Vanaf het voordek zien we het TUI vliegtuig dalen, ogenschijnlijk dwars door het mastenwoud van Cleopatra Marina aan de overkant van de baai. Ruim een uur later stappen Lindy en Tomas aan boord van Keros.De eerste bekenden uit Nederland in ruim een jaar!
Hoewel, bekenden? Lindy hebben we nog niet eerder ontmoet, maar wie met Tomas omgaat moet wel deugen, toch ?
Met Tomas aan boord daalt er écht een stukje Bert neer uit de hemel; een heel vertrouwd contact. En ook wel emotioneel.
We hebben met zijn vieren in de laatste twintig jaar zóveel mijlen over de Noordzee en omstreken gezeild. Als cadeautjes nemen ze allerlei lekkers mee, waaronder een nostalgische fles Schelvispekel, de Vlaardingse vissersborrel, waaraan ik me samen met Bert aan boord veelvuldig bezondigde.
Met Lindy kunnen we het direct goed vinden, dus eerst maar eens lekker samen eten bij Taverna Mythos om bij te kletsen.

We varen zuidwaarts over de Ionische zee en door de pontonbrug van Santa Maura naar Lefkas. We missen de opening op het hele uur, dus hebben we tijd voor een eerste zwemstop op zee, achter het anker. In het Lefkaskanaal kunnen we de genua alweer uitrollen en eenmaal weer op de binnenzee kunnen we de gennaker hijsen. We varen door naar Ormos(baai) Abelike op het eiland Meganisi, ten oosten van Lefkas. Na wat geknoei op een plek waar we niet echt jofel liggen, komen we terecht voor het strandje waar we in mei ook al heerlijk lagen. Wel érg weinig water onder de kiel, maar met een goed ingegraven anker mag dat geen probleem zijn en dat blijkt het ook niet te zijn. Tomas en Lindy varen en zwemmen de lijnen uit naar de wal; handig, zulke opstappers!
Het is wel een flink tochtje naar de taverna, met zijn vieren in 2.3 meter bijboot, maar met weinig gas erop blijven we allemaal redelijk droog. In de ochtend volgt een wandeltocht naar het leuke plaatsje Vathi.

De tocht gaat verder naar Kalamos, een dunbevolkt eiland met maar twee dorpen: Kalamos en Episkopi. Het derde dorp, Porto Leone, waar we een aantal weken geleden ankerden werd verwoest tijdens de aardbeving van 1953.
Onze Nederlandse bootbuurman blijkt een drone te hebben. Lindy weet hem wat mooie luchtfoto’s van onze ligplaats te ontfutselen. Erg leuk. We eten bij Georges’ Taverna aan het water.
‘s Morgens wandelen we naar een leuk zwemstrandje met een strandtentje erbij, waar we heerlijk zwemmen in het kristalheldere water. Een capuccino als après zwem zit er even niet in, want er is geen water. Dan maar een flesje fris.

Van Kalamos zeilen we met een pittig windje door naar Atokos, waar we in One House Bay ankeren met twee lijnen naar de rotsen. Tomas moet nog aardig wat alpinisme in stelling brengen om een geschikte rotspunt te vinden waar hij de lijnen omheen kan slaan.
Tomas en Lindy oefenen wat met het SUP board, maar dit krijgen we niet “strak” genoeg opgeblazen met onze gemankeerde luchtpomp.
Op het strandje loopt een hele kudde wilde varkens met biggetjes, maar als we ons er stilletjes naar toe laten drijven
kiezen ze het hazenpad. De alfakeiler heel alert als laatste, zoals het hoort in Zwijnstein. We koken hier voor de verandering maar eens zelf; spaghetti à la Lindy, heerlijk, zonder wild zwijn.

Omdat Lindy een windsurfachtergrond heeft zeilen we door naar Vasiliki op Lefkas, één van de top tien surfstekken op aarde, hebben we ons laten vertellen. Onderweg lopen we zomaar rond de acht knopen aan de wind. “En dat voor een Bavaria” hoor ik Tomas zeggen. Én bedankt, jonge vriend....
Het surfen gaat even niet door omdat de verhuurder harde aflandige wind verwacht.
Ondertussen begin ik met Tomas aan een nieuw project: het ombouwen van het handmatige pomptoilet naar elektrische bediening. Niet uit luiheid om te pompen, maar om de regelmatige verstoppingen van de faecaliëntank tegen te gaan.
Een elektrische pomp heeft een ingebouwde versnijder, zeg maar “poepblender”, die verstoppingen voorkomt. Ik bespaar jullie verdere details.
De klus is omvangrijker dan we dachten omdat de verschillende slangen en passtukken nét niet goed op elkaar passen, maar met wat zaag- vijl- en schuurwerk krijgen we toch alles aan elkaar. Ajetó!

