En opeens staan daar Carla en Marcel op de kade. Het vliegtuig had een flinke vertraging, maar ze zijn er.
Eerst maar eens lekker eten op het terras bij de haven.
We blijven nog een dag liggen om samen de stad te kunnen bekijken en om onze gasten een beetje wegwijs te maken op de boot. Ze zijn beiden nog nooit op een zeilboot geweest en dan kom je wonderlijke zaken met wonderlijke namen tegen en héél veel “touwtjes” met een onduidelijke functie en allemaal óók weer met een eigen naam.
Ook gaan we lekker zwemmen bij het kiezelstrandje direct naast de haven en uit eten aan het water.
De volgende ochtend blijkt de buitendouche op het achterdek niet te werken; toch een essentieel onderdeel. Uiteindelijk vindt Marcel onderdeks een geknikte slang, dus dat probleem is snel uit de wereld. Handig, een praktisch technicus aan boord!

We zeilen langs de oostkust van Corfu naar het noorden om ergens in een baaitje een ankerplek te zoeken.
Het is in de baaien best druk met ankeraars; pas in de noordelijk gelegen baai van Ay. Stefanos vinden we een ankerplekje naar onze zin.
Tijdens het invaren van de baai zien we een Frans zeiljacht tijdens een mislukte ankermanoeuvre een Britse boot midscheeps aanvaren. Een akelige aanblik. De solozeilende Fransman blijft nog een hele tijd nadat wij al voor in de baai geankerd hebben ronddolen op zoek naar een plek om te ankeren. Uiteindelijk ankert hij vlak achter ons, wat we liever hebben dan vóór ons.

We eten bij de taverna To Fagopotion, een prachtige naam totdat we hem door Google Translate halen: het betekent heel prozaïsch gewoon “de (vr)eetbui”. Die hebben we toevallig wél en we eten er heerlijk en worden nadien aan de steiger door het personeel weer galant in de bijboot van 2.30 meter gelepeld met z’n vieren. Altijd hilarisch, zo’n terugtocht in het donker na een paar drankjes, op zoek naar het ankerlichtje van Keros. Vooral zachtjes varen, anders heeft iedereen gelijk een natte broek van het buiswater.

We zeilen zuidwaarts, langs de kust van Albanië waar we de eenpersoons bunkertjes uit het communistische Hoxha tijdperk op de wal zien staan. Het hele land is er van vergeven, zo bang waren ze toen voor het “boze westen”.
We zien geen tekenen van bewoning op het land, alleen een fish farm op een kaapje.

Het is een geweldige zeildag en Carla en Marcel vinden het zeilen leuker dan vooraf verwacht. Dat smaakt dus naar meer!
We leggen na zo’n 25 mijl aan in de haven van Platarias aan de westkust van het Griekse vasteland, vlak onder de havenstad Igoumenitsa, waar de ferries van en naar Italië aanleggen. Een heerlijk relaxed dorp!

De volgende etappe van zo’n 20 mijl voert ons naar Gaios op het prachtige eiland Paxos, dat we toch ook heel graag aan Carla en Marcel willen laten zien. Er is aan de kade nog nét plek voor ons en we laten het anker vallen, maar waarschijnlijk over de ketting van de buurboot; dat zien we later wel weer. Als die boot een paar uur later vertrekt, blijkt onze ketting inderdaad over de zijne te liggen, maar dit lossen we samen soepel en zelfs zonder kantelhaak op.
We slenteren heerlijk door het gezellige stadje en eten op een terras van taverna Faros tegenover Keros.

‘s Morgens doet Gaios zijn bijnaam Chaos weer helemaal eer aan. Er liggen allerlei ankers over elkaar en de Engelse buurboot slaagt er bij zijn vertrek ook nog eens in om met zijn schroef de ankerketting van de boot daarnaast te vangen. Die ligt zo’n 4 slagen om de schroefas gewonden. Een bemanningslid duikt met een snorkelset overboord en slaagt er in om -een slag per duik- de ketting van de as te krijgen. Daarna moeten ook nog de nodige ankers van elkaar bevrijd worden, waarbij die kantelhaak weer goed van pas komt. Ook als wij wegvaren halen we een ketting op. Keros drijft dwars voor die andere boten en even lijkt het erop dat ons roer achter weer een andere ketting blijft hangen, maar Marijke geeft net op tijd gas, zodat we zonder schade uit de chaos kunnen wegvaren. Gelukkig hebben we extra handjes aan boord om af te houden. In een paar dagen tijd maken Marcel en Carla vrijwel alle “uitdagingen” mee, die wij in een heel seizoen beleven, op zwaar weer na, gelukkig.

