; Blomsk wordt 70 op deze dag. En dat gaan we vieren! Ik zag altijd op tegen deze mijlpaal omdat mijn vader Cornelis helaas niet ouder geworden is dan 69 en een half…
Met Richard en Frieda vaar ik in de bijboot de baai rond en nodig en passant de diverse voor anker liggende kennissen uit voor een boordborrel, later in de middag. We leggen ook even aan bij de Konidariswerf, waar we met camper en boot zo lang en zo vaak geleefd hebben. Later in de middag borrelen we met de genodigden aan boord van Keros.
‘s Avonds gaan we uit eten bij Taverna Ola Kala.

In de nacht valt er weer eens zo’n rode woestijnregenbui, die heel Keros oranje kleurt. In de morgen is het wat regenachtig en de witte huurauto, die we ‘s morgens schoon meekregen kleurt langzaamaan ook oranje. Later klaart het wat op. We maken samen een tour over het zuidelijke deel van Lefkas, langs surfer’s paradise Vasiliki en de zuidkaap van het eiland, Akrotiri Doukato, waar ooit de lyrische dichteres Sappho uit liefdesverdriet van de rotsen zou zijn gesprongen. Naar beneden kijkend zijn we het er over eens dat dit beslist haar laatste sprong geweest moet zijn. Ook bezoeken we het wereldberoemde strand Porto Katsiki, waar het water als de zon schijnt zo blauw is, dat je direct aan photoshoppen denkt als je het niet met eigen ogen gezien hebt. Helaas is het nu wat bewolkt.
Richard en Frieda zijn erg van de plantjes, de bomen en de diertjes, dus wordt alles wat ze niet kennen bestudeerd, geïdentificeerd en gegoogeld met een welhaast kinderlijke verwondering en bewondering. Heerlijk om ze zo te zien genieten van nieuwe dingen.

De volgende dag lijkt het weer beter en nadat we Keros met water, slang en bezem van het vermaledijde woestijnzand ontdaan hebben rollen we de zeilen uit en zeilen naar de baai van Abelike, op het eiland Meganisi. Tijdens het invaren van de baai checkt Marijke nog eens de windverwachting. Die ziet er nogal onstuimig uit, dus besluiten we om hier maar niet te ankeren. We wenden de steven richting Kalamos, het iets oostelijker gelegen eiland, dat een beschut haventje heeft aan de oostzijde.
Hier vinden we een plekje met de kont naar de pier en het anker bijna aan de overkant, geassisteerd door George, tavernahouder en zelfbenoemd havenmeester.
Jammer genoeg is de Taverna nog niet geopend, maar we hebben voldoende victualiën aan boord om zelf iets te brouwen. Richard en Frieda houden ook van kokkerellen, dus dan is er een geruststellende driekwart meerderheid van koks aan boord.
‘s Avonds nemen we nog een afzakkertje in cocktailbar Zephiros.
We blijven nog een dag op Kalamos en wandelen samen naar het Caraïbisch aandoende strandje bij de vervallen windmolen en dwalen langs olijfgaarden en idyllisch gelegen huisjes.

We zeilen verder naar het onbewoonde eiland Atokos, waar we ankeren in Cliff Bay in het turkooist denkbare water met twee lange lijnen naar de rotsen, die Richard met de bijboot uitbrengt; ideaal, zo’n proactieve bemanning aan boord! We liggen hier als enige boot.
Er wordt gezwommen. Zelfs ik, de ultieme koukleum waag een duik, maar ik vlucht er direct weer uit: brrr. De anderen houden het langer vol en Richard sluit al snorkelend vriendschap met alle vissen die rond de boot zwemmen. Ze eten bijna uit de hand.
Tja, havermout, wat wil je….
De hoge rotswanden reflecteren het blauwe water boven de witte zandbodem en we varen met de bijboot een mysterieuze grot binnen; Echt magisch!
De nacht is hier, zonder enige lichtvervuiling, aardedonker.

De volgende stop is Kioni op het eiland Ithaka, bekend van Odysseus en zijn omzwervingen in de oudheid, te boek gesteld door Homerus in de Odyssee. Ook hier is de horeca nog gesloten en openen de eerste souvenirwinkeltjes voorzichtig de luiken.
Het is duidelijk nog vroeg in het seizoen. We maken een prachtige wandeling rond de baai.

