Mijn verslagen worden steeds langer; ik merk dat ik het blog meer en meer als mijn dagboek beschouw ( het schaduw-dagboek is ook nog in werking) en ik hoop erg dat het jullie nog niet gaat vervelen …
Wat een lieverd, deze hospitalera Eloise. Sinds een jaar runt zij deze nieuwe Albergue en doet ze haar stinkende best iedereen te verwennen. Ook erg fijn is dat je hier even van de wasmachine gebruik kunt maken; de duur vh wasprogramma en de droogtijd ‘buiten aan de lijn’ zijn ongeveer even lang….zon & wind.
Eten doe ik met een best gekke Zweed en twee kalme Britten op het terras van een best obscure tent. Maar ja, wat dan? Anyway, over het gezelschap zou je kunnen zeggen dat het enige gemeenschappelijke was: de Camino-ervaringen en de passie voor het White Album vd Beatles. Mijn vega- hamburger + vino tinto smaakten overigens prima. Toen naar de slaap-zolder vd albergue. Had je mazzel, zoals ik, dan lag je op een bedje, anderen op matrassen op de grond. De hospitalera had ‘t niet eerder zo druk meegemaakt.
Prima geslapen, en net m’n kopje koffie meegenomen naar het terras, voeten in de crème doen , sokken aan en weer verder. Ik ben de laatst vertrekkende … 08.08 u. Het is fris, 16 graden, maar het wordt weer warm. Hemelsbreed ben ik nog niet zo ver verwijderd van Bilbao waar het morgen 38 graden zal worden. Onderweg loop ik een stukje mee met de lokale 65+ wandelclub plus hun honden. Verderop wijst een uiterst aantrekkelijke jogger me de juiste richting; allemaal prettige momenten op de vroege zaterdagochtend! Minpunt van deze Camino del Norte blijft het hoge percentage asfalt-wegen. En lopen vlakbij snelwegen vind ik een crime: voortdurend dat razende auto- en vrachtwagengeluid. Desondanks had ik vandaag weer vele ‘ dank u dat ik hier mag lopen ‘ momenten.
In Castro - Urdiales verbaas ik me over de protserige appartementen-gebouwen, geïnspireerd op Gaudí ? Maar dan over-the-top..( helaas geen foto’s). De oude vuurtoren + kerk ( uit 1136) zijn het bezoek waard. Er zal vandaag getrouwd worden, zo vertelt mij de bloemist.
Inmiddels heb ik Baskenland verlaten en bevind mij in Cantabrië. Een stuk langs de snelweg wordt afgewisseld met een prachtig pad direct langs de kust. Om de schapen binnen de landjes te houden worden als hekken springveer-bed-bodems gebruikt. Prima en ook amusante vorm van hergebruik. Leuke ontmoeting/gesprek met een stel uit Seattle waarvan de man blijkt een echte Hollandsche jongen ( Dirk van Veen = in t Spaans ‘Ban Been’ vertelt Sue) ) te zijn. Als pensionados bezoeken ze jaarlijks Europa en lopen dan hun zoveelste Camino. Mijn eindbestemming is El Pontarrón, waar m’n hospitalero uit Portugalete ( een beetje op de gok) iets voor mij boekte… bij de bar van Pontarrón melden, kosten €20. Ik was al blij dat ik een bedje had gevonden in dit drukke weekeinde … Hier aangekomen blijkt het een echt fijne bar / restaurant te zijn met een gezellig terras waar ik al uren zit te bloggen, eten, drinken. Heb ‘n eigen kamer en de gedeelde badkamer is ook prima.
Aan tafel met oa Jonas uit Bocholt, hij heeft alle vele Caminos gelopen, en raakt mij door zijn verhalen.

Geschreven door Hoppa