Ik genoot van de luie avond op deze verwen-plek. Zo begon ook de dag van vandaag; langzaam wakker worden, weer eens haren wassen, rugzak netjes inpakken, veel rommeltjes weggooien. Iets na 11 u loop ik naar een terras dichtbij de bushalte. De voetjes laten overduidelijk weten dat ze niet meer willen … gisteravond heb ik (voor vanavond) een ‘Masaje Peregrino en Santiago’ besteld, verslag volgt.
Op het terras word ik aangeklampt door een enorme kerel ( Terry uit Canada) die behoefte aan gezelschap heeft. We drinken samen koffie en praten wat over het pelgrims-bestaan. Terry heeft al heel wat Camino - kilometers achter de rug alhoewel zijn postuur het tegendeel doet vermoeden. Zijn belangstelling voor mijn ervaringen is nagenoeg nul. Tja …
Later schuift een Nederlands stel aan, lekker kletsen dus, leuke en mooie gesprekken. Egbert bekijkt mijn omhoog liggende poot en geeft wat adviezen, als acupuncturist. Klinkt heel goed. Marente, zijn partner, was ooit melkvee-houder en kent zelfs nog De Schothorst ( waar ik opgroeide) als instituut voor veevoedkundig onderzoek. Zij blijven nog even in Muxia.

Tussen deze info en wat nu volgt zitten 90 km, 9 uren, een massage en minstens een halve fles wijn, haha !!

Alhoewel ik online een ticket voor de bus ( terug naar Santiago) heb gekocht ga ik toch op tijd naar de halte. Een knappe jonge vrouw sluit zich bij mij aan, óók al een Nederlandse. Eerst zag ik ze niet of nauwelijks, nu ineens krioelt het ervan. Michel en ik zitten gezellig op de stoeprand en tegen de tijd dat de bus komt is het logisch om de volgende twee uren reistijd naast elkaar in de drukke bus te zitten. Zij en ik wisselen heel wat uit en dat voelt vertrouwd. Op station Santiago Intermodal nemen we afscheid, zij reist door (of terug ) naar Porto; dat doen velen die de Camino Portugyes liepen. Ik loop naar het klooster Martin Pinerio waar ik mijn laatste nachtje hier zal doorbrengen. Na uurtje plat + een klein karton Gazpacho strompel ik naar de massage-locatie, vlak onder de catedral. Fijne massage van een uur. Veel voeten en benen. Daarna wil ik eigenlijk helemaal niet meer lopen en bedenk me dat je hier in het klooster, in een prachtige zaal, ook kunt eten. Goed plan. Of je nu met vier personen of alleen aan tafel zit: fles wijn, fles water hoort er standaard bij. Terwijl ik dacht geen trek te hebben eet ik alles op, en spoel ik lustig met water en wijn. Vandaar die halve fles of meer … ik was zo vrij om met een vol glas de eetzaal te verlaten en dit mee te nemen naar mijn sobere doch prima kamertje.
Het weer is nog steeds heel goed, alleen waait er nu een koude wind die, door de kieren van deze vierde verdieping, een soort blaas- concert produceert. WieieieieWoeoeoeZzzzee

Geschreven door Hoppa