Het is begin maart; de meeste coronabeperkingen in Nederland verdwijnen langzaam maar zeker. Tijd voor ons om weer op pad te gaan. Na ons fijne, tijdelijke onderkomen in Twello te hebben ontruimd en van iedereen afscheid te hebben genomen, worden we weer nomaden. Het voelt wel heel dubbel om lekker met camper en boot te gaan freewheelen, terwijl in het oosten van Europa de wereld van miljoenen mensen aan het instorten is en er heel wat onvrijwillige nomaden onderweg zijn.

Via onze vrienden in Lahnstein en de vertrouwde wintercamping in het Stubaital rijden we over de oude Brennerpas Italië binnen. Onderweg is niets meer te merken van coronabeperkingen, op wat mondkapjes in winkels na.
We overnachten op een vrij plekje aan het nog verlaten Lago di Caldonazzo. Aan de toeristische infrastructuur is te zien dat dit een soort “Gardameer Light is. Maar nu staan we er rustig en veilig met nog een Duits camperstel, vergezeld van een sympathieke golden retriever. In Italië vermijden we zoveel mogelijk de autostrada; de diesel is al prijzig genoeg. Het lijkt ons leuk om buiten het seizoen weer eens in Venetië te kijken. We vinden een camping met een goede busverbinding naar de stad. Een dag lang slenteren we heerlijk door de stad en laten ons bijna verleiden tot een tochtje door de kanalen per gondola. Maar nee, 80 Euro voor een half uurtje spelevaren is ons toch echt te gortig. Daar kun je een paar keer heerlijk van uit eten. Dat doen we niet zo vaak, maar nu toch lekker wel op een romantisch pleintje buiten de platgetreden paden van de stad.

Verder zuidwaarts! Aan het Lago di Trasimeno vinden we een heerlijk privéplekje aan het water op de verlaten parkeerplaats van een strandtent, waarna we de volgende dag in the middle of nowhere in een plaatsje genaamd Monte Verde terechtkomen. Zo’n typisch Italiaans plaatsje, strategisch gelegen op een heuveltop. Een verlaten pleintje met stopcontacten en kranen, die echter nog niet operationeel zijn. We kunnen dank zij de zonnepanelen gelukkig zonder externe stroom en water hebben we ook nog.

Na een heel rustige nacht zetten we koers naar Matera, bekend van de grotwoningen, die tot in de jaren 50 nog werden bewoond. Tegenwoordig zijn het populaire airb&b plekken. Onlangs verwierf het stadje helemaal cultstatus nadat het figureerde in de laatste James Bondfilm “No time to die”. We hebben de film niet gezien, maar het plaatsje ziet er (nu zonder toeristen) in ieder geval heel fotogeniek uit, met gedeeltelijk in de rotsen uitgehakte woningen, kerken en allerlei steegjes en trappen. Héél erg de moeite waard, maar wél helemaal in de hiel van de Italiaanse laars, niet heel ver van Brindisi, waar de volgende dag onze veerboot naar Igoumenitsa in Griekenland vertrekt.

In de coronatijd zijn we door schade en schande wijs geworden, dus hebben we niets gereserveerd voor de overtocht naar Igoumenitsa. We overnachten op de ferryterminal, een beetje op afstand van al die (voornamelijk Bulgaarse) trucks met hun ronkende koelmotoren.
We slapen prima en de volgende ochtend kunnen we tickets kopen, geholpen door een vriendelijke securityman, die me vertelt dat ik niet in de rij met truckers hoef aan te sluiten. Ik maak wat gegeneerd doch dankbaar gebruik van mijn kennelijke status van “privileged white male tourist”

Hoewel de Florencia, zoals onze schuit heet, nog niet half vol is, moet er toch enorm gemanoeuvreerd worden. Ik moet de camper achteruit tussen twee trucks parkeren met mannetjes eromheen die enorm zenuwpezerige en verwarde aanwijzingen geven; die halen hun pensioen niet…
Ik kijk in de spiegel maar naar Marijke, die gewoon een dreun tegen de camper geeft als ik moet stoppen. Duidelijk!

Na een rustige overtocht van negen uur komen we om een uur of één Griekse tijd ( een uur later dan West Europa) aan in Igoumenitsa.
Het is 15 maart, de dag dat Griekenland het PLF formulier heeft afgeschaft. We rijden inderdaad zonder enige controle het
haventerrein af. We parkeren de camper op een busparkeerplaats voor het terminalgebouw en sluiten de luiken.

Aangekomen op Cleopatra Marina treffen we onze vloot, weliswaar wat stoffig maar intact aan.
We parkeren de camper midden op de werf, halverwege Keros en Lysander, zodat beide zowel lopend als fietsend onder handbereik zijn.
Allereerst gaan we Lysander te lijf om haar voor de verkoop zo mooi mogelijk te maken.
Af en toe meldt zich een belangstellende, maar steeds ketst het op details af.

We maken Keros aan de buitenkant met botenwas en antifouling klaar om te water te gaan. Ook besluiten we om de ankerketting van 75 meter te vervangen. Vorig jaar hadden we veel problemen met ankeren en ankeropgaan, waar de roestige ketting wel eens een aandeel in kon hebben. We zullen zien of het helpt. In ieder geval een veiliger gevoel, zo’n verse ketting.
Het is wél je lifeline!

