Nu het hoofdstuk Lysander succesvol is afgesloten, gaan we ons weer aan Keros wijden. Na nog wat finetuning van de tuigage bij de Vliho Yacht Club staat alles er weer netjes bij.

We zeilen naar de Atheni baai op het eiland Meganisi en gaan voor anker in 20 meter diep water. Het is al vrij druk met ankeraars, dus zijn we aangewezen op dieper water, maar met onze nieuwe ankerketting van 75 meter is dat geen probleem.

Vervolgens een korte etappe naar het pittoreske Episkopi op het eiland Kalamos. Het piepkleine haventje ligt ondanks het vroege uur al vol, dus ankeren we om de hoek in een baaitje. Na een verkoelende duik in het heldere water gaan we met de bijboot naar de wal. Sinds we de davits achterop de boot gemonteerd hebben, tijdens het verblijf op de wal, kunnen we de bijboot met motor en al dwars achter Keros ophijsen. Dat lukt me zelfs in mijn eentje. Het scheelt veel riskant gesleep en getakel met boot en motor. Voor de landrotten: Davits zijn gekromde stalen beugels met daaraan een hijsmechanisme, waaraan de bijboot achter de boot opgehesen kan worden.
Aan dek is zo’n bijboot een onding; hij verduistert het voorluik en tijdens het zeilen blijven de genuaschoten altijd achter de drijvers hangen; heel irritant!

In Episkopi eten we op het idyllische terras van de witte taverna aan het strand. Schaduwrijk en overal hangmatten; een heerlijk relaxte plek.

Vrijwel iedere dag meldt Metin zich wel met nog wat praktische vragen over Lysander of gewoon om te vertellen waar hij is.
Uiteindelijk zeilt hij in acht dagen met soms loeiharde wind naar Bodrum in Zuidwest Turkije. Een prestatie van formaat in zijn eentje.

Dan krijg ik een mailtje van Conny, de beheerder van het Skorpiospontoon, waar we Metin en Lysander uitzwaaiden.
“Ik heb op straat je rijbewijs gevonden.” O, was ik het kwijt dan? Er zit een foto met mijn tronie erop bij, dus het zal wel kloppen. Blijkbaar is het uit mijn telefoonhoes gevallen tijdens Métin’s verblijf. Wel toevallig dat juist een bekende dat rijbewijs moet vinden. Door Marijke’s eerdere ervaring weten we dat het praktisch onmogelijk is om vanuit het buitenland een nieuw rijbewijs aan te vragen.

We zeilen door naar de Desimibaai op Lefkas. Een vrij kleine baai, open naar het zuiden, dus meestal beschut. Er liggen hier maar een paar boten en het is er heerlijk zwemmen. Vlak voor zonsondergang varen we met de bijboot naar een grot, met daarin een altaartje. In het licht van de ondergaande zon een heel serene plek. Aan deze baai liggen twee campings, die in dit seizoen helemaal afgestampt vol staan met campers. Jettie en Rembrandt kampeerden vorige maand ook op een van de campings, maar toen was het er beduidend rustiger.

Dan wordt het tijd om de steven weer richting Préveza te wenden; we krijgen gasten!
Daniëlle Spijkerbosch en haar dochter Leah van 10 zijn acht weken over uit Nieuw Zeeland en komen een week meezeilen.

We ankeren nog even in Tranquil Bay bij Nidri om mijn rijbewijs op te halen en Conny onder veel dank te voorzien van een sixpack Mythosbier.

Op naar Préveza, door het Lefkaskanaal. Zoals gebruikelijk staat er op het stuk open zee na de Santa Maurabrug weer een stevig westenwindje. Tot onze verbazing laten we alle boten van de bruglichting achter ons en zeilen we met zo’n acht knopen de baai van Aktion binnen. We ontmoeten Louis en Mirjam weer. Zij staan op het punt om hun boot op de wal te laten zetten en een paar maanden naar Nederland te gaan. Kleinkinderen zijn toch sterke magneten….

Na de ervaring met het verloren rijbewijs besluiten we om ook in de boot maar een kluisje te gaan installeren. Ik vind er een bij Konstas, de bouwmarkt waar je nooit misgrijpt en installeer het met een paar slotbouten. Dat hadden we veel eerder moeten doen; we laten de boot hier toch vaak open als we even een boodschap gaan doen, iets waar we in Nederland niet over zouden peinzen.