De wind is zuidelijk, dus kunnen we met de gennaker op noordwestelijk zeilen naar de baai van Lakka. We ankeren net als vorige week met Pim als bemanning weer in ons rustige hoekje met drie lijnen naar de wal. Door de wind is het wat lastig om de boot de juiste kant op te krijgen richting de rotsen, dus ankeren we voor een tweede keer, nu iets verder van de ondiepte aan bakboord af. Vandaar die derde lijn, nóg verder naar stuurboord.
Tijdens deze manoeuvre verliest Marijke haar zonnebril aan de zee.

Carla wil graag eens het SUP board proberen, dus pompen we dit op. De turkooizen baai van Lakka is ideaal om te suppen; lauwwarm water van zo’n 27 graden en weinig golven.
Ze blijkt een natuurtalent, want na een paar plonzen blijft ze prima overeind en peddelt ze de hele baai rond; heel leuk.
Carla is ook echt een watermens, zegt ze en dat blijkt!

Terwijl Carla supt en Marcel en Marijke zwemmen ga ik met duikbril en snorkel op zoek naar de verloren zonnebril. Ik zwem zoekslagen rond de vermoedelijke plek van verlies en ja hoor, na een half uurtje snorkelen zie ik hem liggen, een kleine vier meter diep. Zonder zwemvliezen, -die had ik aan boord gelaten- is het nog een hele toer om de bril te bereiken, maar ik krijg hem te pakken.
Volkomen buiten adem breng ik de hervonden Sinner bril weer aan boord en spoel hem maar snel af onder de kraan.
In het schattige plaatsje maken we een wandeling en komen we terecht op het terras van Taverna Alexandros, waar we heerlijk eten. De kade ligt hier maar nét boven de zeespiegel en met harde noordenwind stromen de straten hier al gauw vol, dus wat de zeespiegelstijging hier op de duur gaat brengen is helaas niet veel goeds, vrees ik.

De week begint voor Carla en Marcel alweer aardig op te schieten, dus moeten we in één dag weer terug naar Corfu stad, zo’n
25 mijl noordelijker. Met een lekker oostenwindje zeilen we vlot de zeestraat tussen Paxos en Corfu door. Wat noordelijker valt de wind weg en mag de motor weer bij.
Port Mandraki, bij het oude Venetiaanse fort is alweer besproken en we vinden er moeiteloos een plekje met de kont naar de kade. Deze keer liggen we pal onder het in het fort gevestigde conservatorium. We worden de hele dag getrakteerd op afwisselend pianomuziek of op aria’s oefenende sopranen! Vrijwel iedere avond is er op het idyllische terras van de haven wel een bruiloft of een ander soort feest gaande, vaak met Griekse livemuziek; absoluut geen straf om in de buurt te liggen.

Na nog een dagje slenteren en shoppen in de prachtige oude stad nemen we rond vijf uur bij de taxistandplaats afscheid van onze vrienden. Samen kijken we terug op een heel gezellige week met weer mooie en -voor Marcel en Carla nieuwe-ervaringen.
Helaas heeft het vliegtuig terug naar Nederland ook weer vertraging, zodat Carla en Marcel pas om half elf het luchtruim kunnen kiezen.

Hier volgt de blogbijdrage van Marcel en Carla:

