De lucht is grijs en het regenwater stroomt door Arou. Als het zo blijft neem ik een taxi naar Camariñas. Ik start langzaam op; als het even wat droger is loop ik, met m’n spullen, naar de bar waar ik nu door Bibyane word ontvangen. Terwijl ik ontbijt bekijkt ze de voorspellingen en eigenlijk lijkt het ‘ergste’ al geweest. Zij raadt me aan het begin vd etappe langs de kust te lopen, dan een stuk hoog door het bos te gaan. Klinkt goed, stukken blauwe lucht worden groter en zo start ik etappe 5. Dag Arou, met je vriendelijke bewoners ! Het worden twee uren met flink wat geklauter. Gaat goed, wel zwaar. Bij de Porto de Santa Mariña sta ik uit te puffen als enkele meters van mij vandaan een groot beest uit de rotsen tevoorschijn komt en doodleuk naar het strandje loopt, hup het water in. Ik film maar ben te laat. Beest is kopje onder.
Was echt heel leuk om te zien! 1 foto!!
Op dit punt start mijn alternatief bos-traject, te beginnen met een giga klim over het asfalt. Dat hakt erin. Vervelende kleine hondjes blijven meelopen en keffen en grommen. Ik grom terug en dreig met m’n wandelstokken. Dat helpt. Eindelijk ben ik boven en volg het pad zoals Bibyane had uitgelegd. Prachtig aangelegd, door bos en duin-achtig gebied, iedere keer met een slinger hoog boven de kustlijn. Als de heide hier gaat bloeien zal het nog mooier zijn, nu is er veel geel van oa de brem. Er fladderen wat vlindertjes, vogels en verder is het totaal verlaten. Lunch bij een bankje, niemand passeert. Ik besluit om hierna iets meer de bewoonde wereld op te zoeken en stippel mijn eigen vervolg-route uit. Hemelsbreed is Camariñas niet zo ver, maar het is toch een paar uren lopen. Leuk dat de buschauffeur stopt, helaas gaat zij niet naar Camariñas. Blijkt dat ik via de etappe van morgen (nr 6) Camariñas kan binnenlopen, scheelt mij morgen bijna 5 kilometer!
Zo puzzel ik mijzelf door deze dag heen: een beetje van alles wat. Het biertje bij aankomst in t hotel smaakt voortreffelijk en de conversatie is uitermate vrolijk. Gastheer Gabriel regelt vast een taxi die me morgen naar dat startpunt kan brengen. Tezamen met een stamgast bespreken we de verschijning van ‘het beest’ en zij concluderen dat het een zee-otter moet zijn geweest.
Een warme douche en wat luie momenten, inmiddels ook wat wijn en een bord spaghetti in dit gezellige etablissement verder, voldaan voel ik me zeker.
Morgen loop ik mijn laatste etappe naar Muxia, waar ik zo aan gehecht ben geraakt. Het wordt prima weer, wat heb ik ook daarmee geluk gehad.

Geschreven door Hoppa