Het zal vandaag erg warm worden maar omdat ik niet van plan ben om meer dan 12 km te lopen start ik langzaam op, met koffie en een yoghurtje aan tafel in de kleine fijne herberg. Erg goed geslapen hier.
Twee keer rechtsaf en je staat alweer in het ( helemaal niet -) platteland. Ik zie een koe, vreemd liggen met een blaas bij haar achterste. Ze is aan het baren, een paar keer persen, één luide brul en het jong is geboren. Even blijft ze versuft liggen, dan staat ze op en met haar tong ontdoet ze haar kalf van alle vliezen. Het diertje gaat bewegen, het is zo prachtig om mee te maken. Als de kleine bijna overeind komt ga ik verder. Als kinderen/bewoners van de ‘proefboerderij’ De Schothorst zagen wij dit vaker, maar dan werd het kalf weggehaald. Dit was vele malen ontroerender. Het eerste uur loop ik nog in de schaduw maar al snel is het eigenlijk te warm, 28 graden, om te lopen. Het asfalt vermoeit, de voeten doen pijn. Eenmaal aangekomen in Mondoñedo blijf ik zeker een uur op een koele betonnen bank in de schaduw zitten, stukje brood, mandarijn en water water water. Ik kan pas om 15 u bij mijn logeeradres O Bisonte terecht dus sleep mijzelf vervolgens naar het grote uitgestorven plein bij de catedral, koffie en citroencake. Je moet iets … De laatste 4 km zijn niet fijn, grootste deel over het hete wegdek. En het is dus toch meer dan 12 km. Bij O Bisonte zitten de Luikse dames uit te puffen. We zagen elkaar vaker en ze zijn hartstikke aardig. Gastvrouw Carmen heeft hier een klein paradijsje - in wording. Zelf is ze met een dakdekker bezig. Na mij komt nog een clubje van 4 Spaans-sprekenden waarvan 3 ook Engels spreken. Carmen trouwens ook. Na mijn douche-beurt zet ze me met m’n benen omhoog en wrijft een heerlijk smeersel op de pijnlijke voet. Verboden op te staan. ‘t Is toch niet te geloven hoe het hier allemaal toegaat. Iemand doet de was, iemand anders hangt ‘m op. Ik heb een teek aan de binnenkant van mijn pols, netjes met kop en al eruit.

Geschreven door Hoppa