“Na al die mooie verhalen en foto’s op de blog én de enthousiaste verhalen van Daniëlle, wilden wij, Marcel en Carla het ook eens in het echt mee maken. Een weekje meevaren/zeilen met Paul en Marijke in het prachtige Griekenland. En wat is het een fantastische week geweest!
Marcel, ik en natuurlijk Paul en Marijke vonden het spannend om te ontdekken of het wel iets voor ons zou zijn. Zouden we niet zeeziek worden, zodat we voor plan B moesten kiezen en een kamer op de kant zoeken? Gelukkig hebben we daar geen last van gehad. Het was dan ook super rustig weer. Daarbij hebben Paul en Marijke ons ook het vertrouwen gegeven dat waar we ook gingen liggen met de boot, het in orde en veilig was. Paul zijn leus is “bij twijfel niet doen” en dat gaf ons een veilig gevoel.
Wat hebben we veel gedaan in een relatief korte week. Gezeild naar verschillende plaatsjes, in haventjes gelegen, geankerd in de baaien en daarbij het mooiste blauwe water gezien bij Lakka op Paxos. Carla heeft leren suppen (wat er trouwens makkelijker uitziet dan het is). We hebben door prachtige kleine straatjes gelopen met mooie oude gebouwen en schattige winkeltjes, heerlijk Grieks gegeten, een oud fort bezocht en natuurlijk niet te vergeten veel bijgepraat met elkaar.
Wat een ervaring was het om met jullie op de boot mee te mogen en zo een klein kijkje in jullie Griekse leven en avonturen te mogen meemaken! Dit is iets waarvan sommigen alleen maar kunnen dromen, maar door jullie hebben wij dit ook mogen ervaren!
Deze week zal voor ons een prachtige herinnering blijven, jullie gastvrijheid, het enthousiasme voor het zeilen, jullie kennis en kunde én dat jullie dit met ons hebben willen delen. Paul en Marijke, super bedankt!!”


Wij blijven nog een paar dagen in de stad en bezoeken onder meer het park Mon Répos, met opgravingen van een Dorische tempel en een paleisje, dat nu een museum is, met interessante oude foto’s van de stad uit de tijd dat de fotografie nog maar nét was uitgevonden. We zien onder meer beelden van “onze” Mandraki haven met 19 de eeuwse houten schepen. Prachtig! Onvoorstelbaar dat we nu op dezelfde plek liggen met ons moderne polyester scheepje met alle elektronische apparatuur aan boord om maar niet te verdwalen op zee. Het waren wel helden toen hoor met hun beperkte, maar praktische middelen:
Sextant voor de positie, sleeplog voor de snelheid, loodlijn voor de dieptemeting, ze hadden het er maar druk mee.
We zwaaien Corfu vaarwel en komen na een prachtige zeildag met voldoende wind aan in Mourtos/Syvota, een prachtig gelegen dorpje met een paar eilandjes ervoor.

De volgende etappe zou ons naar Parga of Ormos Fanari voeren, ware het niet dat het zeilen zo goed opschiet dat we besluiten in één ruk door te varen naar Préveza, een tocht van zo’n kleine 40 mijl.
We beleven al zeilend een prachtige zonsondergang, en varen in het donker verder, waarna we bijna blind op de elektronische kaart de betonde vaargeul voor Préveza invaren. Gelukkig geven de “kruimelspoortjes” op het scherm aan hoe we eerder voeren; een hele geruststelling. We wagen het maar niet om aan te leggen in het donker en laten ons anker zakken in de baai naast een gigamotorjacht van wel 70 meter, met een helikopter op het achterdek(!) Louis had ons al gewaarschuwd voor het gevaarte, dat eigendom blijkt te zijn van de sjeik van Qatar (of Abu Dhabi, daar wil ik vanaf zijn.)

De volgende ochtend zien we dat we pal voor Thresoor, de boot van Louis en Mirjam liggen. We waren al gesignaleerd. We wachten tot er wat boten zijn weggevaren en zoeken dan een plekje aan de kade.
In de loop van de dag komen onze Australische zeilvrienden Dierk en Sabrina ook nog naast ons liggen, dus wordt het een gezellige boel. We hadden ze nog vóór de Pandemie in 2019 voor het laatst gezien op Mykonos. Ze konden door de lockdowns drie jaar niet bij hun boot komen. Ze komen helemaal van de Turkse zuidkust om de boot op Corfu te laten overwinteren. We vragen ze het hemd van het lijf. Ze krijgen die dag in Préveza Australische vrienden aan boord, Rob en Yvette, die ook in Melbourne wonen. Rob schrijft voor auto- en motormagazines en restaureert oude auto’s en motorfietsen, dus de klik tussen ons is er al snel.

Ons oorspronkelijke plan was om tot eind september te blijven zeilen, maar het bevalt nog steeds zo goed (en het weer in Nederland is niet zo best) dat we er nog maar een paar weken zeilen aan vast knopen voordat Keros de wal op gaat.

Geschreven door Paulenmarijkeoppad