Dan is het zo ver; donderdag 30 juni landen Daniëlle en Leah vanaf Schiphol op Aktion AirPort. We are exited!
Ondanks duidelijke aanwijzingen en foto’s van onze positie bij het havenkantoor, slaagt de taxichauffeur erin om ze aan precies de verkeerde kant van de stadskade af te zetten. Ze gaan maar op een terras iets drinken en appen ons waar ze zitten.
Het is wel vijf jaar geleden dat we ze gezien hebben; door de strenge lockdowns in Nieuw Zeeland konden ze heel lang het land niet uit en wij er niet in.

Eerst maar eens zwemmen met die hitte. Vlakbij is een strandje. We hebben voor Leah, die nog niet goed kan zwemmen een reddingsvest gekocht. Als zwemhulp is zo’n vest niet echt handig, maar ze blijft drijven en haar zelfvertrouwen groeit er aanzienlijk door. We hebben een paar balletjes meegenomen om de concentratie van het water af te leiden.
‘sAvonds komt er opeens een hels kabaal vanuit het water. Het blijkt dat een grote school sardientjes door een roofvis achterna gezeten wordt. Ze springen dan met honderden in paniek boven het water uit en eindigen op de kade of aan dek. Ze springen wel een meter hoog! We hebben er een hele klus aan om ze allemaal weer terug in hun element te krijgen. De volgende dag vinden we nog dode visjes aan dek en in de bijboot.

Dan gaan we voor de zoveelste keer dit jaar op weg naar de Santa Maurabrug. Als we er precies om 13.00 uur voor liggen blijkt dat tussen 1 juli en 31 augustus er geen brugopening is om 13.00 en om 15.00 uur. Tja, het is vandaag nét 1 juli.
Ze schijnen dit te doen voor een betere doorstroming van het wegverkeer naar en van het eiland. Maar dan moeten ze dit wél beter communiceren. We gaan maar voor anker en wachten tot de brug om 14.00 opent.
We varen door naar de Desimibaai, waar we de meiden ook inwijden in ons heilige zeegrotje met altaar. Daarna gaan we eten aan de wal.

Na veel ochtendlijk zwemplezier zeilen we de volgende dag naar het eiland Meganisi, waar we in de Abelikebaai een ankerplekje vinden en we met lange lijnen vastmaken aan de rotsen op de wal. Hiermee creëer je eigenlijk je eigen zwemgebiedje tussen boot en wal, wat weer een veilig gevoel geeft. In de avond begint het te waaien, dus besluiten we om niet met de bijboot naar de taverna te gaan. We eten maar eens lekker aan boord voor de verandering.

De volgende etappe voert ons naar het prachtige eiland Kalamos. Het gelijknamige “hoofddorp” heeft een leuk haventje, waar verbazend veel jachten in ondergebracht kunnen worden. We zijn er mooi op tijd, zodat we een plaatsje aan de kade kunnen krijgen. Als de kade vol is dirigeert havenmeester (én tavernahouder) George de aankomende boten in een rij voor de reeds afgemeerde boten met hier en daar een lijn naar de kade. Bij rustig weer prima te doen, maar als het echt gaat waaien?
Uiteraard gebruiken we de maaltijd op het terras van George’s taverna.

In de ochtend wandelen we door het dorp naar een wat zuidelijker gelegen strandje, Agrapidia, met een kleine taverna, waar we heerlijk zwemmen en onder het met rietmatten afgedekte terras kunnen chillen; zo stel je je de Carieb voor! Het is zo’n heerlijke plek dat we acuut besluiten om hier nog een dag te blijven en de boot in de baai te ankeren. Zo gezegd, zo gedaan.

Als het anker eenmaal ingegraven is vinden we dat we toch wat dicht bij een andere boot liggen. Nog maar eens ankeren dus.
Maar het anker heeft geen zin om van de bodem los te komen; wat we ook proberen, het blijft beneden. Toch maar eens kijken met duikbril en snorkel wat er aan de hand is. Het water is helder genoeg om te zien wat er op de bodem gebeurt. Nee hè…. Laat dat anker nou precies achter de stroomkabel van Kalamos naar Kastos, het oostelijker gelegen eiland zijn gehaakt. Het is een witte armdikke kabel, die met betonnen houders aan de zeebodem vastzit. Het is hier acht meter diep en dieper dan een meter of drie duik ik écht niet meer op mijn ouwe dag.

Goede raad is duur en een professionele duiker is waarschijnlijk nóg duurder. Terwijl ik nog mismoedig in de diepte staar komt er een snorkelend stel aanzwemmen. Hij vraagt of we problemen hebben. “Uhh ja, kijk maar eens naar beneden.”
Zonder verdere plichtplegingen duikt de man naar beneden en na misschien wel acht duiken slaagt hij erin om het anker los te wrikken uit het beton van die kabelhouder, waar het achter gehaakt zit.Nooit geweten dat engelen ook flippers kunnen hebben in plaats van vleugels…van betaling willen ze niets weten; je helpt elkaar gewoon. Zelden zo opgelucht geweest!
De kabel staat wel ingetekend op de papieren én digitale kaarten, maar toch nét op een andere plaats dan waar wij liggen.Een lesje!
We ankeren nu maar op ‘veilige afstand’ van de kabel.
Met de bijboot gaan we naar het Caraïbische tavernaatje aan de wal en laten ons de Griekse keuken goed smaken.