De volgende dag kan er in de ochtend wél gesurft worden, dus gaan Lindy en Tomas naar het surfstrandje. Tomas is een ervaren zeiler, maar dit is zijn debuut op een windsurfplank met best wel pittige wind. Voor een eerste keer valt het niet tegen.
Teruglopend van het strand loopt Lindy een bijensteek in haar teen op. Dat is wel pijnlijk.
Terug bij de boot meert een megacatamaran, bemand door Oekraïeners naast ons af in het kleine gaatje tussen ons en de buren. Gezien onze eerdere ervaring met Oekraïeners houden we de boel goed in de gaten, maar met een beetje inschikken
komen ze redelijk beheerst en zonder schade te veroorzaken op de plek.

Door de harde westenwind willen we de volgende dag maar niet de oversteek maken door de tochtige zeestraat tussen Vasiliki en het eiland Ithaca.
We kiezen voor de beschuttere route langs de zuidkust naar het schilderachtige Sivota, waar we bij Taverna Stavros aanleggen.
Daarna gaat het zuidoost richting Kioni op Ithaca. De wind trekt in de loop van de dag toch weer aardig aan en we tikken zowaar 8.7 knopen aan!
Door de harde zijwind gaat het aanleggen allesbehalve soepel en door mijn eigen slordigheid vaar ik een kras in de romp tegen de kade, waar de Oekraïners van Corfu nog een punt aan kunnen zuigen. De polyestertovenaar krijgt het druk komende winter!

Via Poros op Zuid Kefalonia, waar Tomas de mast in mag om het gevallen Griekse gastenvlaggetje opnieuw te bevestigen, zeilen we door naar Ayos Nikolaos op noord Zakynthos.
Daar varen we met de bijboot in twee shifts langs en door de blauwe grotten. Zo mooi! We blijven er een dag liggen omdat de zee aan de westkust volgens Dimitris, onze gastheer te ruw is voor een bezoek aan Shipwreck Bay, die we graag aan onze gasten willen laten zien.
Als de zee de volgende ochtend weer rustiger is vertrekken we vroeg; we moeten met de onderbreking bij de Bay die dag de hele westkust van Zakynthos langs om in het zuiden bij Ormos Keri weer een beschutte ankerbaai te vinden, toch zo’n 30 mijl.

Op de toch nog woelige zee merken we dat het toerental van de motor soms spontaan omlaag gaat; toch geen vuil in de brandstofleidingen? Na de best wel drukke en woelige Shipwreck baai, waar we voor anker gaan en Lindy en Tomas naar het strand zwemmen, houdt de motor het helemaal voor gezien. Oeps, wat nu?
Tomas heeft vaker met dit bijltje gehakt en we beginnen een speurtocht naar de oorzaak. Het kleine brandstoffiltertje direct na de tank blijkt helemaal verstopt. We halen dit er tussenuit, maar het probleem blijkt hiermee niet opgelost. Het brandstofsysteem ontluchten met het hendeltje op de opvoerpomp wil totaal niet lukken. Ondertussen proberen Lindy en Marijke de boot op koers te houden; het waait nauwelijks en de rotsen zijn groot en hard. Gelukkig trekt de wind wat aan, dus zeilen we voor de wind langs de prachtige kust naar onze bestemming voor die dag. Tomas improviseert intussen een bypass naar de brandstofpomp met een slang, waarin zo’n knijppompje voor een buitenboordmotor zit. Met af en toe knijpen kan de motor nu in ieder geval op laag toerental draaien. Gelukkig kunnen we tot in de ankerbaai zeilen en hebben we de motor maar even nodig om het anker achteruit in te graven. Tomas’ diagnose: gescheurd membraan in de opvoerpomp, vermoedelijk door te veel onderdruk met dat verstopte filtertje.

