Jawel, ik ben in Muxia en eet zometeen in een tentje waar ik zojuist bij aankomst al een biertje bestelde, en waar ik anderhalf jaar geleden m’n eerste Caldo Gallego at, in een pelgrims - menu dat er nog steeds is.
Na een rusteloze nacht (gehorige kamer, brallende buren ) en mét spierpijn moest ik toch echt het bed uit. De patron had het ontbijt al klaargezet, ruimschoots calorieën voor nu en onderweg, de heerlijke cake nam ik mee want weinig horeca tot Muxia. Taxi- Adrian staat al klaar en in zijn en mijn beste Frans converseren we tot het startpunt. Hij weet ‘t precies want hij is, zoals velen hier, fan van de CdF. Laatste etappe begint over lieflijke bospaden langs ( het lijkt wel een meer) de binnenzee. De stappenteller geeft al snel de eerste 10.000 stappen aan, gaat allemaal zo makkelijk. Ook als ik beroerd slaap en/of wakker word, het lopen geeft me altijd goede energie. Het enige minpuntje dat over deze dag is te melden is dat, alhoewel Camariñas qua tijd al uren achter mij ligt, de stad steeds weer in zicht komt, zelfs als ik in de verte Muxia al kan zien. Feitelijk leidt de route langs allerlei binnen-zeeën en volg ik die kustlijnen. Piepkleine dorpjes, een echt oude dame knoopt een voor mij onverstaanbaar praatje aan .. Muxia .. dat snap ik, de rest niet. Tot ze op de grond wijst: de groene pijl wijst het land in. Zonder haar had ik die zeker gemist. In een ander plaatsje wordt achteruit gereden om mij op de goede route te wijzen. Zelf groet ik iedereen die ik zie, dat geeft vaak vrolijke gezichten en dito reacties.
Pauze… op een strand in de zon ! Pootje baden , genieten ! Daarna doorbikkelen want deze dag is qua kilometers de langste. In de buurt van Muxia komt het pelgrimspad (uit Santiago) erbij. Kan nu niet meer missen, zou je zeggen, maar toch wel.. ik loop verkeerd en wil graag de CdF tot het einde volgen. Pad weer gevonden en ik ben echt blij dat ik er ben want alles bij elkaar was ik toch ruim 8 uren onderweg.
Biertje, ondertussen Albergue Arribada appen voor een bedje. Aure appt direct terug (wij kennen elkaar) dat ik de enige gast zal zijn, geeft me de toegangscode , ik kan me redden daar. Leg direct nog wat lekkers in de koelkast en ga ontzettend genieten van een lange warme douche.
Voor ‘t eten maak ik nog een ommetje om te zien of kat ‘Peregrino’ er weer zit: nee. Morgen nog es kijken. Dan eten, en dan linea recta naar bed!

Geschreven door Hoppa