In twee grote slagen zeilen we vervolgens zuidwaarts en ankeren in de Ormos Kaminia, een idyllisch baaitje met een zwemstrandje ervoor. Ook hier weer een wandeling met bijzondere ontdekkingen qua flora en fauna.

De volgende etappe voert ons via het eilandje Pera Pighadi, om voor de hand liggende redenen ook wel ratteneiland genoemd, door de zeestraat van Ithaka naar het eiland Kefalonia. Na de zuidwestkaap van Ithaka hebben we gunstige wind om de gennaker bij te zetten. Altijd feest met dat bolle gekleurde zeil!

We leggen aan in Eufimia aan de oostkust van Kefalonia. Hier is al beduidend meer te doen, dus zitten we binnen een uur lekker te tafelen in de familietaverna recht achter de boot. Hier word ik zonder het direct te merken door een ongeïdentificeerd insect gestoken. Mijn arm wordt zo dik, dat ik ermee naar het health center moet van de apotheker. Men vreest een intergalactische shock (of zo). Overdreven allergische reactie. Ondertussen bezoeken de anderen de Melisanigrot.

Met de huurauto rijden we naar de westkust en bekijken van een afstandje het bij strandliefhebbers bekende Myrtos beach met z’n prachtig blauwe water en rijden daarna door naar het prachtig gelegen plaatsje Assos, waar we nog nét voor zonsondergang een maaltijd nuttigen op het terras.

We zeilen door naar het noorden en ankeren in een klein baaitje net onder Fiskardo, dat we Geitenbaai zijn gaan noemen. Wespenbaai was twee jaar geleden overigens een toepasselijker benaming. Er komt hier twee keer per dag een kudde geiten langs. Er past net één geankerde boot in de baai, met lange lijnen, tot wel 60 meter naar de wal. Richard knoopt de lijnen aan twee olijfbomen.
Later, als Richard en Frieda met de bijboot naar Fiskardo zijn gevaren, komt de hele kudde geiten, veel vroeger dan verwacht om de baai lopen over de rotsen. De bakboord lijn hangt helaas op “hoornhoogte” en de ene na de andere geit raakt met de gekrulde hoorns verstrikt in die lijn van ons. Gelukkig zijn geiten vindingrijke beesten, dus slagen ze er zelf in om zich weer te bevrijden. Je wilt niet tussen al die hoorns van panikerende geiten staan met je goeie geitlievende bedoelingen om de boel te ontknopen. Zittend op de kajuit doen we met camera en verrekijker nog lang aan “goatwatching” en verwonderen ons om de balans en de behendigheid die met name de jonkies op de steile rotsen aan de dag leggen; alsof de zwaartekracht voor hen niet opgaat. Jeugdige onbevangenheid.

Met een prachtig bakstagwindje zeilen we de volgende dag met een knoopje of 7 snelheid de zeestraat tussen Kefalonia en Lefkas over naar Sivota, gelegen in een beschutte baai. We leggen aan bij het pontoon van Taverna 12 Gods, waar ook de thuisbasis is van Sunny Sailing.

De tocht van Sivota naar Nidri begint onstuimig. Dubbel gereefd zeilen we met een gang van 8 knopen onder het eiland langs om na de zuidoostkaap terecht te komen in een gebied met een gekmakende wind, die van alle kanten lijkt te komen. Uiteindelijk rollen we de zeilen maar weg en wordt de motor aangeslingerd.

Conny heeft een plekje voor ons vrijgehouden aan het Nidri Marine pontoon. Op de zondag, eerste Grieks Orthodoxe paasdag maken we een wandeling naar de waterval van Nidri. Ondanks de regen van de laatste dagen komt er maar weinig water naar beneden. Het is wel behoorlijk druk op het pad er naar toe, voornamelijk Nederlandse gezinnen op meivakantie.
We zien weer de prachtigste planten, vlinders en insecten, waaronder de Europese reuzendolkwesp, de grootste wesp van ons continent. Gelukkig heeft hij het te druk met het leegzuigen van een paarse bloem om zich om ons te bekommeren.
Het is toch leuk om op stap te zijn met natuurliefhebbers die wél willen weten hoe een beestje of plantje heet. We zouden anders nooit geweten hebben dat het geluid dat je vrijwel iedere avond overal hoort, afkomstig is van de dwergooruil, die ik, natuurbarbaar, dan gemakshalve wegzet als druilooruil. Er is voor al die planten en dieren tegenwoordig ook wel een app te downloaden.

