Lekker geslapen en nu klaar voor vertrek met de Barca del Peregrino.

Korte versie: ik bén er, sinds gisteren 16.30 u. Later meer want nu genieten en nágenieten van de uren hier!

De tocht met de Barca was best speciaal. We vertrokken nog in het donker. De kapitein had klaarblijkelijk geen haast en stopte regelmatig bij de aldaar beroemde mossel-kwekerijen, talloze drijvende ‘pontons’ van hout en touw gemaakt. Alle uitleg was in het Spaans .. en soms in onverstaanbaar Engels .. maar ja .. was toch heel leuk het enthousiasme voor die cultuur te horen. Wat mij nogal raakte was het passeren van de kruizen / crucis op de enige Via Crucis waterweg; zovele gelovigen passeerden daar al eeuwen. Alhoewel de beeltenis gruwelijk blijft roept het ook andere emoties op, alwéér ontroering. ( Later zal blijken dat ik allerminst de enige ben die om de haverklap met natte ogen staat.)
Het is hartstikke koud in het bootje, ben blij als ik er om 9.30 u bij Padron af mag. Een Deense stel is summier gekleed en compleet vernikkeld; zij hadden gedacht dat het in Spanje nooit zo koud zou zijn als bij hen.
Op naar Padron en verder, stevig de pas erin, koffie moet wachten want zoals jullie weten moet ik ‘t van de ochtenduren hebben. De kleine Spaanse gehuchtjes zijn idyllisch, pad kronkelt door smalle straatjes waar hond en kat relaxt blijven liggen, tegen stoeprand, in het midden, achter een latje, gewoon dáár waar de zon begint te schijnen
De pelgrimsroutes komen hier samen en dat kun je merken aan het aantal wandelaars. Toch vond ik het nog heel rustig en kon ik uren lopen bijna zonder een ander te zien. Koffiestop pas laat en niet lekker. Wel leuk plekje in het bos. Verder .. want nu begint echt letterlijk het einde in zicht te komen. In de verte is SdC te zien maar het zijn heus nog bijna 10 km en oh wat waren ze weer zwaar ! Aan stijgingen komt geen einde .. de pijlen zijn weg .. gelukkig 3 super stoere Portugese meiden kunnen volgen , dat helpt enorm!
Zo lopen we het grote plein op, wat een ervaring! Van m’n BBQclub had ik al foto’s van ‘hoe dat moet’ … dus met de dames plat op het plein! Zooo lekker! Om je heen talloze anderen die euforisch zijn. Goddank had ik ‘s ochtends al n hotel gereserveerd en dat blijkt echt om de hoek te zijn. Inchecken , apps van de BBQclub en eerst even n biertje hier om de hoek met … ( volgende verslag) Daarna wacht de BBQclub mij op, super om hen te zien, biertje. We spreken af samen naar de mis te gaan en ik moet mij dus snel omkleden, waarna ik mijn tango-leraar weer aan t hart kan drukken. Naar de mis, in die majestueuze catedral, zoveel mensen die daar verenigd zijn. Ook daar is ontroering, er wordt gebiecht ( niet door mij) maar ook dan weer tranen. Wat gebeurt er allemaal ??
Voor zover ik t kan beoordelen is het een traditionele mis met veel aandacht voor de pelgrims en de Camino. Aan het einde laten 7 ?priesters het wierookvat door de catedral vliegen, als het ware. Ik citeer: ‘Volgens overlevering dient de Botafumeiro ( het vat) om de lucht in de kathedraal te zuiveren van onreinheden en onwelriekende geuren van de pelgrims, maar in de praktijk geldt het wierookvat als een belangrijke toeristische attractie. Het is voor bezoekers altijd een verrassing of ze de botafumeiro in bedrijf zien, want van tevoren wordt niet bekendgemaakt of de viering al dan niet plaats zal vinden.
Nu, dat geluk hadden wij. Vol indrukken verlaten we de Catedral op zoek naar aardse genoegens bij een steakhouse met vele glazen vino tinto. Dan komt het plezier op het grote plein: de mariachi- band speelt en onze voetjes gaan los tot de laatste noten klinken. Dan weer verder naar ? We raken elkaar kwijt en ook weer niet. Als dollen met je mobiel in de hand door Santiago zwerven.. bij Momo zitten ook Christian en MariJan, 2 Duitse pelgrims met een vriendschap zo oud als ze zijn en ik heb ze dus eerder gezien. Leuk! De NL-dames ken ik niet, maar alles verbroedert !

Geschreven door Hoppa