Om acht uur de volgende morgen staat Spiros, de inmiddels opgetrommelde monteur al op de kade en vaar ik hem met de bijboot aan boord. Hij neemt de hele opvoerpomp maar mee naar zijn werkplaats en appt ons later dezelfde diagnose, vergezeld van foto’s. Er zit weinig anders op dan een paar dagen gedwongen rust in afwachting van een nieuwe opvoerpomp.
Een los membraan voor deze motor blijkt helaas niet meer leverbaar. Nou ja, er zijn ergere straffen dan gedwongen in een paradijselijke baai geankerd te liggen. Tomas en Lindy zouden sowieso hier van boord gaan om samen nog een paar dagen te chillen in een hotel aan de andere kant van de baai, dus zij missen gelukkig geen zeildagen en we ontdekken dat we ze met de bijboot naar hun hotel kunnen brengen; spaart weer een taxi uit.

Na een gezellig laatste avondmaal en een aansluitend bezoek aan een cocktailbar met een prachtig uitzicht over de baai is het in de ochtend tijd om afscheid te nemen. Best wel een emotioneel moment; we hebben het samen zó fijn gehad! Alle bagage en drie personen gaan in de bijboot. Met tegenwind en bijbehorende golven wordt het nog een nat tochtje, maar wat is er nou leuker dan per bijboot op het strandje van je hotel te schuiven, je bagage uit te laden en te zeggen, “ Yassas, we hebben hier geboekt”.

Al bij het hotel ontvang ik een appje van monteur Spiros dat de nieuwe opvoerpomp is aangekomen. Eind van de middag
komen ze met twee man sterk de boel er weer in plaatsen en om half zeven loopt de motor weer. Best efficiënt hoor, die Griekse monteurs.....

Tijd voor een gastencolumn:


Op pad met Pa en Ma (Paul en Marijke)

Na een appje voor advies over zeilen op de Ionische Zee, volgde de uitnodiging voor een hereniging snel. Een leuk moment om samen herinneringen van vroeger op te kunnen halen en de digitale banden weer in het echt aan te kunnen halen.

Na al het papierwerk om het land in te mogen (vaccinatie bewijs in het gele boekje, vaccinatie bewijs van het rivm, een aanzet voor de QR-code, een negatieve pcr test, en 12 uur lang met een bezweet mondkapje op) kwamen we aan in het prachtige Preveza. We werden onthaald door een paar speelse zeeschildpadden, traditionele Griekse muziek en een koud biertje (belangrijkste).

Ik was mij er zelf niet zo van bewust dat, om Paul te citeren “met mij een stukje van mijn vader uit de lucht neer daalde”

Voor mij was het fijn om zo zelf ook weer een stukje van mijn vader beter te leren kennen en herinneringen op te halen gedurende ons verblijf.

Reisbureau Blom maakte een prachtige planning door het paradijsje waar zij zich al jaren in begeven.

Nog voor de eerste zeiltocht waren we compleet onthaast door de Griekse cultuur en de goede zorgen van pa en ma. Ons eerste zeilavontuur leidde van Preveza, via het Lefkaskanaal naar Abelike. Met een bakstagwindje ging de gennaker er op en voor we het wisten lagen we voor anker in de prachtige baai van Abelike. Hier konden we heerlijk afkoelen door zo van de boot af in het kristal blauwe water te springen. In de avond werd al snel besloten dat we wat langer dan de 7 afgesproken dagen aan boord zouden willen blijven, gelukkig mocht dit ook van pa en ma!

Er werd een gemeenschappelijke pot gemaakt en het plan om te gaan windsurfen in Vasiliki. Lindy is als windsurfmeisje opgegroeid. Na nog wat tegenspartelen dat een Bavaria ook een prima surfplank zou zijn moest Tomas er ook voor het eerst aan geloven. Met windkracht 6 best een uitdaging om dat voor het eerst te doen.

Daarna volgden net als de dagen ervoor tripjes langs ontzettend mooie baaien, super schattige dorpjes met tavernas aan de kade. Het bier en de wijn vloeiden rijkelijk en het leven was goed. Zo af en toe deed zich een technische uitdaging voor maar deze mochten de pret niet drukken.

Eenmaal aangekomen in Ormos Keri werd het tijd om afscheid te nemen! Het voelt voor ons als een half jaar aan avonturen en we zijn compleet onthaast. Voor de laatste 2 dagen hebben we een hotel geboekt dat we achteraf vanaf de boot kunnen zien liggen.

Na deze prachtige twee weken kunnen we er alleen maar van dromen om snel met pensioen te mogen, maar helaas zullen we hier eerst nog 37 jaar, 6 maanden en 4 dagen voor moeten werken! (Geschat, je weet het natuurlijk nooit met Rutte 5).

Geschreven door Paulenmarijkeoppad