Op 25 maart vieren de Grieken hun onafhankelijkheid van de Turken. 201 jaar geleden! Vorig jaar kon er niets gevierd worden door Corona, dus halen ze dat nu in. Wij rijden naar het stadje Vónitsa om er iets van mee te krijgen. Er is een optocht van verschillende groepen en op het pleintje waar wij op een terras gaan zitten wordt gedanst door kinderen en volwassenen in prachtige kleurige klederdracht. Een leuke afwisseling van het stoffige werfleven. We komen er ook nog Tomas, de marinero van de Cleopatrawerf tegen met zijn kinderen. Hij begeleidt met zijn krachtige rubberboot de aankomende en vertrekkende boten in de haven en heeft al menige kras op scheepsrompen voorkomen door de boot gewoon een duw in de goede richting te geven als het mis dreigt te gaan met de manoeuvres. Er staat soms een verraderlijke stroom in de haven.

Op de werf zijn onze trouwe huisdieren ook weer opgedoken: het bruine hondje Honda en Poekie, die warempel net als twee jaar geleden alweer in “gezegende omstandigheden” verkeert. De overbepoezing van Griekenland schrijdt maar voort!

Tijdens een storm met windsnelheden tot wel 11 Beaufort waaien op de werf drie boten om. De meest windwaartse boot heeft een dekzeil over de giek, dat door de wind gegrepen wordt. De boot kiept met bok en al om en neemt de twee naastgelegen boten mee in zijn val. De ravage is enorm. Gebroken masten, gaten in rompen en noem maar op.
De volgende ochtend worden de masten opgeruimd en tilt een enorme kraan de boten weer voorzichtig overeind. Het zal je boot maar wezen! Dag zeilseizoen…..

Op Facebook vinden we een bericht van George, onze voormalige huisbaas in Vliho. Hij nodigt al zijn facebookvrienden uit op zijn 60e verjaardag. Daar geven we uiteraard gehoor aan en op 5 april staan we met de camper weer op ons vertrouwde plekje aan de baai in Nidri, waar hij zijn restaurant runt. Eigenlijk wordt George 62, maar gemakshalve telt hij de coronajaren, waarin er niets te vieren viel niet mee. Er komen wel honderd mensen op zijn feestje; George is een populaire figuur in Nidri, met name bij de Britten, die dan ook ruim vertegenwoordigd zijn.

We maken met de camper een tripje naar Aegina, waar we een jachtwerf willen bekijken voor een mogelijke overwintering van Keros. Onderweg hebben we afgesproken met Jettie en Rembrandt uit Renkum. Marijke zong jarenlang met Jettie in het vrouwenkoor La Loba. Jettie en Rembrandt trekken met de camper een paar maanden door de Peloponnesos en omgeving. Zij zijn net met de veerboot vanuit Ancona in Patras aangekomen als wij over de giga Rion-Antirionbrug, waar we al zo vaak onderdoor voeren, ook in de buurt komen. Samen vinden we een camping aan zee en hebben een reuzegezellige middag en avond .

Op Aegina maken we een rondtocht en bezoeken onder meer de Aphaiatempel, die nota bene model stond voor het Parthenon in Athene, dat je met helder weer aan de overkant kan zien liggen; Athene ligt maar zo’n elf mijl noordelijk.
Aphaia is een vruchtbaarheidsgodin in de oude mythologie.
De jachtwerf valt overigens behoorlijk tegen, dus laten we dit plan maar varen.

Op de terugweg naar Cleopatra overnachten wij bij een mooi verlaten baaitje in de buurt van Galaxidi aan de Golf van Korinthe en dan is het al tijd om Keros te water te laten. Dat gaat voorspoedig totdat de romp het water raakt en er water bij de kielbouten naar binnen komt. Néé hè toch niet weer lekkage? Maar ja hoor, we zien de druppels langs de kielbouten binnenkomen. Niet dat er gelijk gevaar voor zinken is, maar een boot hoort van binnen droog te zijn. We besluiten om het weekend aan de kade van Préveza te blijven om te zien of het ophoudt, maar nee; vooral varend komt er meer water binnen dan we leuk vinden.

Op de zondag, eerste paasdag in Nederland, gaat het stevig waaien uit het oosten en ligt Keros aan een vervelende lagerwal. Als we allebei een beetje misselijk worden van het gehobbel besluiten we toch maar om weer over te steken naar Cleopatra Marina. In de haven liggen we heerlijk beschut en worden we opgevangen door onze nieuwe bootvrienden Peter en Eddie, die druk aan Peter’s boot aan het klussen waren vlakbij de plek waar wij met de camper stonden.

We vragen ondertussen aan diverse partijen advies omtrent het verhelpen van de lekkage. De meesten adviseren om de boot te liften en de kiel er onderuit te laten zakken, opnieuw kitten en de boel weer te monteren, helaas een prijzige exercitie.
We zinken niet, dus stellen we de beslissing wat te doen nog even uit.

Geschreven door Paulenmarijkeoppad