De volgende etappe voert ons naar Nidri, waar we nog nét een plekje aan Conny’s steiger kunnen bemachtigen; het helpt echt als je vrienden op de juiste plaatsen hebt, want het hoogseizoen is ook hier losgebarsten.
De meisjes willen nog even shoppen in het plaatsje en de biervoorraad raakt ook een beetje uitgeput….
Nog een maaltje in de taverna van onze voormalige huisbazen George en Zamira en we gaan de volgende dag weer richting Préveza.

Er is alweer een eind gekomen aan onze heerlijke week samen met Daniëlle en Leah. We vonden het in eerste instantie wel spannend om met Leah zonder zeebenen de zee op te gaan, maar het ging allemaal prima en met name de dagelijkse zwempartijen waren een feest voor ons allemaal.
Tot ziens (in Nieuw Zeeland?) Daniëlle en Leah! We hebben enorm genoten van jullie gezelschap!

Eind van de middag legt naast ons een Bavaria 46 met de Noorse vlag aan. Zoals gebruikelijk pak ik aan de wal de lijnen aan en we worden spontaan uitgenodigd om wat te komen drinken aan boord. Er gaat een fles bubbels open!
Bengt en Monica uit Haugesund met hun twee superspontane voetballende dochters van 18 en 14 hebben de boot pas sinds dit voorjaar en staan als sponzen open om ervaring op te doen en goede raad te incasseren. We geven ze allerlei tips over manoeuvres en aan te schaffen accessoires en ja hoor, de volgende dag hebben ze ook een kantelhaak en een snubber voor de ankerketting aan boord. Ik help Bengt met het afföhnen van de naam van de chartermaatschappij, waarvan ze de boot overnamen en we gaan met hen naar de taverna waar prachtige livemuziek is!

Met de volgende buren -Belgen- hebben we minder geluk. Bij het aanleggen komt hun ankerketting over de onze te liggen.
Dat is niet zo handig als we eerder willen vertrekken dan zij. Bij het weer ophalen van hun anker vissen ze onze ketting op en liggen we alleen nog met onze achterlijnen vast aan de kade. Eerst bevrijden we onze ketting van het “vijandelijke” anker met onze fameuze kantelhaak en daarna kunnen we onze hele ankermanoeuvre weer overdoen. Én bedankt Sjefke!

Onze Griekse vriend Makis, “the eggman” verschijnt ook weer op de kade. We nemen samen de toestand in de wereld door en kopen thijmhoning, eieren en olijven van hem, allemaal van de eigen bioboerderij. Leuk om hem weer tegen te komen.

Tot slot nog een een terugblik op de afgelopen week van Daniëlle en Leah:

“Leah and I were very lucky to spend a week on board Keros with Paul and Marijke sailing on the Ionian Sea, visiting the Islands of Lefkada, Meganisi and Kalamos. it was so nice to finally see them again after five years.

We felt at home instantly on Paul and Marijke’s boat, even though we were slightly apprehensive about sailing and sleeping on a boat before we left, their care and teamwork in sailing put us at ease instantly. We experienced so much in one week we are still processing our adventures being back in Holland. They took us to see magical caves at Desimi Beach and Meganisi, that were inhabited by crows and swallows.

We shared beautiful Greek food in cute little restaurants on Kalamos and in the vibrant quaint towns of Nidri and Préveza. We saw sardines jumping on the dock, a giant turtle swimming in the harbour and lots of friendly cats everywhere. The water was so clear in places that you could see the bottom of the ocean from the boat at 10 meters when we anchored down for a swim. The water was also nice and comfortable, so it was easy to jump right in for a cool down after a day of sailing.

My highlight of the trip was relaxing at Agrapidia Beach, collecting rocks and Leah really enjoyed playing in the water together and of course the cats! I’m sure I have forgotten to mention heaps and my story doesn’t do the experience justice, but if you are reading this I really hope you get to experience it for yourself sometime.

We want to thank you again, Paul and Marijke for all the care and attention you gave us for making this an unforgettable experience for both of us. You truly spoiled us! I do have to warn you though that if we don’t see you in New Zealand in the next few years, we might have to come back.”

Geschreven door Paulenmarijkeoppad