Gisteravond kon ik letterlijk niet meer op mijn benen staan, ik werd er beroerd van. Strompelend ging ik naar mijn bed. Carmen bood al eerder aan dat ik hier best een dagje kan blijven. Dat aanbod grijp ik met beide ‘voeten’ aan. Na een prima nacht slapen komt t katje al snel weer bovenop mij liggen, ik krijg koffie. Het zal weer warm worden, 27 graden, beter deze dag even rustig aan doen. Dat kost me zoveel moeite….om even te stoppen … maar het moet.
Mijn slaapkamer-genoten komen voor hun vertrek mij allemaal een knuffel geven. Zulke lieve leukerds uit Barcelona, Bilbao, Virginia en Californië. Ze lopen sinds een week samen en zijn heel hecht, totaal verschillende types door de Camino en het huis hier van Carmen nog meer verbonden.
Ik lees en dut, word daarbij serieus bewaakt door Wara, de kleine grijze kat, die licht knorrend bovenop mij ligt. Carmen heeft enorme spierpijn van het klussen en stelt voor dat we naar zee gaan. Zij gaat er helemaal in, dapper! Ik hou t op pootje baden. Daarna lunchen we hier, doen siësta, eten nog een avond-hapje en nu is het buiten en binnen stil aan het worden.
Een bijzondere dag op een bijzondere plek bij een bijzonder mens.
Naast beeldend kunstenaar en hospitalero is Carmen president van de ATJ : Acogida Tradicional Jacobea. Deze vereniging wil ( lang verhaal heel kort ) dat de oude tradities van de donativo herbergen in ere blijven. Dat kan ook betekenen dat iemand ipv een geld bijdrage meehelpt op het land oid. We praten lang over allerlei praktische kanten van dit bestaan.

Geschreven door Hoppa