Het is Driekoningen, Epiphany in het Grieks. We zijn toch weer in Griekenland terechtgekomen na een maand of vijf in Nederland. We wachten met ons vertrek naar Griekenland tot de dag van de tweede Kamerverkiezingen in een helaas vergeefse poging om met onze stem nog iets van de onder druk staande solidariteit in ons bizarre, doch “o zo gave” landje te redden. Dan maar uitwijken naar het buitenland…..

De maanden in Nederland besteden we voornamelijk met het aanhalen van de banden met familie en vrienden.
Ook passen we op huizen in Apeldoorn en Friesland en maak ik twee motorreizen naar de Franse Alpen en de Vogezen met respectievelijk andere Paul en met zwager Richard en oud collega Jeroen. Motorrijden in de bergen blijft toch ook één van mijn favoriete bezigheden.

Ons laatste verslag van 2023 eindigt in Poros tijdens de terugreis naar Lefkas. Een terugblik:

Op 1 juni gaat het Kanaal van Korinthe weer open na een half jaar van werkzaamheden om het bevaarbaar te houden na de land slides van een paar jaar geleden. We behoren bij de eerste lichting, die door het kanaal mag.

Na een mooie tocht door de Golven van Korinthe en Patras arriveren we op 6 juni in Nidri, waar we schoon schip maken en Keros leeghalen om haar verkoopklaar te maken. De spullen die we mee naar Nederland willen nemen slaan we tijdelijk op aan de wal.

Tijdens ons verblijf aan het Skorpios pontoon krijgen we bezoek van Paul en Toosje Stens met dochters en hun partners.
Ze huren een huis in Palairos op het vasteland en komen een dagje bij ons buurten. Zij zijn oude vrienden van Marijke’s broers en de beide moeders waren buren in Klarenbeek. We borrelen gezellig aan boord en gaan lekker eten aan het water bij Taverna Mamma Mia.

Dan wordt het tijd om de op afstand gekochte aanhanger op te halen op Corfu. Van Lou, de eigenaar krijgen we de tip om de ferry naar Levkimmi te nemen, aan de zuidoostkant van het eiland. Bij het kopen van de retourtickets in Igoumenitsa ben ik blijkbaar niet duidelijk genoeg waar het de bestemming aangaat, want halverwege de overtocht valt het ons op dat we wel erg lang onderweg zijn en een veel te noordelijke koers varen. Blijken we onderweg te zijn naar Corfu stad. Dit wilden we met die grote camper en later ook met die aanhanger nu juist niet; grote drukte en smalle weggetjes vormen nu een extra uitdaging om in Ay. Mathaios, het dorpje waar Lou en zijn vrouw Sheila wonen te geraken. Na veel omzwervingen vinden we het dorpje en parkeren naast de kloeke aanhanger, die zo te zien technisch de reis wel aankan. We sluiten de deal en worden vervolgens uitgenodigd om op een idyllisch plekje te gaan eten. Supergastvrij.

We laten de aanhanger nog een paar dagen staan en besluiten om met de camper het eiland te gaan verkennen. Met de boot kom je meestal niet veel verder dan de kustlijn. We trotseren de smalle wegen, waar we ons een paar keer bijna klem rijden tussen de geparkeerde auto’s en de rotsen. We vinden een plekje aan de oostkust pal aan het water met uitzicht op de plek waar we voorheen een paar keer ons anker lieten vallen bij Petriti. Bijzonder om eens aan de andere kant van de waterlijn te bivakkeren! Het zeewater is inmiddels op bezwembare temperatuur gekomen.

Na een paar dagen halen we de aanhanger op bij Lou en Sheila en worden prompt uitgenodigd om te blijven bbq’en op het terras van hun prachtig verbouwde woning.

We rijden langs de kustweg terug naar Corfu stad . Eenmaal bij de ferry mag ik de combinatie van toch wel een meter of 12 lang achteruit de boot oprijden. Dat kost wat zweetdruppels, maar de boel blijft heel.

Op de terugweg gaan we in Préveza nog even op bezoek bij Louis en Mirjam, die met hun boot Thresoor nog aan de kade liggen. We raken verzeild in het verjaardagsfeestje van Peter Lebelle aan boord van diens catamaran Windraker. Peter kennen we via Louis en Mirjam. Het wordt een dolle avond met een internationaal gezelschap. Er is aan boord zelfs ruimte voor een dansvloertje.

Eenmaal terug in Nidri krijgen we alweer bezoek; Marcel en Carla, die vorig jaar met ons meezeilden vanaf Corfu, hebben het Griekenlandvirus ook te pakken en verblijven een week in Nidri. Met hen varen we in een gehuurd sloepje naar het nabij gelegen eiland Meganisi en de prachtige Desimibaai; Keros laten we maar even aan de steiger, nu ze er zo strak gepoetst en geboend bij ligt voor de verkoop.

Dan wordt het tijd om de aanhanger in te pakken. Met alle spullen die we in zes jaar aan boord verzamelden er in, had er nog wel een ezel bij gepast, maar die hebben we even niet voorhanden.

Na een probleemloze terugreis door de Balkanlanden komen we begin juli weer in Nederland aan.
De aanhanger verkopen we toch maar; beetje overkill, zo’n zware tandemasser.

En nu zitten we dus sinds begin december weer in Griekenland. De verkoop van Keros wilde na 7 maanden nog niet zo vlotten, dus zijn we weer deze kant uitgegaan voor het nodige onderhoud.
De makelaar verkocht Keros drie keer bijna en drie keer gaat de verkoop op het laatste moment niet door, soms om wel heel wazige redenen. Wij vatten dit stiekem op als een teken van Keros dat ze nog helemaal niet bij ons weg wil.