De dag voor ons laatste vaartochtje is aangebroken: van Nidri naar Préveza, waar Richard en Frieda dinsdagochtend weer op het vliegveld verwacht worden. We vertrekken om 8 uur ‘s morgens omdat we zeker willen zijn van een plekje aan de kade van Préveza. Er staat helaas te weinig wind om de 17 mijl naar Préveza te zeilen, dus mag de Volvo Penta weer aan de bak. Door het kalme weer toch een heerlijke tocht. We passeren klokslag 10 uur de Santa Maurabrug in het gezelschap van een Sunny Sailingflottielje, dat langs de westkust van Lefkas gaat zeilen. We leggen nét voor de middag aan voor onze stamtaverna Mythos, waar we ‘s avonds in het gezelschap van Louis en Mirjam nog een heerlijke Griekse maaltijd nuttigen.
Om half zeven gaat de wekker en om kwart over rijdt Giorgio de Benz voor om onze geliefde gasten naar het vliegveld te “deporteren”.

Griekenland belevenissen van Richard en Frieda; een blog binnen de blog:

In Nederland hebben wij ervaring opgedaan met zeilen, samen hadden wij een (familie)zeilboot.
Wij hadden al afscheid genomen van het zeilen en zijn (gelukkig) overgehaald om naar Griekenland te komen om daar het zeilen mee te maken.
Wat hebben wij het fijn gehad in Griekenland. Samen met Paul en Marijke 2,5 week op hun mooie jacht 'Keros'.
Wij hadden alleen de vlucht geboekt, met de vrijheid om ook eventueel een appartement nog te nemen.
Dat is niet aan de orde geweest. Het ging fijn, wij voelden ons mede-bemanning op het schip. Heerlijk om actief mee te doen.

Elke dag werd er afgestemd wat het plan zou worden, dat 's morgens eerst tegen het licht gehouden werd in verband met de wind en andere elementen. Dat betekende dat we soms toch even een dag ergens zijn blijven liggen, omdat dat verstandig is om te doen.
Paul en Marijke hebben ons prachtige plekken laten zien met onmogelijk blauw, helder water. Echt ongelofelijk. Het zwemmen in een baai en het voeren van de vissen was geweldig.
De bergen zijn ruig, met allerlei plateaus, ruige, vetplanten achtig begroeiing.
De geuren van de bloemen en geluiden van de vogels, vaak toch zo anders dan hier.
De prachtige, knoestige olijfbomen of juist heel geurige bloeiende bomen, sommige ook heel oud. De prachtige kiezelstranden die aan hoge kliffen liggen.
Door een auto te huren, zijn we op mooie plekken terecht gekomen, onder andere de grot waar we met een klein bootje doorheen gekomen zijn.

De dorpjes en stadjes liggen vaak vlak bij het water een hebben veelal een romantische sfeer. Nog niet alle winkeltjes zijn open, we zijn ook vroeg in het seizoen.
De mensen zijn vriendelijk en het eten is heerlijk.
Zo leuk om mee te mogen genieten van alle contacten die Marijke en Paul ondertussen hebben opgebouwd in Griekenland. Voor en tijdens de 70ste verjaardag van Paul mee mogen maken. Een mooi internationaal gezelschap.
Zo kunnen we door blijven gaan met benoemen van al het moois dat we hebben mogen meemaken, het beste is, om het zelf mee te maken.
Wij hebben ons vergaapt aan al het prachtigs dat wij door Marijke en Paul mee hebben mogen beleven. En daar zijn wij heel dankbaar voor. Warme groet en liefs.

Richard en Frieda.


Richard en Frieda, enorm bedankt voor jullie fijne gezelschap en jullie actieve rol als bemensing van ons goede schip.
Met vier paar handjes gaat alles toch veel soepeler aan boord. Jullie belangstellende en communicatieve houding, ook naar voor jullie wildvreemden, leverde tijdens de reis ook heel leuke gesprekken en contacten op. Daar kunnen wij nog iets van opsteken.
We zijn blij dat we jullie deelgenoot konden maken van onze wondere Griekse wereld en dat we samen zo’n mooie reis gemaakt hebben.
Helaas hebben we deze reis geen dolfijnen of zeeschildpadden mogen begroeten, maar ja, die beesten houden er hun eigen agenda op na. Een goede reden om snel weer terug aan boord te komen.

Geschreven door Paulenmarijkeoppad