Eenmaal weer op de Konidariswerf in Nidri beginnen we ons dus langzamerhand af te vragen waarom we ook al weer van Keros afwilden. Er zijn genoeg rationele overwegingen om te verkopen, (zie ons vorige blog) maar de verliefdheid op Keros, de omgeving en de leuke mensen slaat weer genadeloos toe en we besluiten om Keros uit de verkoop terug te trekken. De makelaar is “not amused”, maar ja, dan had ie maar beter zijn best moeten doen; no cure, no pay. We varen nog maar lekker een jaartje (of wat) door met Keros!

We parkeren de camper aan het water naast de botenhelling met het mooist denkbare uitzicht op Vliho Bay. Eerste rang en nog gratis ook; we betalen al voor de winterstalling van Keros.
Hier worden we prompt geadopteerd, of zeg maar gekoloniseerd door een zwart zwerfkaterje. Onweerstaanbaar, maar nogal, uhh aanwezig!
Na een paar dagen komt het beestje aanlopen onder de witte epoxyverf, die we onmogelijk uit zijn vacht en staart kunnen knippen of scheren zonder gevaar voor eigen leven. De baardtrimmer loopt vast in de inmiddels uitgeharde substantie.
Er zit niets anders op dan het beestje naar de dierenarts te brengen.
We lenen een bench en rijden met hem naar Lefkas stad. Hij wordt onder narcose geknipt en geschoren en krijgt al de noodzakelijke kattenvaccins in z’n mik en als toetje ook nog een antibiotica injectie, want zijn linkerachterpoot ligt door een eerdere beet open tot op de pezen. Niet heel gezond als je in een vuilniscontainer woont.

We proberen ons maar niet te veel te hechten en laten hem niet binnen, maar dat valt niet mee; zodra de hordeur openschuift sprint ‘ie naar binnen om er vervolgens met een sierlijke boog aan z’n nekvel weer uit te vliegen.
Toch krijgt het katertje een naam: Magnifikat, Magni voor intimi. Deze naam ontstaat heel organisch, omdat we hem voortdurend “Mag nie!” moeten toeroepen. Ondanks zijn grote oren luistert hij slecht, óf hij verstaat geen Nederlands, dat kan ook nog.
We kopen kattenbrokken voor hem en zijn vriendjes, die wat minder assertief zijn en dan ook vaak achter het net vissen bij onze voedselbank. Op voedselgebied is Magni echt een survivor!

Tussen het “wild life” door klussen we aan Keros en halen we onze sociale contacten aan. Iedere zondag organiseert havenmeester Conny een bbq bij diens kantoortje. Hij zorgt voor de houtskool en de fik en de internationale gasten nemen hun eigen eten en drinken mee. Reuze gezellig!
John, de epoxytovenaar, die al menig plooitje op Keros gladstreek, komt vrijwel iedere ochtend bij ons op de koffie.
Hij is gek op onze stroopwafels en speculaas. Daar maak je vrienden mee.

Inmiddels heb ik de gietijzeren kiel van Keros kaal gehaald tot op het metaal en deze in een aantal lagen epoxyprimer gezet.
De polyester romp onder de waterlijn moet eigenlijk ook helemaal kaal tot op de gelcoat, maar dat helse werk gaan we uitbesteden. Het onderwaterschip wordt gezandstraald. Dan kunnen we weer met een schone lei beginnen.
Romp, kajuit en dek moeten in de was gezet, maar daar wachten we mee tot maart. Voor eind maart, begin april gaat ze toch niet te water. Ook moet de uitlaatdemper vervangen worden. Deze was doorgeroest, waardoor er koelwater uitsijpelde tijdens het varen op de motor. We kiezen voor een kunststof exemplaar van Vetus; dat roest niet en kost maar een fractie van de originele van Volvo Penta.

Omdat we tot de tewaterlating nog een paar maanden stuk te slaan hebben besluiten wij tot -wat men heden noemt- het ondernemen van een “road trip”.
We nemen afscheid van John en Magni en rijden via het prachtige Pindosgebergte, waar ook de Olympus deel van uitmaakt
naar het noorden. In de buurt van Thessaloniki, zo’n vierhonderd kilometer noordoost van Lefkas weten we een camperboer, die ons al eerder uit de brand hielp toen de luifel niet meer wilde indraaien.
Al sinds we in Griekenland zijn is het mechanisme van de satellietschotel kapot en zitten we zonder tv. Niet dat we heel veel denken te missen, maar nieuws en schaatsen zijn toch interessant om te volgen. Marijke kan in de winter maar slecht zonder Thialf.

De monteur van Zampetas krijgt het mechanisme weer aan de praat en we kunnen het EK schaatsen op de zaterdag volgen.
Helaas ligt de schotel na één nachtelijk buitje met wat wind direct alweer op apegapen. Maar zien of ze nog wat kunnen bereiken. Bij eerdere demontage verloor ik één lullig afstandsbusje met kraag, waardoor de schotel niet goed meer om de as van de elevatiemotor klemt. Gevalletje eigen schuld, dikke bult….Met wat handmatige improvisatie op het dak krijgen we toch weer contact met het zwerk.
We mogen op het terrein van het bedrijf overnachten met de camper, inclusief stroom en water.

De komende tijd willen we richting noordoost Griekenland, Thracië heet het daar. Er zijn daar wat interessante nationale parken, waaronder Nestos, een rivierdelta waar tientallen verschillende vogelsoorten voorkomen, waaronder pelikanen, flamingo’s zeearenden en noem maar op. O ja, ook nog schildpadden.
De telelens maar eens opgraven.

Geschreven door Paulenmarijkeoppad